«Η ιστορία του πετρελαίου καταγράφει μύθους, δολοπλοκίες, μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές, πολέμους φανερούς και πολέμους ακήρυχτους».

Η γλαφυρή περιγραφή ανήκει στον διευθύνοντα σύμβουλο των ΕΛΠΕ, Ι. Κωστόπουλο, που μιλώντας σε εκδήλωση του σωματείου εργαζομένων, σχετική με την έρευνα και παραγωγή πετρελαίου, υποστήριξε την «άμεση δημιουργία κρατικού Φορέα Υδρογονανθράκων».

Και παρά την ταύτιση, από τον ίδιο, της ιστορίας του πετρελαίου ως εμπορεύσιμου αγαθού με όλα τα κακά του κόσμου, είπε ότι αυτός ο φορέας θα μπορούσε να διαχειρίζεται με διαφάνεια τα δικαιώματα έρευνας και παραγωγής και να παρακολουθεί τις εταιρείες «που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου».

Πώς, όμως, διασφαλίζονται τα δικαιώματα του δημοσίου, όταν σκοπός του σημερινού δημοσίου είναι η προαγωγή των συμφερόντων των μονοπωλίων; Επομένως έχει σκοπό να βάλει στο παιχνίδι της έρευνας και παραγωγής, ελληνικές και ξένες ιδιωτικές εταιρείες για να μην αφήσουν σταγόνα από το πετρέλαιό μας που θα μας το μοσχοπουλήσουν; Και πολύ περισσότερο, είναι δυνατόν να διασφαλιστούν τα λαϊκά δικαιώματα με κυριαρχία μονοπωλίων και κράτους μονοπωλίων;

Η απάντηση φαίνεται εύκολη και είναι «όχι».

Ωστόσο, ο εκλεκτός τόσο του δημοσίου, όσο και του Λάτση, διευθύνων της εταιρείας, σκέφτηκε ένα τρόπο για να λειτουργήσει η υπόθεση υπέρ του... δημοσίου: «Προσωπικό από την ΕΛΠΕ, που άλλωστε διαθέτει μακρά εμπειρία στον τομέα, θα μπορούσε μεταξύ άλλων να στελεχώσει το νέο αυτό φορέα».

Μήπως να τους τα χαρίσουμε απευθείας να γλιτώσουμε και την γραφειοκρατία;