Ο Γιώργος Σαρηγιάννης

«Η αναθεώρηση του Συντάγματος δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά εντάσσεται στη "νέα τάξη πραγμάτων", όσο κι αν αυτό φαίνεται να μη σχετίζεται. Ας θυμηθούμε τις εκθέσεις του κ. Σπράου, συμβούλου του πρωθυπουργού και στελέχους της Διεθνούς Τραπέζης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μ' άλλα λόγια ο επικυρίαρχος εν Ελλάδι. Οι εκθέσεις αφορούσαν στο ασφαλιστικό, και βλέπουμε με τι υπακοή εφαρμόζει η κυβέρνηση τις κατευθύνσεις Σπράου στη δημόσια διοίκηση, στο αγροτικό, και ξέρουμε ότι πρόκειται να επακολουθήσουν κι άλλες. Σε μια από αυτές "συνιστά" (διάβαζε: διατάσσει) την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και δη των ελεύθερων χώρων και του πρασίνου για κάλυψη του προϋπολογισμού. Σ' αυτήν την κατεύθυνση εντάσσονται οι εξαγγελίες για "νομιμοποίηση" των δασικών καταπατητών έναντι τιμήματος, καθώς και η εκχώρηση σε ιδιώτες δασικών εκτάσεων για "προστασία και αξιοποίηση" και έχουμε δείγματα από Λαμπράκη, Βαρδινογιάννη, Λάτση κ.ά. στα Τουρκοβούνια, στη Γλυφάδα, στο Μαίναλο και αλλού.

Βέβαια, όχι μόνο το ισχύον Σσύνταγμα είναι φραγμός σε αυτές τις κατευθύνσεις της Διεθνούς Τραπέζης, αλλά και η νομολογία που δημιούργησε το Ε΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ετσι, τα πυρά του "εκσυγχρονισμού" στρέφονται συνδυασμένα ενάντια και στο άρθρο 24, του οποίου η παραμικρή τροπολογία κατεδαφίζει το με τόσους κόπους οικοδομημένο νομικό πλαίσιο, αλλά και στα άρθρα 94, 95 και 100, που θα αποδυναμώσουν το ΣτΕ αλλά και τα άλλα δικαστικά σώματα, στο να κρίνουν επί της συνταγματικής νομιμότητας κάθε νόμο Τζουμάκα ή Ανωμερίτη ή όποιου άλλου.

Γι' αυτό και ο αγώνας πρέπει να είναι ενιαίος, μαζικός και ακόμη ενάντια σε κάθε τροποποίηση των παραπάνω άρθρων, αλλά και δε σταματά με την όποια ψήφιση από τη Βουλή, και με όποιες εισηγήσεις ή ελιγμούς των εισηγητών-δικηγόρων των καταπατητών. Μετά το Σύνταγμα θα βγουν οι νόμοι, μετά από τους νόμους τα διατάγματα και μετά η εφαρμογή τους σε συγκεκριμένα θέματα. Γι' αυτό ο αγώνας θα ενταθεί και μετά την αναθεώρηση - όποια και αν είναι αυτή - γιατί το θέμα δεν αφορά μόνο στην εκλογική πελατεία των ψηφοφόρων οικοπεδούχων, των συνεταιρισμών, αλλά στη γενικότερη αναπτυξιακή κατεύθυνση της χώρας. Θα δεχτούμε τη Διεθνή Τράπεζα ή θα την πολεμήσουμε; Αυτό τελικά είναι το καίριο ερώτημα».