Τους φόβους τους εκφράζουν ανοιχτά οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους στην παρούσα φάση θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια «αλυσιδωτή αντίδραση» που θα παρασύρει και άλλες χώρες της ευρωζώνης, κυρίως την Ισπανία.

Εκείνο που φαίνεται να «ζυγίζουν» οι διάφορες μερίδες των μονοπωλίων στην ΕΕ, είναι ο χρόνος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας, ώστε το κόστος για την πλουτοκρατία, η ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίων, να επιμεριστεί χωρίς επικίνδυνους για το κεφάλαιο κλυδωνισμούς. Συνεκτικός κρίκος των θέσεων όλων των εκπροσώπων της πλουτοκρατίας παραμένει η πολιτική που οδηγεί σε χρεοκοπία τους λαούς, με τη δρομολόγηση νέων ακόμα πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων.

Σε αυτό το πνεύμα, ο κοινοτικός επίτροπος Ολι Ρεν εκτιμά ότι «σε μια τόσο εύθραυστη ευρωπαϊκή οικονομία υπάρχει υψηλός κίνδυνος, τυχόν αναδιάρθρωση να προκαλέσει αλυσιδωτή αντίδραση μέσω του τραπεζικού κλάδου, δημιουργώντας σοβαρό αρνητικό αντίκτυπο στην πιστωτική δυνατότητα των τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων». Είναι, δηλαδή, φανερό ότι αν, μέχρι στιγμής, η επίσημη θέση της ΕΕ «ξορκίζει» την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αυτό συμβαίνει μόνο, επειδή θέλει να διασφαλίσει τα μέγιστα για το κεφάλαιο. Στο ίδιο έδαφος οξύνονται και οι επιμέρους ανταγωνισμοί ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ, ή ακόμα και στο εσωτερικό των κρατών.

Παράλληλα, ο Λορέντζο Μπίνι Σμάγκι, μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα «Il Sole 24 Ore», εκτιμά ότι μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους «θα γονάτιζε την ελληνική οικονομία με καταστροφικές συνέπειες στην κοινωνική συνοχή και τη διαφύλαξη του δημοκρατικού συστήματος». Ο Μπίνι Σμάγκι, επισημαίνει ότι «μια αναδιάρθρωση του χρέους θα επέφερε την χρεοκοπία ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού τραπεζικού συστήματος που κατέχει κρατικά ομόλογα» και υποστηρίζει ότι «για να επιστρέψει η Ελλάδα στην αγορά πρέπει οι επενδυτές να έχουν εμπιστοσύνη (...) αν η δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους συνεχίζει να συζητείται, κανείς ιδιώτης επενδυτής δε θα πάρει το ρίσκο να αγοράσει ομόλογα του ελληνικού κράτους».

Ως λύση για την Ελλάδα και την Πορτογαλία, το μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, προκρίνει την «εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών και την υιοθέτηση τολμηρών μεταρρυθμίσεων που θα αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα», δηλαδή νέα θύελλα αντιλαϊκών μέτρων για τη θωράκιση του κεφαλαίου και τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Στο ίδιο κλίμα, ο επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου «Ifo», Χανς Βέρνερ-Ζιν, επαναλαμβάνει ότι αναμένει την «επίσημη πτώχευση» της Ελλάδας στο «κοντινό μέλλον» και επισημαίνει ότι η «διάσωση» της Πορτογαλίας θα μπορούσε να εξελιχθεί σε "απύθμενο πηγάδι" για τις χώρες της ευρωζώνης, καθώς «όσο περισσότερο ρέουν ξένες πιστώσεις στην Πορτογαλία, τόσο περισσότερο ξένο χρέος θα συσσωρεύεται και η Ευρώπη θα απομακρύνεται από μια λύση στα προβλήματά της».

Ο Βέρνερ-Ζιν σημειώνει πως «οι αγορές πιστεύουν ότι η πτώχευση της Πορτογαλίας γίνεται πιο πιθανή» και εκτιμά ότι η Πορτογαλία θα πρέπει να «συνετισθεί» με «γενναιόδωρη βοήθεια για δύο χρόνια, σταδιακά "κουρέματα" για το χρέος που ωριμάζει σε συνδυασμό με πιο περιορισμένη βοήθεια από το τρίτο έτος και στη συνέχεια». Ακόμα, στο πνεύμα της προπαγάνδας που προβάλλεται και στην Ελλάδα, είπε ότι «είναι καιρός η Πορτογαλία να σταματήσει να ζει πέρα από τις δυνατότητές της».

Σύμφωνα με δημοσκόπηση του «Reuters», στην οποία συμμετείχαν 21 οικονομικοί αναλυτές, προβλέπεται πιθανότητα 60% για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση, η πιθανότητα αναδιάρθρωσης του χρέους της Πορτογαλίας κυμαίνεται στο 30% και της Ιρλανδίας στο 40%.

