Στα κάθ' ημάς, σήμερα. Για την κατάσταση που επικρατεί στα ΜΜΕ - Τύπος, Τηλεόραση, Ραδιόφωνο - ο λόγος, όπου οι εργοδότες έχουν «ξεσαλώσει» και επιτίθενται, με λύσσα, ενάντια στους εργαζόμενους. Και τι δεν κάνουν; Καθυστερούν, για μήνες, τις μισθολογικές καταβολές, περικόπτουν τους μισθούς, δεν πληρώνουν υπερωρίες, αργίες, δώρα, επιδόματα, αλλάζουν, κατά πώς τους βολεύει, τις εργασιακές σχέσεις, προχωρούν σε μαζικές διαθεσιμότητες, απολύουν σωρηδόν, αρνούμενοι, πολλές φορές, να δώσουν και τις νόμιμες αποζημιώσεις. Οι εργαζόμενοι - δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί υπάλληλοι κ.ά. - ζουν σε «καθεστώς τρόμου». Τ' αφεντικά απαιτούν να δουλεύουν όλο και πιο πολύ και να πληρώνονται όλο και πιο λίγο, ξεκαθαρίζοντας ότι, όποιος «δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις» θα υποστεί «τα δέοντα». Δε δέχονται καμιά αντίρρηση, απειλούν να πατάξουν κάθε αντίσταση. Δε διστάζουν να προσβάλλουν υπολήψεις, επιχειρούν να καταρρακώσουν συνειδήσεις.

Για να δικαιολογήσουν τη σφοδρή αντεργατική επίθεση, οι εργοδότες επικαλούνται την οικονομική κρίση, ισχυριζόμενοι πως τους πλήττει καίρια και τους εξαναγκάζει να κάνουν «οικονομίες». Και όταν οι επιχειρηματίες μιλούν για «οικονομίες» εννοούν μέτρα για τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους», δηλαδή, μείωση της εργατικής αμοιβής, καταπάτηση των εργατικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Η επίκληση της οικονομικής κρίσης δεν αποτελεί παρά το πρόσχημα για τη λήψη αυτών των μέτρων που στοχεύουν στην αύξηση της επιχειρηματικής κερδοφορίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιδιοκτησία της «Θεσσαλίας» του Βόλου, που προχωρά στο μέτρο της «κυκλικής διαθεσιμότητας» των εργαζομένων σε μια περίοδο που η εφημερίδα έχει σημαντική κυκλοφοριακή άνοδο και παρουσιάζει μεγάλα ποσοστά κερδοφορίας.

Κι ενώ στα «μαγαζιά της ενημέρωσης» χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν σε «συνθήκες γαλέρας», εκατοντάδες απολύονται και πετιούνται στον Καιάδα της ανεργίας, η ΕΣΗΕΑ και οι άλλες, κατά τόπους, συνδικαλιστικές ενώσεις που δρουν στο χώρο, «αγρόν ηγόραζον» και οι ηγεσίες τους «περί άλλα τυρβάζουν». (Και για τους μη γνωρίζοντες, για να εγγραφεί κάποιος μέλος της ΕΣΗΕΑ - δηλαδή στο σωματείο του - πρέπει να έχει τουλάχιστον τρία χρόνια πλήρους ασφάλισης σε κάποιο δημοσιογραφικό μέσο και αφού δώσει, επιτυχώς, γραπτές και προφορικές εξετάσεις στην διοίκηση της ΕΣΗΕΑ!). Αντί αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ως όφειλαν, να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων, «τα κάνουν πλακάκια» με τους εργοδότες, βοηθώντας τους, επί της ουσίας, να περάσουν τα αντεργατικά μέτρα. Καλούνται, λοιπόν, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να πάρουν στα δικά τους χέρια την υπόθεση της αντίστασης στην εργοδοτική επίθεση και, μαζί με το ΠΑΜΕ, να περάσουν στην αντεπίθεση.

Αλλά, όταν αναφέρομαι στους εργαζόμενους των ΜΜΕ δεν εννοώ την «δημοσιογραφική ελίτ» - καμιά πενηνταριά όλοι κι όλοι που ανήκουν στην «εργατική αριστοκρατία» - η οποία καλοπληρώνεται για να διακονεί την κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης, να διακονεί τον δικομματισμό, να συκοφαντεί το λαϊκό κίνημα, να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Ούτε κάποιους άλλους - λίγο περισσότεροι αυτοί - που έχουν ειδικευτεί στη «δημοσιογραφία του κανιβαλισμού», εξευτελίζοντας ανθρώπους κι ευτελίζοντας συνειδήσεις, προβάλλοντας τα προϊόντα και τους παραγωγούς της υποκουλτούρας, δημιουργώντας αρνητικά πρότυπα στη νεολαία, εθίζοντας την κοινωνία στη βία, στο ψέμα και στην αδικία. Εννοώ τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά, που δουλεύουν σαν είλωτες και αμείβονται με ψίχουλα, που μπήκαν με όνειρα στη δημοσιογραφία και ζουν έναν εφιάλτη...