Οι ιμπεριαλιστές μοιράζουν εδαφικά τα Βαλκάνια γι' αυτό και κάνουν πόλεμο. Και τα μοιράζουν εδαφικά, θέμα το οποίο επίσης βρίσκεται σε εξέλιξη, γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός οδηγεί αναγκαστικά στην κυριαρχία, ζήτημα που οδηγεί και στον πόλεμο, αν δε λυθεί με άλλα μέσα.

Ο πόλεμος άφησε τα σημάδια του με τις πληγές που άνοιξε, αλλά οι πληγές δε φανερώθηκαν όλες, γι' αυτό θα ανοίγουν συνέχεια καινούριες.

Στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου για τα καθήκοντα του Κόμματος αναφέρεται ότι χρειάζεται: «Να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να γίνει συστηματική προσπάθεια, να διαμορφωθούν επιμέρους μέτωπα πάλης γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους και αιτήματα, μέτωπα συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων που ορθώνουν ανάστημα στην πολιτική που ακολουθείται, διευκολύνουν τη συγκέντρωση δυνάμεων, επιταχύνουν διεργασίες, ενισχύουν τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ». Πώς μπορούμε να δουλέψουμε αποτελεσματικά σύμφωνα με την πιο πάνω κατεύθυνση στο μέτωπο που άνοιξε;

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, είναι συνέχεια της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και αυτή πρέπει να καταργηθεί, για να καταργηθούν οι πόλεμοι. Αλλά κατάργηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής σημαίνει κατάργηση του χρηματιστικού κεφαλαίου, των μονοπωλίων, δηλαδή του καπιταλισμού στο ανώτατο στάδιό του. Και τούτη δω η αλήθεια, δεν μπορεί να επιβληθεί από μόνη της, ή από μια αντικειμενική πραγματικότητα που διαμορφώνεται από τη δράση του ίδιου του ιμπεριαλισμού. Δεν αρκούν όλες οι ως τώρα εγκληματικές αποκαλύψεις, για να αντιδράσουν οι λαοί ενάντια στις κυβερνήσεις τους, ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι μεν ένα ατράνταχτο στοιχείο, αλλά πρέπει να γίνει όπλο, υλική δύναμη στα χέρια της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για τη δική τους ταξική πάλη. Που σημαίνει ότι σαν στοιχείο πρέπει να επιδρά στη συνείδηση των λαϊκών μαζών, έτσι που να κατανοείται η αναγκαιότητα ανατροπής του χρηματιστικού κεφαλαίου από την εξουσία, και ταυτόχρονα πραχτική δράση, ταξικός αγώνας γι' αυτή την ανατροπή.

Σ' αυτή την υπόθεση, οι κομμουνιστές, όλες οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, πρέπει να δράσουν πρωτοπόρα, ώστε η λαϊκή αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια, ακόμη και η αμηχανία ορισμένων τμημάτων του λαού για το πώς πρέπει να αντιδράσει, να μετατρέπονται σε ταξικό μίσος που θα εκφράζεται στους αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και πιο συγκεκριμένα ενάντια στην πολιτική και την εξουσία της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα. Και αυτή, επίσης, η διαδικασία δεν είναι μονόπρακτη. Οι λαϊκές δυνάμεις θα συσπειρώνονται σε πολιτική βάση, διεκδικώντας στόχους που αντιτίθενται στην κυρίαρχη πολιτική, αποκομίζοντας πείρα απ' αυτή τη διαδικασία, για να συνεχίσουν ακόμη πιο αποφασιστικά στο ίδιο μέτωπο πάλης με διαφορετικό ίσως περιεχόμενο αλλά στην ίδια πάντα κατεύθυνση.

Αυτός ο στόχος συνοδεύεται με το «κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα», να μην ξαναγίνει αποστολή στρατού ούτε επαγγελματικού, έξω από την Ελλάδα. Δηλαδή καμιά συμμετοχή σε επεμβάσεις. Σε τελευταία ανάλυση επεμβάσεις, στρατός έξω από τα σύνορα, σημαίνει ενίσχυση της εκμετάλλευσης γειτονικών λαών από το διεθνοποιημένο ελληνικό κεφάλαιο. Και η εργατική τάξη, ο λαός μας πρέπει να αγωνίζεται έτσι που να δυσκολεύει τη δράση του. Να οξύνει τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς μεταξύ τμημάτων του, που να δυσκολεύει την αναπαραγωγή του, να συμβάλλει στην όξυνση της κρίσης του.

Από δω ξεκινά η ταξική ουσία του αιτήματος - στόχου που έχει επίσης βαθιά διεθνιστικό περιεχόμενο γιατί διευκολύνει την πάλη των βαλκάνιων λαών. Δημιουργεί δυσκολίες στη ΝΑΤΟική δράση στην περιοχή, δυσκολεύει τις σχέσεις της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης με το ΝΑΤΟ, ζήτημα που επίσης για το λαό μας είναι αιχμή της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Από δω απορρέει και το αίτημα «άρνηση συμμετοχής της κυβέρνησης στη ΝΑΤΟική δράση». Το αίτημα - στόχος, «επιστροφή του στρατού από τα Βαλκάνια εδώ και τώρα, κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα», αποτελεί βάση για πλατιά αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση. Και οι κομμουνιστές πρωτοστατούν στην ενίσχυση του κινήματος μ' αυτό το στόχο - διεκδίκηση, στη δημιουργία συσπειρώσεων, πάνω σ' αυτόν.

Είναι επικίνδυνα αποπροσανατολιστική, επίσης, η προβολή του αιτήματος, η Ευρωπαϊκή Ενωση να απεγκλωβιστεί από τη ΝΑΤΟική ομπρέλα και μάλιστα να αποκτήσει τη δική της εξωτερική πολιτική, λες και δεν την έχει, να γίνει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Είναι επικίνδυνη, γιατί ακυρώνει στην πράξη τον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό της λαϊκής πάλης. Γιατί απέναντι στο ΝΑΤΟ αντιτάσσει τον ιμπεριαλιστικό ευρωστρατό. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ αντιτάσσει το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι η λογική που αμφισβητεί στην πράξη το «κάθε λαός να επιλέγει μόνος του σε ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα θα ζει και θα αναπτύσσεται». Είναι η λογική που απέναντι σε ένα ΝΑΤΟικό «Σύμφωνο Σταθερότητας», δηλαδή τη ΝΑΤΟική ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, τοποθετεί την ευρωενωσιακή ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Η διεκδίκηση του αιτήματος - στόχου «να γυρίσει ο στρατός κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα» είναι υπόθεση της λαϊκής πάλης. Και πάνω σ' αυτό μπορούν να συγκροτηθούν πολύμορφες συσπειρώσεις. Για παράδειγμα οι επιτροπές ειρήνης αποτελούν έναν πόλο τέτοιας συσπείρωσης. Οι γονείς των στρατευμένων επίσης μπορούν να συσπειρώνονται σ' αυτό το αίτημα. Το κίνημα της νεολαίας αναλαμβάνει πρωτοβουλίες γι' αυτή τη διεκδίκηση. Αλλά και άλλοι φορείς του μαζικού κινήματος, διάφοροι παράγοντες από το χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, της διανόησης γενικότερα, οι νομικοί, οι σύλλογοι γυναικών κλπ. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, (πρώτ' απ' όλα είναι δικό της ζήτημα), ήδη παίρνουν πάνω τους αυτό το ζήτημα με πρωτοβουλίες των ταξικών δυνάμεων. Αφορά τα στρατευμένα παιδιά της, αλλά και τη δική της πάλη και από την άποψη ότι ο στρατός έξω από τα σύνορα προστατεύει τα κεφάλαιο και γενικότερα τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Η ταχτική μας συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της ανάγκης του Μετώπου, στη συγκέντρωση λαϊκών δυνάμεων ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, στο άνοιγμα του δρόμου κοινής δράσης διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων και κινημάτων στην κατάχτηση πείρας για συγκρότηση του λαϊκού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία. Αλλωστε, η ανάπτυξη μιας τέτοιας συντονισμένης πολύμορφης δραστηριότητας φέρνει στην επιφάνεια την αναγκαιότητα διεξόδου στο δρόμο του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης.