Το ανέκδοτο είναι γνωστό: Σκοτώνει ένας τον πατέρα του και μετά πάει στο δικαστήριο και ζητά να πέσει στα μαλακά γιατί είναι ορφανό παιδί.

Ετσι κι όλοι αυτοί που αφού ξέσκισαν εργάτες, αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, εμφανίζονται την ώρα της κρίσης και ζητάνε να τους αναγνωριστεί ελαφρυντικό γιατί, λέει, κινδυνεύουν να βγουν κι αυτοί στην ανεργία.

Μα, αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει: Να περάσουν στην ανεργία όλοι αυτοί - οι λίγοι - που υπάρχουν μόνο αρπάζοντας τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί.

Μέχρι να γίνει αυτό - και θα γίνει - ας διασκεδάσουμε λίγο με την αγωνία όλων εκείνων που ζητούν ακριβώς στον τομέα με την κάποτε μεγαλύτερη παραγωγή, τον αγροτικό, να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι εκείνοι που βλέπουν το χώμα που δουλεύουν να γίνεται χρυσάφι, αλλά να μεταφέρεται σε ξένες τσέπες. Γιατί; Για να γίνουν ισχυρότεροι οι λίγοι ώστε να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό.

Τι δε λένε οι αναλύσεις που περιγράφουν την κατάσταση; Ποιος οργάνωσε τη μεταφορά του χρήματος από την τσέπη των αγροτών στην τσέπη των καπιταλιστών. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική, παλιά και νέα.

Τι άλλο δε λένε: Πως σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης - διαμετρικά αντίθετο από τον καπιταλιστικό - υπάρχει λύση. Αυτό μόνο το ίδιο το λαϊκό κίνημα μπορεί να το πει κι εδώ ακριβώς είμαστε: Στη «ζύμωση» που γίνεται ανάμεσα στους μικρομεσαίους αγρότες, όπως ανάλογη γίνεται κι ανάμεσα στους εργάτες με αντικείμενο το πώς η παραγωγή θα παραμένει κοινωνικός πλούτος και όχι χρυσάφι στο ιδιωτικό σεντούκι.

Τη συνείδηση που διαμορφώνεται όταν οι ανθρώποι συναντιούνται στο δρόμο του αγώνα, προσπαθούν να προλάβουν όσοι για λογαριασμό της αστικής τάξης τρέχουν και δε φτάνουν.

Πανηγύριζαν χτες στις τιβί: Ανοιξε το μπλόκο στον Πλατύκαμπο! Αλλά έκλεισε από το χιόνι ο ίδιος δρόμος, συνέχιζε ο δύσμοιρος ρεπόρτερ.

Το ΠΑΣΟΚ θεωρεί πως επειδή έχει δική του την ΠΑΣΕΓΕΣ κι από κοντά τη ΓΕΣΑΣΕ, θα καταφέρει να σπάσει τον αγώνα. Τι δε θέλει να δει; Οτι ως κι αυτοί οι οδηγοί των φορτηγών και των λεωφορείων, που δήθεν ταλαιπωρούνται, πάνε στα μπλόκα και δηλώνουν συμπαράσταση στους αγρότες. Γιατί ξέρουν πως τα Τέμπη είναι κλειστά, όχι από τους αγρότες, αλλά από τα μονοπώλια που ελέγχουν όλες τις κατασκευές στη χώρα, ενώ την ίδια ώρα άδειες είναι οι τσέπες και των αγροτών, και των εργατών και των αυτοαπασχολούμενων.

Τα πράγματα αγριεύουν: Ενας μετά τον άλλο υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται στις τιβί με το μάτι να γυαλίζει μόλις δουν απέναντί τους κάποιον από τα μπλόκα. Και από τα μπλόκα να μην ήταν, πάλι αγριεμένοι θα εμφανίζονταν οι κυβερνητικοί. Πίστευαν πως θα είναι περίπατος η κυβερνητική θητεία έχοντας μαζί τους το σύνολο του Τύπου της αστικής τάξης που στα κρίσιμα δεν ξεχωρίζει «γαλάζια» και «πράσινη» κυβέρνηση, καθώς στηρίζει όποιον προωθεί τη σωστή - για τους αστούς - πολιτική, αυτήν δηλαδή που παίρνει από τους πολλούς και δίνει στους λίγους.

Ελα, όμως, που το στομάχι άλλα ορίζει. Ετσι ο ίδιος ο κόσμος που ψήφισε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ βγαίνει στο δρόμο. Και δε βγαίνουν μόνο οι αγρότες. Στις 10 του Φλεβάρη έχουμε νέα πανεργατική απεργία, κι ας βάζει θεούς και διαβόλους η ΓΣΕΕ να την εμποδίσει.

Δεν είναι παράξενο. Ο κόσμος που ψήφισε ΠΑΣΟΚ, όπως κι αυτοί που ψήφισαν ΝΔ, δε βλέπουν μόνο τον κλειστό δρόμο. Βλέπουν ότι οι μισθοί παγώνουν. Βλέπουν ότι πια για να βρεις δουλειά πρέπει να δώσεις και μίζα στον εργοδότη. Βλέπουν τη μάνα τσακισμένη, χαράματα να καθαρίζει σκάλες, βλέπουν τον πατέρα ξανά χαράματα στην πιάτσα για ένα μεροκάματο. Βλέπουν το μαγαζί χωρίς πελάτες, όχι γιατί οι δρόμοι είναι κλειστοί, αλλά γιατί οι τσέπες των γειτόνων είναι άδειες. Βλέπουν, επίσης, πως μια χούφτα καπιταλιστές καταμεσής της κρίσης περνάνε φίνα.

Εδώ είμαστε, λοιπόν: Στη στιγμή που τα τύμπανα του πολέμου της αστικής τάξης ενάντια στα λαϊκά στρώματα προαναγγέλλουν βάθεμα της εξαθλίωσης, αλλά ταυτόχρονα ανασυντάσσονται και οι δυνάμεις του λαϊκού κινήματος για αντεπίθεση.

Η αναμέτρηση θα είναι γενικευμένη. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς.