Γρηγοριάδης Κώστας

Από τη σκοπιά αυτή το αποτέλεσμα του επικείμενου συνεδρίου και της εσωκομματικής αναμέτρησης για την ηγεσία είναι προδιαγεγραμμένο και δεν κρύβει εκπλήξεις. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να καλλιεργεί καμία προσδοκία για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η ιδεολογικοπολιτική ενότητα είναι αρραγής και δεδομένη, όποιος ή όποια αναλάβει το τιμόνι του κόμματος. Το επιβεβαίωσαν περίτρανα με τις δηλώσεις που έκαναν οι τέσσερις υποψήφιοι αναγγέλλοντας την υποψηφιότητά τους. «Η παράταξή μας δεν έχει ανάγκη νέας ιδεολογίας. Αυτή είναι ξεκάθαρη. Είναι ο σύγχρονος κοινωνικός φιλελευθερισμός», αποφάνθηκε η Ντ. Μπακογιάννη και το ίδιο «πιστεύω» διαπερνούσε και τις δηλώσεις των ανθυποψηφίων της.

Το ζητούμενο λοιπόν σε αυτή τη φάση είναι να δοθεί λύση στο θέμα της ηγεσίας, ώστε να αποφευχθούν διαλυτικά φαινόμενα και να δοθεί ένα τέλος στην εσωστρέφεια. Ταυτόχρονα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να ανταποκριθεί το κόμμα στη βασική αποστολή του για τα επόμενα χρόνια: Από τη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση των αντιδραστικών «διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων» που έχουν δρομολογηθεί, ώστε με αξιώσεις να διεκδικήσει την επάνοδο στη θέση του κυβερνητικού διαχειριστή των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Βασική προϋπόθεση βέβαια είναι η αποφυγή της διάσπασης και η διατήρηση της ενότητας. Εγγυητές της ενότητας δεν είναι οι υποψήφιοι αρχηγοί ή η βάση του κόμματος, όπως αυτάρεσκα διατείνονται τα στελέχη της ΝΔ, αλλά πρώτα και κύρια η ίδια η αστική τάξη και τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, που με φανερό ή αθέατο τρόπο εμπλέκονται και καθορίζουν την έκβαση των εσωκομματικών εξελίξεων και την πορεία του κόμματος. Από αυτή τη σκοπιά, δεν είναι καθόλου τυχαίο που επικράτησε τελικά η πρόταση για εκλογή του νέου αρχηγού από τη «βάση», παρά το γεγονός ότι μια τέτοια πρόταση είναι αντίθετη με το καταστατικό και βέβαια δεν περιλαμβανόταν στην αρχική εντολή του Κ. Καραμανλή για εκλογή του νέου αρχηγού από το έκτακτο συνέδριο στις 7 Νοέμβρη.

Η ιδέα όμως της εκλογής από τη «βάση» απέκτησε «δυναμική» και επιβλήθηκε, όχι βέβαια επειδή την υποστήριξε ο Δ. Αβραμόπουλος, αλλά γιατί εκτιμήθηκε από το ευρύτερο σύστημα της παράταξης ότι αποτελεί την καλύτερη πρόταση για υπέρβαση της εσωκομματικής κρίσης. Διασφαλίζει «ισχυρή ηγεσία» εξαιτίας της «λαϊκής» νομιμοποίησής της και αποτρέπει την ανοικτή εσωκομματική αμφισβήτηση τουλάχιστον μέχρι την επόμενη εκλογική ήττα.

Ακόμα, προσθέτει ένα λιθαράκι στη γενικότερη προσπάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος να κατοχυρώσει πλατιά στις λαϊκές συνειδήσεις την κατ' επίφαση «συμμετοχική δημοκρατία». Να δημιουργήσει δηλαδή στο λαό την πλαστή εντύπωση ότι συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της πολιτικής ενός κόμματος συμμετέχοντας στην ψηφοφορία για την ανάδειξη αρχηγού και ότι κατά συνέπεια αυτός θα ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική.

Η πιθανότερη ημερομηνία να στηθούν οι κάλπες για την εκλογή νέου προέδρου από τη βάση, είναι στις 6 Δεκέμβρη και αν χρειαστεί επαναληπτικός γύρος στις 13 Δεκέμβρη. Την αρχηγία κερδίζει όποιος από τους υποψηφίους συγκεντρώσει το 50%+1 των ψήφων. Οποιος και από τους τέσσερις υποψηφίους εκλεγεί στην ηγεσία της ΝΔ, η αντιπολιτευτική τακτική της θα είναι «υπεύθυνη», «αξιόπιστη» και «αποτελεσματική»... όπως με μια φωνή διαβεβαιώνουν όλοι τους.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενη αξιωματική αντιπολίτευση θα πιέζει διαρκώς και θα σπρώχνει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να προχωρά πιο γρήγορα, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα συγκεκριμένους τρόπους και λύσεις στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης, εννοείται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα θα βοηθάει την κυβέρνηση θα αποκρούει και να μην υποχωρεί στις πιέσεις «από τα κάτω». Η «σκληρή αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ» που προανήγγειλε ο Αντ. Σαμαράς δεν είναι βέβαια αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική, αλλά στον αντίπαλο διαχειριστή.

