Μάχη εφ' όλης της ύλης αποτελεί για την εργατική τάξη η απεργιακή αναμέτρηση στις 10 Φλεβάρη. Μάχη που αποκτά τεράστια σημασία, ειδικά με δεδομένη την ενορχηστρωμένη επιχείρηση χειραγώγησης των εργαζομένων στην οποία συντονίζονται όλοι οι αντίπαλοι των εργαζομένων: Μεγαλοεργοδότες, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, κόμματα του ευρωμονόδρομου, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Μ' ένα στόμα - μια φωνή όλοι τους «αγωνιούν» για την ευθύνη - όπως λένε - με την οποία η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει τις διεθνείς αγορές, μ' ένα στόμα - μια φωνή όλοι τους επισημαίνουν ότι, για να βγει η χώρα απ' την κρίση, χρειάζεται «συνεργασία», «εθνική ομοψυχία», «συναίνεση». Χωρίς προσχήματα στοχοποιούν ευθέως την οργανωμένη εργατική πάλη, αφού - όπως επισήμανε και ο επικεφαλής της αμερικανικής πρεσβείας στην Ελλάδα - ναι μεν το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης της κυβέρνησης βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση, αλλά «το ερώτημα είναι: "Θα συνεργαστούν οι Ελληνες για να το κάνουν να λειτουργήσει ή θα υπάρξουν οι συνήθεις προκλήσεις των απεργιών";».

Η ίδια η κουβέντα για την ανάπτυξη της γεωργίας και τη χρήση της γης, που με αφορμή τα μπλόκα της φτωχομεσαίας αγροτιάς «φουντώνει», καταγράφει τον ολομέτωπο χαρακτήρα της επίθεσης που αντιμετωπίζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς που επισημαίνει διαρκώς το ΠΑΜΕ, καλώντας σε πολιτικοποίηση της πάλης, σε πάλη ενάντια στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων: Οτι, από τη μια μεριά, ο πλούτος που παράγουν οι εργάτες αυξάνεται, μαζί με τις δυνατότητες να βελτιωθεί κάθε πτυχή της ζωής τους, αλλά, από την άλλη πλευρά, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καν επαρκή, ποιοτική και ασφαλή δουλειά και ζωή.

Καρέ καρέ, η ίδια η επικαιρότητα «ξετυλίγει» την ανάγκη να ριχτούν όλες οι δυνάμεις στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας. Να βαθύνει η πολιτική συζήτηση. Να οξυνθεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της συναίνεσης, με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Επιθετικά και ολόπλευρα να ξεμπροστιαστούν, αποδεικτικά να αποκαλυφτεί στους εργάτες ο ρόλος που παίζουν, ως μακρύ χέρι του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα, καλώντας τους εργάτες σε αναμονή, προωθώντας πολιτική και δράση που μειώνουν τον πήχη της απαιτητικότητας και προσαρμόζουν τις προσδοκίες των εργαζομένων στις «αντοχές» της κερδοφορίας των μονοπωλίων, εκφυλίζοντας τους αγώνες και προσβάλλοντας τις αγωνιστικές παραδόσεις του εργατικού κινήματος, ως υπέρμαχοι της αντίληψης ότι εργάτες κι εργοδότες είναι «εταίροι».

Είναι κρίσιμη η μάχη στις 10 Φλεβάρη. Και θα κριθεί όχι απλά στους δείκτες συμμετοχής στην απεργία και την περιφρούρησή της, αλλά πρωταρχικά από το αν γίνει υπόθεση και ευθύνη των ίδιων των εργαζομένων από τα κάτω. Με δράση από σήμερα κιόλας. Από το πόσο πλατιά την κουβέντα για την οργάνωση της απεργίας θα την κάνουν οι ίδιοι οι εργάτες, με γενικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, παραμερίζοντας τα εμπόδια και τους ελιγμούς των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Από το πόσο ενιαία θα δοθεί η μάχη, κουρελιάζοντας τα επιχειρήματα όσων λένε πως η αντεργατική επίθεση δεν είναι ίδια για όλους. Από το πόσο θα δυναμώσει ο ταξικός συντονισμός των εργαζομένων, πόσο θα ριζώσει ως συνείδηση σε ακόμα περισσότερους εργάτες ότι μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο μπορούν να κατακτήσουν το δίκιο τους.