Λογικά, οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ έπρεπε να μας αφήσουν παντελώς αδιάφορους, αφού το μόνο «ενδιαφέρον» τους ήταν το ερώτημα «Τζορτζ Μπους ή Αλ Γκορ;». Κάτι όμοιο, δηλαδή, με αυτό που λέμε εμείς «Γιάννης ή Γιαννάκης», όταν θέλουμε να δείξουμε ότι ουδεμία διαφορά έχουν δυο πρόσωπα ή δύο καταστάσεις. Και όμως χιλιάδες Ελληνες ξενύχτησαν την περασμένη βδομάδα μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης για να δουν ποιος θα είναι ο νικητής. Λες και είχε την παραμικρή έστω σημασία, όχι μόνο για μας, αλλά και τους Αμερικανούς ακόμη, ποιος θα γινόταν ο 43ος Πρόεδρος στη χώρα, που κρύβει όλες τις πληγές του καπιταλισμού πίσω από τη βιτρίνα της και που έχει αναγάγει το γκανγκστερισμό σε δόγμα της εξωτερικής της πολιτικής. Λες και δεν είναι κοινό μυστικό ότι η διακυβέρνηση στις ΗΠΑ ασκείται από τις γιγαντιαίες πολυεθνικές και ο εκάστοτε πρόεδρος και πλανητάρχης είναι ένας «αχυράνθρωπος» και τίποτε άλλο. Αυτός μεν κάθεται στο θώκο και εμφανίζεται επί σκηνής, αλλά τα νήματα για κάθε τι κινούν πίσω του άλλοι. Αυτοί που τον έστησαν στο ύπατο αξίωμα και δεν τον αφήνουν «ούτε να βήξει» χωρίς την άδειά τους. Ακόμη και η παραμικρή «αυτόνομη» κίνηση εκ μέρους του μπορεί να έχει ανεπανόρθωτες συνέπειες γι' αυτόν. Οι «εγκληματίες με τα λευκά κολάρα», που δρουν στο παρασκήνιο, δεν αστειεύονται, δεν το έχουν σε τίποτε να τον στείλουν να συναντήσει τα... πνεύματα του Λίνκολν και των Κένεντι, προς δόξαν της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας» και των «υψηλών ανθρωπιστικών ιδεωδών» που «πρεσβεύει» το αμερικανικό έθνος!

Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα και θα συνεχίσει να υφίσταται με τον άλφα ή τον βήτα στην προεδρία των ΗΠΑ. Η νέα τάξη θα είναι πάλι πανταχού παρούσα και σκληρότερη. Και είναι λίαν αφελές να πιστεύει κανείς οτιδήποτε άλλο. Προς τι, λοιπόν, η... αγωνία για το ποιος θα είναι τελικά ο νικητής της παρωδίας των αμερικανικών εκλογών; Ας είναι όποιος θέλει. Για μας θα είναι το ίδιο απεχθής για όσα αισχρά μέλλει να πράξει!