«Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για εγγυημένες τιμές», διαμαρτυρήθηκε ο γνωστός Κ. Μίχαλος του ΕΒΕΑ αναφερόμενος στις κινητοποιήσεις της φτωχομεσαίας αγροτιάς, επειδή αυτό «αντίκειται στην ΕΕ, στη νομοθεσία της ΕΕ». Αντιμετωπίζοντας τους αγρότες ως καπιταλιστές συνέχισε το συλλογισμό του υποστηρίζοντας (στην ΕΡΑ) ότι «με την ίδια λογική και οι έμποροι και οι βιομήχανοι θα ζητήσουν και αυτοί εγγυημένες τιμές». Ξεχνάει βέβαια ο εκπρόσωπος του επιχειρηματικού κεφαλαίου ότι το πρώτο που έκανε η ΕΕ και τα 27 κράτη - μέλη της μόλις ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση ήταν να εγγυηθούν τη «διάσωση» και κερδοφορία των τραπεζών και γενικότερα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου καθώς και των μονοπωλίων. Οι «27» δεσμεύτηκαν να μην αφήσουν να χρεοκοπήσει καμία σημαντική τράπεζα, ρίχνοντας πακτωλό χρημάτων για το σκοπό αυτό (πάνω από 3,3 τρισ. ευρώ!), ενώ γενικότερα πήραν όλα τα αναγκαία μέτρα για να δημιουργηθεί ένα «φιλικό» προς τις επιχειρήσεις περιβάλλον, με γενίκευση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων (μεταξύ των οποίων και η βδομάδα εργασίας των τεσσάρων ημερών που είχε πρώτος «αγκαλιάσει» ο Μίχαλος...), διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση των απολύσεων, μείωση των μισθών, κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, η ΕΕ εγγυάται όχι απλά τις τιμές αλλά την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντίθετα, η ΕΕ (νέα ΚΑΠ) εγγυάται το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την πλήρη κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου στον πρωτογενή τομέα...