Σχεδόν δέκα μέρες απομένουν για την προετοιμασία της απεργίας της 10ης Φλεβάρη και όλα τα σφυριά χτυπούν στο μετερίζι να φτάσει πιο πλατιά το αγωνιστικό κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων, να πολλαπλασιαστούν τόσο οι αποφάσεις των σωματείων για συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση με τα αιτήματα του ΠΑΜΕ, όσο και η θαρρετή συμμετοχή στην απεργία χιλιάδων εργαζομένων. Στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την επιτυχία της απεργίας, βρίσκονται και πάλι οι κομμουνιστές, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις που απο κοινού παλεύουν μαζί τους στο ΠΑΜΕ, με όλες τους τις δυνάμεις, έχουν από καιρό ριχτεί στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - πλουτοκρατίας.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να περιμένουν την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Η ταξική απάντηση περνάει μέσα από την οργάνωση του αγώνα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, από τα κάτω, ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Με αυτόν το στόχο, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ εντείνουν τη δράση τους μπροστά στην απεργία. Συστηματοποιούν την παρέμβασή τους, ώστε με τη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα και Απεργιακών Επιτροπών στους τόπους δουλειάς, με τη διεύρυνση της συμμετοχής των εργαζομένων σε αυτές, με την ουσιαστική τους λειτουργία και την ανάληψη πρωτοπόρας δράσης, για να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με συνελεύσεις και συζητήσεις στους τόπους δουλειάς, απόφαση για απεργία και την οργάνωσή της, δυναμώνουν την πάλη. Γιατί σε τελική ανάλυση αυτό είναι το ζητούμενο: Να στηθούν από τα κάτω, με τη δυναμική συμμετοχή των ίδιων των εργατοϋπαλλήλων, μορφές συσπείρωσης και δράσης σε κάθε τόπο δουλειάς, που να πυροδοτούν τη διεκδικητική και αγωνιστική οργανωμένη κίνηση των εργαζομένων του χώρου.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία κερδίζονται στην πάλη νέες εργατικές συνειδήσεις, πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο πλαίσιο πάλης των ταξικών δυνάμεων. Μαζικοποιείται ο αγώνας με συγκεκριμένο, αγωνιστικό, διεκδικητικό, ριζοσπαστικό περιεχόμενο, χτίζονται από τους ίδιους τους εργατοϋπαλλήλους οι μορφές οργάνωσης που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Μέσα από αυτόν το δρόμο περνάει, σε τελική ανάλυση, η ανασύνταξη του κινήματος, με τη βαθύτερη πολιτικοποίησή του, τα ταξικά χαρακτηριστικά του, ώστε και το ίδιο το εργατικό κίνημα να χαράζει ρότα στην πάλη του ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου και όχι απλά ενάντια στην κυβέρνηση.

Αυτή η ουσιαστική δουλειά περνάει μέσα από την ένταση της ιδεολογικής διαπάλης, την πολιτικοποίηση της παρέμβασης, ώστε να αναδεικνύεται η ταξική πηγή όλων των προβλημάτων της καθημερινότητας των εργαζομένων και η αναγκαιότητα της ταξικής πάλης για τη διέξοδο. Ετσι θα σπάσουν οι αυταπάτες που καλλιεργεί η κυβερνητική πολιτική για «αναγκαίες προσωρινές θυσίες» κλπ. Δεν αρκούν τα επιχειρήματα για τα καθημερινά προβλήματα, αν δε συνοδεύονται από βαθιά ιδεολογική παρέμβαση, που να αναδεικνύει τη βάση των προβλημάτων και τη μοναδική λύση που συμφέρει τα λαϊκά στρώματα, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Μέσα από το βάθεμα και την ένταση της ιδεολογικής διαπάλης, μπαίνει στο επίκεντρο της συζήτησης, θρέφεται και ωριμάζει στη συνείδηση των εργαζομένων η προοπτική του δικού τους δρόμου ανάπτυξης, κόντρα σε αυτόν του κεφαλαίου.