Φρόντισαν ήδη οι υποψήφιοι να δώσουν σαφέστατα δείγμα γραφής για την αντιπολίτευση που θα ασκήσουν με τη θέση που πήραν στο μείζον ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ. Δεν υπερασπίστηκαν μόνο, όπως ήταν αναμενόμενο, τη σύμβαση παραχώρησης στην πολυεθνική, αλλά έσπευσαν να μπουν μπροστά για να αντιμετωπιστούν με πυγμή οι απεργιακές κινητοποιήσεις, προβάλλοντας ιδιαίτερα το επικίνδυνο επιχείρημα ότι η χώρα μας χάνει το κύρος και την αξιοπιστία της στους διεθνείς επενδυτές, δηλαδή στα μονοπώλια. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της σπουδής των δελφίνων της ΝΔ να καταγγείλουν ευθύς εξαρχής τον «επιζήμιο λαϊκισμό» και να τον αναγορεύσουν ως το «μόνο αντίπαλό τους»!

Μια τέτοια τακτική εναρμονίζεται πλήρως με τη φυσιογνωμία ενός σύγχρονου κόμματος της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς που αποτελεί τη σημαία και των τεσσάρων υποψηφίων. Οπως είναι γνωστό η σύγχρονη ευρωπαϊκή κεντροδεξιά, είναι ένας βασικός πυλώνας του Μάαστριχτ, της στρατηγικής της Λισαβόνας, της ευρωσυνθήκης της Λισαβόνας (ευρωσύνταγμα), του ευρωσχεδίου εξόδου από την κρίση, η εφαρμογή του οποίου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από τις κυβερνήσεις της ΕΕ. Αυτή την πολιτική εφάρμοσε η κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κ. Καραμανλή τα προηγούμενα πεντέμισι χρόνια και είναι καταδικασμένη να συνεχίσει η νέα ηγεσία, παρά την εκλογική πανωλεθρία στις 4 Οκτώβρη. Αλλωστε κανένα στέλεχος της ΝΔ δεν απέδωσε την εκλογική ήττα στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόστηκε. Αντίθετα, διακήρυξαν την πίστη τους στις αιώνιες αξίες της παράταξης, όπως η ανταγωνιστικότητα, η ελεύθερη οικονομία...

Από την άλλη η ηγεσία της ΝΔ και οι υποψήφιοι αρχηγοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχουν και πολλές πιθανότητες για επάνοδο στην εξουσία, αν συνεχίσουν να δείχνουν το αποκρουστικό πρόσωπο της αντιδραστικής πολιτικής τους, αν δεν αναβαπτιστούν στην κολυμβήθρα της δημαγωγίας, της κοροϊδίας και του αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων. Το «λίφτινγκ» είναι απαραίτητο για τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας, τη δικομματική εναλλαγή και τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Από τη σκοπιά αυτή πρέπει να ερμηνευτεί και η όψιμη αποκήρυξη του νεοφιλελευθερισμού από την Ντ. Μπακογιάννη, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ότι διαφωνούσε με την πολιτική που εφάρμοζε η κυβέρνηση του πατέρα της, Κ. Μητσοτάκη, το διάστημα 1990-1993.

Σε κάθε περίπτωση η κούρσα διαδοχής που ξεκίνησε και επίσημα στη ΝΔ αφορά μια «καθαρή» αναμέτρηση επίδοξων αρχηγών και διαχειριστών της κυρίαρχης πολιτικής, με ανύπαρκτες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές μεταξύ τους. Οι ίδιοι εξάλλου ζητούν την ψήφο των μελών της ΝΔ με βασικό κριτήριο «ποιος είναι εκείνος που μπορεί να κάνει γρήγορα ξανά τη ΝΔ κυβέρνηση».

Μια τέτοια προοπτική μπορεί να αφορά ένα μικρό τμήμα της οργανωμένης βάσης της ΝΔ, αλλά πρέπει να αφήσει παγερά αδιάφορη τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Πιο σωστά, το συμφέρον τους επιβάλει τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου πάλης ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν λύση στα δίκαια αιτήματά τους και τη βελτίωση των όρων ζωής και δουλειάς και ταυτόχρονα να κατευθύνουν την πάλη τους για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, με ορίζοντα τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.