«Παρά τις εντυπώσεις που προκαλεί η αύξηση των νέων στις κινητοποιήσεις που διοργανώνει, το "πουκάμισο" στους χώρους εργασίας του ιδιωτικού τομέα παραμένει σχεδόν άδειο» (για το ΠΑΜΕ η Χριστίνα Κοψίνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Μήπως το ΚΚΕ δεν ελέγχει πλέον ούτε τις δικές του διαδηλώσεις;» (με υπογραφή Π. Τ. στο ΕΘΝΟΣ).

«Είναι σαφές ότι το σημερινό κουκουέ έχει την τάση να "παίρνει τον νόμο στα χέρια του"» (όχι που θα 'λειπε ο Σωμερίτης / στο ΒΗΜΑ).

Τι είναι αυτό που κάνει την αστική τάξη, αυτή τη φορά με όχημα το ΠΑΣΟΚ και τη δημοσιογραφική μηχανή του, να επιμένει σε μια τέτοιας υποστάθμης προπαγάνδα; Ισως, πολύ απλά, αυτό που αναφέρει στο πρώτο του θέμα ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης». Και πολύ περισσότερο η προοπτική που περιγράφει, μια προοπτική οι βάσεις της οποίας ήδη έχουν τεθεί γερά και την οποία η αστική τάξη ξέρει να «διαβάζει»...

«Οι μεγαλειώδεις ταξικοί αγώνες του τελευταίου εξαμήνου αναδεικνύουν την τεράστια λαϊκή αντίθεση και απόρριψη των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, με τα οποία συντάχτηκε ο ΛΑ.Ο.Σ. και συμφωνεί η ΝΔ, για να αντιμετωπίσει το κεφάλαιο την κρίση. Είναι στρατηγική της πλουτοκρατίας, επομένως στρατηγικά πρέπει να απαντήσει ο λαός. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, τα συλλαλητήρια συμβάλλουν, ώστε να καταδικαστούν τα μέτρα στις εργατικές, λαϊκές συνειδήσεις, να ενισχύεται η οργάνωση στα ταξικά συνδικάτα, η κοινή δράση εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών. Αυτοί οι αγώνες και η συνέχειά τους πρέπει να πυκνώνουν ολοένα τη μεγάλη στρατιά αντίστασης και αντεπίθεσης, χτίζοντας τη λαϊκή κοινωνική συμμαχία για τον άλλο, τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Για να δώσουν πολιτική απάντηση, με τον απεγκλωβισμό τους από τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, να αλλάξουν τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο πολιτικό επίπεδο, να συστρατευτούν με το ΚΚΕ, ανοίγοντας το δρόμο για την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της»(από το πρώτο θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).