Στη σημερινή συγκυρία, στο όνομα της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, έχουν βαλθεί λυτοί και δεμένοι να μας πειθαναγκάσουν να αποδεχτούμε την καρατόμηση των όποιων, λίγων δικαιωμάτων μάς έχουν απομείνει, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και να λειτουργεί η ανταγωνιστικότητα, η στρατηγική του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με την τρομοκρατική λογική «μη μιλάς, μη λαλάς, κινδυνεύει η Ελλάς», η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα άλλα ενεργούμενα του κεφαλαίου ασκούν μια ιδιότυπη τρομοκρατία στους εργαζόμενους, επιδιώκοντας τη συναίνεσή τους.

Οταν όμως βρίσκεσαι ως εργαζόμενος και ως συνδικάτο, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, κυριολεκτικά σύγχρονης δουλείας της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων, τότε ή υποκύπτεις και ενδίδεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως κάνουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, ή περνάς σε πανεργατική αντεπίθεση, με όλες τις πρόσφορες μορφές πάλης, όπως κάνει το ΠΑΜΕ, και ανοίγεις δρόμους.

Σ' αυτές τις συνθήκες τα «ναι μεν αλλά», τα αντιΠΑΜΕ σύνδρομα, συμπλέγματα και προφάσεις που εκδηλώνονται από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο Δημόσιο, ενάντια στην πανεργατική απεργία που κήρυξε το ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη, είναι το προκάλυμμα για τον αφοπλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και, αντικειμενικά, γίνονται η καλύτερη αβάντα στην κυβέρνηση και στον ταξικό αντίπαλο των εργαζομένων, στο κεφάλαιο.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο, αντικρούοντας τις σκοπιμότητες του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και τα προσκόμματα των οπορτουνιστών, απευθυνόμενες στη βάση, στα σωματεία, στους εργασιακούς χώρους, πρωτοστατούν και συμβάλλουν στη λήψη αποφάσεων για απεργία στις 17 του Δεκέμβρη, σε μια σειρά Νομαρχιακά Τμήματα ΑΔΕΔΥ, με χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, όπως στα Γιάννενα, αλλά και σε μικρότερα (Κέρκυρα, Λήμνο κλπ.). Αυτές τις μέρες βρίσκονται σε διαδικασίες συνεδριάσεων και γενικών συνελεύσεων εκατοντάδες πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις των ΟΤΑ, των εκπαιδευτικών, της Υγείας κλπ. Μέχρι στιγμής έχουν πάρει απόφαση για συμμετοχή με απεργία ή στάση εργασίας 23 ΕΛΜΕ, 12 διδασκαλικοί σύλλογοι, 8 σωματεία στους ΟΤΑ, 3 σωματεία εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, το σωματείο στο βρεφοκομείο Αθηνών και το σωματείο συντηρητών στο υπουργείο πολιτισμού. Αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται. Στήνονται επιτροπές αγώνα, απεργιακές επιτροπές, γίνονται περιοδείες στους εργασιακούς χώρους κλπ.

Ολο και περισσότεροι συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα του δυναμικού, ταξικά προσανατολισμένου αγώνα, ως προϋπόθεση για να υπάρξει παρόν και μέλλον για την εργατική τάξη και για όλους τους εργαζόμενους. Γίνεται κατανοητή η ιστορικότητα της στιγμής και του διλήμματος, ή υποκύπτεις και εξανδραποδίζεσαι ή αντεπιτίθεσαι και κατακτάς.