«Οταν το ΚΚΕ μιλάει για κήρυξη πολέμου στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, και κυριολεκτεί και ακριβολογεί (...) Εχουμε ευθύνη να ακριβολογούμε και στη δράση (...) Πρακτικά σημαίνει να κάνουμε όλοι ό,τι πρέπει, και ατομικά και συλλογικά, για να μεταφράζονται συνθήματα και θέσεις σε άνοδο της οργάνωσης της εργατικής τάξης, σε ισχυροποίηση της κοινωνικής συμμαχίας, σε άνοδο κυρίως της πολιτικής συνείδησης και πάλης. Σε οργάνωση του ταξικού πολέμου. Οταν, λοιπόν, μιλάμε για κήρυξη πολέμου, δεν πρέπει να προσπερνάμε αυτήν την τοποθέτηση ως ένα ακόμη σύνθημα, ως μια ακόμη τοποθέτηση ρουτίνας. Συνειδητοποίηση του περιεχομένου αυτού του συνθήματος σημαίνει κήρυξη συναγερμού, διάταξη μάχης, σχέδιο δράσης, εμπλοκή στον πόλεμο πιο βαθιά.

Διάφοροι μηχανισμοί είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία και για κάθε είδους προβοκάτσιες και αποπροσανατολισμό. Τι επιδιώκουν στη φάση αυτή. Να παγιδεύσουν το κίνημα σε παραπλανητικούς στόχους (φταίνε οι 300, να πάει κάποιος φυλακή, φταίει ο ένας ή ο άλλος δημοσιογράφος, ο ένας ή ο άλλος πολιτικός, κ.λπ.) και σε μορφές πάλης περιθωριακού χαρακτήρα, ή σε άκαιρες και τυφλές αναμετρήσεις. Θέλουν να εκτονώσουν το κίνημα με πράξεις εντυπωσιακές που ταυτόχρονα μπορούν να δράσουν τρομοκρατικά και αποπροσανατολιστικά. Το σκηνικό είναι στημένο. Εκθειάζεται η κουκούλα, το δήθεν αυθόρμητο, το "ακαθοδήγητο" κίνημα.

Στο κίνημα εντάσσονται και θα εντάσσονται συνεχώς νέες δυνάμεις με διαφορετικά επίπεδα συνείδησης, αλλά και εμπειρίας από ταξικούς αγώνες. Εχουμε ευθύνη οι δυνάμεις αυτές να μην εγκλωβίζονται σε επιφανειακές αναλύσεις και αποσπασματικούς στόχους πάλης. Εχουμε ευθύνη για την καθοδήγηση της εργατικής τάξης και αυτή είναι η ευθύνη μας, να οργανώσει το κίνημά της για αγώνες σκληρούς, για αγώνες με προοπτική και νικηφόρους. Κίνημα που θα αντέχει στις δυσκολίες, θα είναι πειθαρχημένο και στοχοπροσηλωμένο στους στόχους του και ικανό να αντιμετωπίσει όλες τις πονηριές, τις τρικλοποδιές και την απάτη της αστικής τάξης».

(τα αποσπάσματα από άρθρο του Δ. Γόντικα στον χτεσινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).