Τελευταία Κυριακή του Γενάρη σήμερα και σκεφτόμαστε πόσο γρήγορα προχωρά το 2001. Τρέχει, θα λέγαμε, σκορπίζοντας τον τρόμο. Και επειδή αυτός ο μήνας πέρασε με τις τρομερές αποκαλύψεις για το «Σύνδρομο των Βαλκανίων...», με την οργή για την εγκληματική αδιαφορία των κυβερνήσεων, με το φόβο για το τι θα αποδειχτεί τα χρόνια που έρχονται, δηλαδή πόσοι άνθρωποι θα προσβληθούν από καρκίνο, πόσοι θα αντέξουν, πόσοι θα υποκύψουν, λέμε να μην πιούμε κανένα κοκτέιλ σήμερα. Αλλά να ηρεμήσουμε με ένα σκέτο απλό ποτό, ένα ποτήρι κρασί, μια καραφίτσα ούζο, ένα ποτήρι βότκα ή ένα ποτήρι τζιν με λίγη πορτοκαλάδα για να το γλυκάνουμε, ή έστω ας πιούμε έναν ιρλανδικό καφέ, δηλαδή καφέ με ουίσκι. Δεν είναι κατάλληλη μέρα η σημερινή για όμορφα ποτά. Ετσι, πώς να το πούμε διαφορετικά, δε μας πάει το χαζοχαρούμενο ύφος ή το δεν «τρέχει τίποτε». Τρέχει και παρατρέχει. Δυστυχώς. Τώρα αν έχετε την τιμή και την τύχη να έχετε καλέσει σπίτι σας τη Μαντλίν, τον Τόνι, τον Κουκ, τον Σολάνα ή τον Μπιλ, δεν έχετε παρά να τους προσφέρετε ένα ουίσκι με πολλά παγάκια και με μια μεγάλη δόση απεμπλουτισμένου ουρανίου. Σ' αυτήν την περίπτωση το αρσενικό περιττεύει. Αντε, λοιπόν, εις υγείαν.