Δε λέω πως δε με συγκινεί γενικώς ο αθλητισμός και όχι μόνο ο τηλεοπτικά ασκούμενος κάτω από τα χαριτόβρυτα παραγγέλματα των ξανθών αμαζόνων, που απευθύνονται με άκρως θελκτικό τρόπο την ώρα που οι Νεοέλληνες ή κοιμούνται ή εργάζονται! Πολλές φορές, μάλιστα, έχω τσακώσει τον εαυτό μου να παρακολουθεί υπομονετικά στην τηλεόραση αθλητικά γεγονότα, που πολλές φορές δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι και από πάνω πληκτικά και τις πιο πολλές φορές αυστηρώς ενοχλητικά. Διαφημίζονται όμως επίμονα όλες αυτές οι αθλητικές ταραντέλες, και στο τέλος μέσα στη συνείδησή μου κατασταλάζει μια περίεργη εντολή πως πρέπει να προσέλθω πειθαρχημένος και συναινετικός και να παρακολουθήσω, κάνοντας, μάλιστα, και τον ενθουσιασμένο, όλ' αυτά που η διαφήμιση μου υπόσχεται. Ετσι, δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που βρίσκομαι παγιδευμένος μέσα στην επικίνδυνη γοητεία που ασκεί ο κόσμος του αθλητισμού. Γήπεδα, στάδια, κορίτσια και αγόρια που τρέχουν και πηδούν, που κλοτσούν και σηκώνουν, χωρίς λόγο, κιλά και κιλά πάνω από τους στιβαρούς τους ώμους, με το νεανικό τους πρόσωπο να γεμίζει ρυτίδες, ιδρώτα, απελπισία και τα σημάδια ενός εφιαλτικού ενθουσιασμού που σε τρομάζει. Και σε άλλη περίπτωση άλλα παιδιά που αλληλοκυνηγιούνται, διεκδικώντας πεισματικά μια μπάλα, κάτω από τις αυστηρές και, ενίοτε, εκ προοιμίου ρυθμισμένες εκρήξεις μιας "σφυρίχτρας" που εγκαθίσταται ως υπέρτατος κριτής μεταξύ του "τυχαίου" και του "εκ προθέσεως", μεταξύ του υπάρξαντος και του μη.

Και είναι αλήθεια πως η ουσία του σύγχρονου και "εκ προοιμίου ρυθμισθέντος αθλητισμού" σ' αυτό το σημείο, αναιρείται ως κοινωνικό φαινόμενο ή νομιμοποιείται ως άσκοπη πρόθεση. Εννοώ το σημείο εκείνο, όπου τα περίφημα "ιδεώδη" του αθλητισμού μπορεί να είναι και "τυχαία" και "εκ προθέσεως". Μπορεί ακόμα να υπάρχουν και να μην υπάρχουν, γιατί δυο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που καθιστούν τον αθλητισμό κοινωνικό σύστημα, σύνολο πράξεων, δηλαδή, που συναινούν με την καθημερινή μοίρα του μέσου ανθρώπου και τη διαμορφώνουν ως ιστορική συμπεριφορά. Το ένα στοιχείο είναι η δύναμη, τα "ποντίκια", με άλλα λόγια, που σε βοηθούνε να τρέχεις, να πηδάς, να κλοτσάς ή να σηκώνεις. Που σε βοηθούνε, να είσαι ο πρώτος ή ο 25^ος, που σε κάνουν, τέλος, να ξεχωρίζεις από τους άλλους, να γίνεσαι τελικά "κάτι άλλο", να ξεπερνάς την τρέχουσα, ανθρώπινη φύση και να συμπεριφέρεσαι, κατά κάποιον τρόπο, σαν ένα ευγενές "τέρας" που ζει, μόνο όταν διακρίνεται και το χειροκροτούν, το φωτογραφίζουν και του καρφώνουν στο δασύτριχο ή προτεταμένο στήθος του ένα χρυσό "νόμισμα" που στην περίπτωση αυτή λέγεται "μετάλλιο". Υστερα τελειώνεις. Απλώς δεν υπάρχεις. Και δεν υπάρχεις, γιατί κάποια στιγμή παύει να σε ακολουθεί το άλλο κυρίαρχο στοιχείο του πολιτισμού που είναι οι "κερκίδες". Και με τη λέξη αυτή δεν αναφέρομαι στα γνωστά τσιμεντένια καθίσματα των γηπέδων. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που διαχειρίζονται το "χειροκρότημα", τη "φωτογράφιση" και τα "μετάλλια". Σε όλους αυτούς που αποφασίζουν πότε ο αθλητισμός "υπάρχει" και πότε όχι. Πότε είναι ένα τυχαίο γεγονός και πότε "εκ προθέσεως". Και το κακό με όλους αυτούς είναι πως τα καταφέρνουν πάντα να υπάρχουν και μάλιστα "εκ προθέσεως"!

Γι' αυτό κι εγώ πέφτω σε βαθιές σκέψεις κάθε φορά που ακούω όλες αυτές τις υπερβολικές περιγραφές του αθλητισμού ως ιδέας, ως υπέρτατου κοινωνικού αγαθού, ως μεγάλου μαθήματος για τη νεολαία, που την απομακρύνει από τις "κακές παρέες" και τα ναρκωτικά. Και πέφτω σε βαθιές σκέψεις, γιατί δε βρίσκω τον τρόπο να συμβιβάσω μέσα στη συνείδησή μου τις ιδέες, τα κοινωνικά αγαθά και τα μεγάλα μαθήματα με τα "ποντίκια" και τις "κερκίδες". Και δεν τον βρίσκω, γιατί, όπως τελικά τον έχουν καταντήσει τον αθλητισμό οι διάφοροι "εκ προθέσεως" μόνο δυο μπορεί να είναι τα κοινωνικά του στηρίγματα: το ντοπάρισμα και το πληρωμένο θέαμα, οι δύο κατ' εξοχήν παραγωγικές δυνάμεις στο χώρο του ανταγωνιστικού αθλητισμού, εξού και τα δυο χαρακτηριστικά του αναλώσιμα προϊόντα: τα "ποντίκια" και οι "κερκίδες".