Η αυτοκτονία του Παντελή Σφηνιά δημιούργησε την ιδέα σε ορισμένους ότι μπορούν από κατηγορούμενοι να καμώνονται τους κατηγόρους. Με τα 5 δευτερόλεπτα που κράτησε η πτώση του Σφηνιά από τον 6 όροφο μιας εταιρίας, που άρχισε να μπάζει νερά, με αυτά τα 5 δευτερόλεπτα επιχειρείται εδώ και μερικές μέρες να ισοσκελιστούν οι δυο και τρεις ώρες, που εκατοντάδες άνθρωποι πάλευαν με το θάνατο και από τους οποίους 81 παρέμειναν στον υγρό τάφο της Πάρου.

Κανείς δεν μπορεί να είναι χαρούμενος για το τέλος του Σφηνιά. Ο ανθρώπινος πολιτισμός αναγνωρίζει μια υπέρτατη αξία. Την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ολες οι άλλες αξίες είναι κάτω από αυτήν. Πρόκειται για ένα αξίωμα που διατηρεί τη σημασία του, ακόμα και στις περιπτώσεις που μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή εκείνων, που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ευθύνονται για το χαμό άλλων, πολλών ανθρώπινων ζωών.

***

Εμείς, σε όλους αυτούς τους θρασύτατους, λέμε ότι ο κύκλος του ναυαγίου θα «κλείσει» μόνο όταν φύγει από αυτή τη ζωή και η τελευταία μάνα που έχασε το παιδί της στο «Σαμίνα». Εμείς λέμε, σε όλα αυτά τα δήθεν ψυχοπονιάρικα κοράκια, ότι η τραγωδία του «Σαμίνα» θα «κλείσει» μόνο όταν φύγει από αυτή τη ζωή και το τελευταίο παιδί που έχασε τη μάνα του στα βράχια της Πάρου. Αλλά και τότε, θα «κλείσει» με την έννοια του ανθρώπινου πόνου. Γιατί, με την έννοια του ταξικού εγκλήματος, δεν πρόκειται να «κλείσει» ποτέ. Οπως, ποτέ δεν «έκλεισε» η Φαλκονέρα.

Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες την απεγνωσμένη προσπάθεια ορισμένων να χρησιμοποιήσουν την τραγική κατάληξη του Σφηνιά για να αθωώσουν την τάξη των εφοπλιστών. Προσπαθούν να περάσουν στην κοινή γνώμη τη θεωρία της αθώας, της συμπαθητικής, της «ανθρώπινης» τάξης των εφοπλιστών.

Αλλά η τάξη των εφοπλιστών δεν είναι η τάξη που πηδάει από τον 6ο όροφο, για να ξεπληρώσει το κρίμα που τη βαραίνει. Η τάξη των εφοπλιστών είναι εκείνη που φτιάχνει το ένα εξαώροφο μετά το άλλο και τα χτίζει, ακριβώς, πάνω στα πτώματα που σπέρνει στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα, χτίζει τα εξαώροφα κτίριά της πάνω στα πτώματα που σπέρνει στον Ατλαντικό με το «Αϊρον Αντώνης», στο Αιγαίο με το «Δύστος», στις Πόρτες με το «Σαμίνα».

Συνεπώς, το θέμα εδώ είναι ότι, πίσω από το τραγικό τέλος του ανθρώπου Σφηνιά, επιχειρείται να αθωωθεί η τάξη των εφοπλιστών για τις τραγωδίες που προκαλεί. Το θέμα, τελικά, είναι οι τραγωδίες, πάνω στις οποίες στήθηκε αυτό το περιλάλητο εφοπλιστικό θαύμα της χώρας. Τραγωδίες, που ξεκινούν από τα λίμπερτι - σκυλοπνίχτες, περνούν από τη Φαλκονέρα του Τυπάλδου και φτάνουν στο «Δύστος» της ΑΓΕΤ και στο «Σαμίνα».

***

Ο άνθρωπος Σφηνιάς πλήρωσε, με το τραγικό του τέλος, το πολιτικό, κοινωνικό και, κυρίως, το επιχειρηματικό του τέλος. Ποιοι το προκάλεσαν αυτό το τελευταίο, το επιχειρηματικό του τέλος, εμείς δεν είμαστε αστυνόμοι για να το βρούμε, ούτε μεγαλομέτοχοι της εταιρίας του για να μας ενδιαφέρει. Αυτά ας τα ψάξουν άλλοι. Ας τα ψάξουν αυτοί, που ενδεχομένως ευθύνονται και που ενδεχομένως έστειλαν 81 ανθρώπους στο βυθό για να βγάλουν λεφτά και που, ενδεχομένως, για να μη χάσουν λεφτά, «άνοιξαν» το παράθυρο του 6ου στον μέχρι εκείνη τη στιγμή καπετάνιο τους.

Κανείς δεν αμφιβάλλει για το βαρύ τίμημα που κατέβαλε ο Σφηνιάς. Ο άνθρωπος Σφηνιάς. Ομως, πίσω από αυτό το ανθρώπινο τίμημα, δεν μπορεί η τάξη των εφοπλιστών να θέτει τις παρακαταθήκες για τη διεύρυνση των ορίων της ασυδοσίας της και να λάβει απαλλακτικό βούλευμα για τα εγκλήματά της.

***

Η δική μας άποψη είναι μία: Οι μόνοι που δε φταίνε για το τέλος του Σφηνιά είναι οι 81 που χάθηκαν στην Πάρο, οι μανάδες και τα παιδιά τους.

***

Η παραπάνω είναι μια ηθική, που μπορεί να μην αφορά πρόσωπα, αφορά, όμως, σίγουρα μια τάξη. Την τάξη των εφοπλιστών.

***

Ξέρουμε, επίσης, ότι τώρα που ξαναμοιράζεται η τράπουλα στο εφοπλιστικό θησαυροφυλάκιο, ο Αγούδημος τα βάζει με τον Παναγόπουλο, όπως πριν τα έβαζε με τον Σφηνιά. Ηταν τότε, που έλεγε ότι το «Χάι Σπιντ» του Σφηνιά ήταν ένα καράβι, που «δεν έκανε ούτε για παλιοσίδερα». Μετά τα βρήκε με τον Σφηνιά και γίνανε συνεταίροι στις εταιρίες, που, αντί για καράβια, είχαν παλιοσίδερα, σύμφωνα με τα λεγόμενά του.

Εμείς δεν έχουμε τίποτα προσωπικό με τον Αγούδημο, ή με τον Σφηνιά, ή με τον Παναγόπουλο. Εχουμε, όμως, με την τάξη τους και την ηθική της, η οποία προκύπτει, άλλωστε, ανάγλυφα από τα παραπάνω.