ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥΣ: «Η κρίση διέψευσε πολλούς μύθους (...) Στην Ευρώπη καταναλώνουμε ολοένα και περισσότερα εισαγόμενα αμερικανικά αγροτικά προϊόντα, αλλά στις Βρυξέλλες το δόγμα της απελευθέρωσης των αγορών ζει και βασιλεύει. Και η ευρωπαϊκή κοινή αγροτική πολιτική εμμένει στη δική της λογική: περιορισμός των κρατικών παρεμβάσεων, εγκατάλειψη της στήριξης των τιμών και των επιδοτήσεων, μείωση της αλληλεγγύης προς τους αγρότες. "Οι απόστολοι του φιλελευθερισμού ζητούν ολοένα και περισσότερη παραγωγικότητα", λέει ο Λοράν Χιρό στο γαλλικό περιοδικό "Μαριάν". "Γνωρίζουν άραγε πως τα τελευταία 60 χρόνια η γεωργία ήταν η πιο παραγωγική από κάθε άλλον τομέα της οικονομίας; Γνωρίζουν ότι σε χώρες υποτίθεται φιλελεύθερες, όπως οι ΗΠΑ, οι αγρότες τους είναι πολύ πιο χρεωμένοι από όσο οι δικοί μας;"».

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΗΡΑΝ: «Η πολιτική των επιδοτήσεων, που αρχικός στόχος της ήταν να διατηρηθούν τεχνητά χαμηλές οι τιμές των ευρωπαϊκών αγροτικών προϊόντων χωρίς να υποστεί απώλειες το αγροτικό εισόδημα, έχει καταντήσει μια αμαρτωλή ιστορία. Το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων δεν καταλήγει στα χέρια των μικρομεσαίων αγροτών, αλλά στις τσέπες μεγάλων αγροτοβιομηχανικών επιχειρήσεων. Σε έρευνά τους, οι εφημερίδες "Χέραλντ Τρίμπιουν" και "Τάιμς της Νέας Υόρκης" αποκάλυψαν τις σκοτεινές πλευρές αυτής της πολιτικής».

ΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΤΑ ΕΔΩΣΕ; «Από τα 50 δισ. ευρώ της κοινής αγροτικής πολιτικής - περίπου ο μισός προϋπολογισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης - ένα μεγάλο μέρος τους κατέληξε σε μεγαλοκτηματίες που μάλλον δεν τα είχαν ιδιαίτερη ανάγκη (...) και εκατοντάδες εκατομμύρια επιδοτήσεων στα ταμεία επιχειρήσεων που ελάχιστη σχέση έχουν με τη γεωργία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δίνει τη δυνατότητα χρηματοδότησης όλων των δραστηριοτήτων "που συμβάλλουν στην αγροτική ανάπτυξη", όπως της οδοποιίας ή των εξαγωγικών αγροτικών επιχειρήσεων (στις οποίες καταβάλλεται η διαφορά της ευρωπαϊκής τιμής από τη διεθνή τιμή ενός προϊόντος). Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο που μεταξύ των ωφεληθέντων από την κοινή αγροτική πολιτική ξεχωρίζουν σήμερα μια ισπανική κατασκευαστική εταιρεία, η γερμανική εταιρεία ζαχαρωτών Ηaribo και τα γαλλικά πτηνοτροφεία Doux που, όπως γράφει η "Μοντ Ντιπλοματίκ", κατόρθωσαν "να συνδυάσουν τις επιδοτήσεις με τις απολύσεις"» (τα αποσπάσματα από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ).