Είναι μερίδα εκείνης της ηλικιακής γενιάς, αυτοί που σήμερα θεωρούνται οι επιτυχημένοι «της ζωής», που είναι πολύ μικρή για να την πάρεις σοβαρά και «της αριστεράς, που είναι πολύ βαριά για να την κουβαλάς μετά τα πρώτα νιάτα σου».

Ετσι, ο ένας μετά τον άλλον ή την άλλη, που έλαβαν την απαραίτητη κοινωνικοπολιτική καθοδήγηση των ευρωπαϊκών καφενείων - κονδυλίων, εναγκαλιζόμενοι με Αραφάτ και Σαντινίστας, υπό την προϋπόθεση της δημοσίευσης στα έντυπα της Χρήστου Λαδά, τουλάχιστον, ενέγραφαν υποθήκες εξουσίας, παίζοντας τάβλι με την Μελίνα, μυρίζοντας λίγη Νέα Υόρκη από τις διηγήσεις της Δέσπως Διαμαντίδου και καταναλώνοντας σφηνάκια «Μπε 52, Β-52» προς τιμήν των μεγαλύτερων βομβαρδιστικών του ηττηθέντος στο Βιετνάμ γενναίου, θαυμαστού, δυτικού κόσμου.

Κατηφόρισαν στο Κολωνάκι, έστησαν δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Νιόνιου ένα πολιτικό κονάκι, άπλωσαν δεσμούς με κουμπαριές στα έγκυρα παραπολιτικά των εφημερίδων και την αντίσταση των αμφίσημων αστερίσκων και περίμεναν στη γωνία την ιδιωτική TV για να ανθίσουν.

Η επιτυχία αδιαμφισβήτητη. Η νεανική οικολογική ανησυχία γίνεται σήμερα κυβερνητική ευαισθησία. Αμα αγοράσεις υφυπουργό ΠΕΧΩΔΕ από την γκλαμουράτη διεθνώς «Γκρινπίς», κινείσαι με το ίδιο κοστούμι άνετα απ' τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα ως το Εκάλη Κλαμπ και σε κρατάει στον αφρό η ανώδυνη επέκταση της «Πετρόλα».

Αμα έχεις πιάσει την καλή, αλλάζοντας για λόγους πολιτικής διαδρομής την εκπαίδευση απ' τα κέρατα του νηπιαγωγείου της γυναίκας σου, τότε εξ οφίτσιο και νονών γκράτις, περνάς στην ακαδημαϊκή μπίζνες, που επιτρέπει να συγκρίνεις δημοκρατικά την ανωτερότητα ενός Χάρβαρντ με την ευτέλεια ενός πανεπιστημίου της Νις ή του Νόβισαντ.

Οι καλύτεροι έγιναν ή χρηματιστές, ή μέλη της λέσχης Μπίλντεμπεργκ και τσικό της Μανλτίν ή συνεταίροι και συνδαιτυμόνες των λαμπρών αντιστασιακών του λονδρέζικου σίτι, που πλούτισαν ευκολότερα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Το κύρος της υπομονής και της άψογα καλλιεργημένης ευπατρίδικης ακαδημαϊκής κουλτουρογενούς εξουσίας όποιοι δεν το βρήκαν στα ΜΜΕ και τους «αρτίστι Ιταλογκραικοί», το αναζήτησαν στο «σύνδρομο του ευρωσημίτη». Εδώ κοτζάμ Πάγκαλος παγιδεύτηκε σε γεύματα τεσσάρων, όπως ένας υπέροχος ελέφαντας θα παγιδευόταν από την αποτελεσματική ακινησία μιας κόμπρας, που βγαίνει απ' το καλάθι του Γερμανού τουρίστα - φακίρη σε προάστιο της Καλκούτας και θα γλίτωναν φιλοδοξίες ωσάν της Αννούλας, που μεγάλωσε με τον καημό να γίνει αφίσα κι αυτή, ωσάν τον μύστακα της αρκαδικής σχολής ή την πηχτή γοητεία της εντοπιότητας ενός Πάχτα;

Στο ευρωσύνδρομο Σημίτη δεν ευθυμείς. Πετυχαίνεις μεταγραφή στο σύστημα των αστών του 21ου αιώνα. Αυτών που αποφασίζουν ότι για το καλό της πατρίδας, που είναι πλέον η τσέπη της άρχουσας τάξης τους, τα παιδιά που σπουδάζουν εκεί που φυτρώνει κι ανθεί η νεοταξίτικη νίκη του ανθρωπισμού ή μένουν και γίνονται γιατροί ή γυρίζουν για να τους φτιάξουν τα υδραυλικά του WC που μπούκωσαν μετά το πάρτι.

Αν σκοπεύετε να επενδύσετε τώρα που κληρώνει, ρωτήστε τη μαμά σας. Εκείνη ξέρει. Αλλοτρίωση ΑΕ, αριστερές συμμετοχές σε άυλες δεξιές σταθερές αξίες. Δεν πέφτει ποτέ η μετοχή. Απλώς κάποτε γκρεμίζεται...