Δεν είναι λίγοι αυτοί, που - ακόμη και καλοπροαίρετα - ισχυρίζονται πως καλά είναι τα όσα διεκδικεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, καλά κάνει και αγωνίζεται, αλλά αυτά που διεκδικεί δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη. Ασφαλώς, αυτή η αντίληψη έχει διαμορφωθεί και κάτω από το βάρος τόνων μαύρης προπαγάνδας, όπου εμφανίζουν τις όποιες διεκδικήσεις εργαζομένων ως «υπερβολικές» ή ότι «δε σκέφτονται το κοινωνικό σύνολο».

Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να αποδείξουμε τα αυτονόητα, ας αντιστρέψουμε την πυραμίδα της λογικής τους, προκειμένου να δούμε τι είναι εφικτό και τι όχι, τι είναι υπερβολικό και τι είναι υπέρ του «κοινωνικού συνόλου». Για παράδειγμα, πάνω από 3.300 παιδιά εργατικών - λαϊκών οικογενειών θα μείνουν εκτός παιδικών σταθμών, μόνο στο Δήμο της Αθήνας. Γιατί, όμως, δεν είναι εφικτή η κατασκευή όλων των απαραίτητων παιδικών σταθμών - όπως διεκδικεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και η Ομοσπονδία Οικοδόμων - ώστε να αντιμετωπιστεί και η υψηλή ανεργία στον κλάδο; Ωστε να διασφαλίζεται η πρόσβαση όλων των παιδιών σε παιδικούς σταθμούς, σύγχρονους, άνετους, ασφαλείς και με πρόγραμμα που συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του χαρακτήρα τους;