Ούτε φύλλο συκής δεν κρατούν πάνω τους πλέον οι κονδυλοφόροι της πλουτοκρατίας, στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν τα αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών λαϊκών συνειδήσεων. Τη σκυτάλη πήρε τις προάλλες ο έτερος αρθρογράφος στο οπισθόφυλλο του «Βήματος». Στο άρθρο του πραγματεύεται «μια νέα Αριστερά», κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πλουτοκρατίας, την οποία διαχρονικά υπηρετεί το «Βήμα» και συνολικά το Συγκρότημα. Ο αρθρογράφος εκφράζει τον καημό του για το γεγονός ότι σήμερα η Αριστερά «μοιάζει ακινητοποιημένη, κλεισμένη σε κάστρο μοναχό. Ο πολιτικός λόγος της μοιάζει τυπικός, σχεδόν συσκευασμένος, αποδίδοντας μόνο άρνηση και τίποτε άλλο (...) Εχει προβλήματα κατανόησης και σχεδόν αρνείται την πραγματικότητα (...) Τη διεθνή οικονομική κρίση σχεδόν δεν την αντελήφθη, νόμιζε πως ήταν κόλπο επικοινωνιακό, τη δική μας τώρα κάνει πως δεν την αναγνωρίζει, μιλάει απλώς για την κρίση του μοντέλου, χωρίς να οραματίζεται, να σχεδιάζει και να εκθέτει το δικό της».

Είναι φανερό ότι οι διαπιστώσεις του «Βήματος» ελάχιστα αφορούν στο ΚΚΕ, το οποίο όμως προσπαθεί σκόπιμα να τσουβαλιάσει κάτω από τον όρο «αριστερά». Μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργεί τους - χρήσιμους για το σύστημα - συνειρμούς με την προεκλογική προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ, προσάπτοντας έμμεσα στο ΚΚΕ ότι δεν έχει προτάσεις, δεν είναι ρεαλιστικές οι θέσεις του, δε λαμβάνει υπόψη τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας κλπ. Στο διά ταύτα, ο αρθρογράφος ισχυρίζεται: «Κι όμως η εποχή ταιριάζει, θα μπορούσε να είναι της Αριστεράς. Αλλά όχι της οστεωμένης και της αγκυλωμένης». Κοντολογίς, καλή η «αριστερά», αρκεί να μη θέτει ζήτημα εξουσίας, να μην παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για το σοσιαλισμό.

Αρκεί, δηλαδή, να είναι μια ακόμα εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας, που θα ρίχνει νερό στο μύλο της αντεργατικής πολιτικής, που θα βάζει πλάτη στο ξεπουπούλιασμα των λαϊκών στρωμάτων, γιατί δήθεν «αυτό προστάζει η εποχή», «αυτές είναι οι ανάγκες». Κόμματα - αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων ψάχνουν να βρουν, ή να προσανατολίσουν καλύτερα τα ήδη υπάρχοντα. Εχουν πλήρη επίγνωση ότι οι «συστάσεις» τους βρίσκουν πρόθυμα αυτιά σε οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και εκεί κατά κανόνα απευθύνονται. Αλλά η προπαγάνδα τους δε θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένη, αν δεν συμπεριελάμβαναν στη συκοφαντική «κριτική» τους και το ΚΚΕ. Αυτός είναι ο καημός τους. Γι' αυτό και πασχίζουν να ασκήσουν πίεση στο Κόμμα να αλλάξει στρατηγική και να το βάλουν στο χέρι. Μικρό το μπόι τους και μάταιος ο κόπος τους.