Παράλληλα, σε δημοσίευμα του «Dow Jones Newswire», που επικαλείται δυο υψηλόβαθμους αξιωματούχους κυβερνήσεων κρατών της ευρωζώνης, σημειώνεται ότι «υπάρχει διαδεδομένη άποψη εντός της ζώνης του ευρώ ότι η ελληνική αναδιάρθρωση θα συμβεί κάποια στιγμή το επόμενο έτος. Η ΕΚΤ και το ΔΝΤ πιστεύουν το ίδιο» και το έχουν κοινοποιήσει στην ελληνική κυβέρνηση.

Οι δύο αξιωματούχοι καταθέτουν δυο σενάρια για την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας: Το ένα είναι ότι η Ελλάδα θα καταφύγει ξανά στον μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ την ερχόμενη χρονιά, καθώς δε θα μπορέσει να «βγει» στις καπιταλιστικές αγορές. Το άλλο είναι ότι η αναδιάρθρωση θα περιλαμβάνει το σύνολο του ελληνικού χρέους, ύψους περίπου 340 δισ. ευρώ, μέσω της μεθόδου της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους μέχρι και 30 χρόνια.

Ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν, διευθύνων σύμβουλος της «Pimco», εκτιμά ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ υποστηρίζει ότι η Ισπανία θα την αποφύγει.

Ακόμα, η «Citigroup» σε χτεσινή της έκθεση, εκτιμά ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι η διαγραφή μέρους του χρέους και σημειώνει: «Η έλλειψη σημαντικής προόδου όσον αφορά τη δημοσιονομική προσαρμογή και τις διαρθρωτικές αλλαγές αναβιώνει τη συζήτηση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Επιπροσθέτως, τα προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης είναι απίθανο να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των αγορών και παράλληλα είναι απίθανο να "κάνουν" σημαντική διαφορά στο μονοπάτι της φορολογικής εξυγίανσης.

(...) Η σοβαρή οικονομική ύφεση και η αδυναμία βελτίωσης των φορολογικών εσόδων, υπονοούν ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει ήδη εισέλθει στο φαύλο κύκλο της υπερβολικά αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής και της υπερβολικά χαμηλής οικονομικής επίδοσης, όπου η μόνη δυνατή διέξοδος είναι η διαγραφή μέρους του χρέους».

Πάντως, ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος - Καν επιμένει ότι «αντιλαμβάνομαι πόσο επώδυνο είναι για τους Ελληνες, αλλά πιστεύω ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει (...) με την προϋπόθεση δύο πραγμάτων: Πρώτον, ότι όλα τα σκέλη του προγράμματος (σ.σ. του Μνημονίου) εφαρμόζονται πραγματικά στο σωστό χρόνο. (...) Η ελληνική Κυβέρνηση, η οποία έδειξε μεγάλο θάρρος με την εφαρμογή αρκετών τομέων του προγράμματος πέρυσι, δε θα πρέπει να χάσει τη δυναμική της. Συνεπώς, είναι απόλυτα σαφές τι πρέπει να γίνει στο μέλλον. Κάποιο μέρος από αυτά που έγιναν δε λειτουργεί τόσο καλά όσο περιμέναμε (...) Δεύτερον, πρέπει επίσης να γίνουν αυτά που υποσχέθηκαν οι Ευρωπαίοι. Υπάρχει η ανάγκη ενός πιο συνολικού σχεδίου από την πλευρά της Ευρώπης καθώς η τμηματική προσέγγιση δεν αποδίδει καλά».

Την ίδια στιγμή, εκφράζοντας ξεκάθαρα την άποψη της πλουτοκρατίας ότι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων ισοδυναμεί με τσεκούρωμα των εργατικών δικαιωμάτων, ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας, Ράινερ Μπρούντερλε, σημειώνει ότι «η ελληνική οικονομία δεν είναι αρκετά ανταγωνιστική» και φέρνει ως παράδειγμα ότι η Γερμανία έχει προωθήσει μεταρρυθμίσεις που αυξάνουν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 έτη, ενώ - όπως ψευδώς ισχυρίζεται - στην Ελλάδα κάποιος μπορεί να συνταξιοδοτηθεί ξεκινώντας από τα 50.

Η πιστή και επιτυχής εφαρμογή του Μνημονίου αποτελεί την προϋπόθεση για επιστροφή της Ελλάδας στην καπιταλιστική αγορά, εκτιμά και ο Ζοζέ Μανουέλ Γκονζάλες - Πάραμο, μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, σημειώνοντας με νόημα: «Η συνετή δημοσιονομική πολιτική για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι υψίστης σημασίας σήμερα, περισσότερο από ποτέ».