«Καινούριο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω».

Ετσι αξιοποιείται το νέο φρούτο, η θέση για δημοψήφισμα που δήθεν θα δώσει στο λαό τη δυνατότητα να πάρει θέση, ενώ θα έχει ήδη χειραγωγημένη συνείδηση από ένα χοντρό εκβιασμό. Κουβέντα για το κρίσιμο: Την ίδια την καπιταλιστική κρίση και την συνακόλουθη γενική επίθεση των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους για το τσάκισμα της εργατικής τάξης, για να επιτευχθεί η πολυπόθητη γι' αυτούς αύξηση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή να επιβληθούν συνθήκες που με βουλιαγμένα τα εργατικά δικαιώματα θα μπορούν οι καπιταλιστές καλύτερα να ανταγωνίζονται ως προς το ποιος μπορεί να βγάλει περισσότερο κέρδος.

Μια τέτοια συζήτηση δεν γίνεται γιατί η εξέλιξή της είναι ικανή να βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, να πετάξει στα σκουπίδια τα περί «εθνικού κινδύνου», να δείξει ξανά ότι ο πόλεμος γίνεται ανάμεσα σε καπιταλιστές και εργάτες, ότι τα αστικά κόμματα κάθε απόχρωσης την ώρα που κοκορομαχούν είναι ταγμένα στο πλευρό του αντίπαλου των εργατών. Η συζήτηση αυτή δεν γίνεται για να μην δοθεί χρόνος στον εργάτη να σκεφτεί έστω και μια στιγμή ότι αυτό που του φταίει δεν είναι γενικά τα κόμματα, αλλά τα κόμματα της αστικής τάξης, οι ίδιοι οι καπιταλιστές.

Την ίδια ώρα η εντολή από την αστική τάξη είναι συγκεκριμένη: Εφαρμόστε τα μέτρα χωρίς καθυστέρηση, χωρίς καμία παρέκκλιση.

Η αστική τάξη ξέρει τι θέλει και για την οικονομία και για το πολιτικό σύστημα. Αξιοποιεί και τις εξελίξεις στην Πορτογαλία για να δείξει το δρόμο. Δεν διστάζει να παρουσιάσει ακόμα και ως προοδευτική την εξέλιξη εκεί για να βάλει φρένο σε διάφορες «παρασπονδίες» εδώ, καθώς τα κόμματα που την υπηρετούν συμφωνούν μεν με τα μέτρα, αλλά κάνουν παιχνίδι με βάση και τους ειδικούς εκλογικούς στόχους τους.

Στη χώρα μας, σε πίκρα της αστικής τάξης, όσο και αν είναι κυρίαρχες οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, ο κόσμος διατηρεί υψηλά τα ποσοστά της αντίθεσης στην Ευρώπη των μονοπωλίων, έχει πιο καθαρό σήμερα ότι χάνει όλο και περισσότερα όσο μένει στην ΕΕ και φλερτάρει με την έξοδο από αυτήν. Η επιμονή του ΚΚΕ σ' αυτήν τη γραμμή έχει αφήσει καρπούς.

Εδώ είμαστε: Στην ανάγκη να ενταθεί η πάλη, να οξυνθεί το πολιτικό αδιέξοδο, να αναπτυχθούν οι αγώνες για να σωθούν όσα μπορούν να σωθούν, αλλά κύρια για να αποκτά μέσα από την αγωνιστική δράση η λαϊκή συσπείρωση χαρακτηριστικά τέτοια που να οδηγούν την πάλη σ' άλλο δρόμο, για μια ανάπτυξη σε όφελος των λαϊκών αναγκών, στη λαϊκή εξουσία.

Γι' αυτό και η τιτάνια προσπάθεια των αστών να καναλιζαριστεί η λαϊκή αγανάκτηση έτσι που να γίνει αγνώριστη. Να μορφοποιηθεί ένα κίνημα που θα ταιριάζει «στον καθένα», αλλά θα είναι ακίνδυνο για την αστική εξουσία. Ενα κίνημα που δεν θα είναι «του καθενός», γι' αυτό και οι οργανωτές της «πλατείας» επιμένουν «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα». Τα «κόμματα», που δεν θέλουν οι ανώνυμοι διοργανωτές της πλατείας στα πόδια τους και οι αστοί που με τα ΜΜΕ τους πατρονάρουν, είναι ...το ΚΚΕ!

Δεν τρέφουν, βέβαια, αυταπάτες ότι μπορούν να κρατήσουν μακριά την πολιτική του ΚΚΕ από τον φυσικό της αποδέκτη, την εργατική τάξη. Με τις εντυπώσεις παίζουν. Οπως στην Πορτογαλία, έτσι κι εδώ. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ελπίζουν σε κάτι από Ισπανία: Να μείνουν στο τέλος κάποιοι λίγοι στην πλατεία να παριστάνουν τη συνέλευση και οι υπόλοιποι να έχουν ξανά μαντρωθεί στις στρούγκες των αναβαπτισμένων στην πλατεία αστικών κομμάτων με όποια μορφή αυτά θα έχουν τότε.

Ο αστάθμητος παράγοντας για τους υπολογισμούς της αστικής τάξης είναι και πάλι το ΚΚΕ. Που έγκαιρα έδειξε την κρίση και το χαρακτήρα της. Εγκαιρα διέταξε τις δυνάμεις του έτσι που να ανταποκρίνονται τόσο στις επίκαιρες ανάγκες της λαϊκής πάλης όσο και στις ανάγκες που πηγάζουν από την προοπτική ενός αγώνα που δεν εκτονώνεται με μερικά «ουστ», δεν αθωώνει τον ένοχο φωνάζοντας «κλέφτες», αξιώνει να φύγουν από τη μέση οι πραγματικοί ένοχοι, οι καπιταλιστές - όλο το σύστημά τους.

Η πάλη για το αν οι διαδηλώσεις θα έχουν τα ταξικά χαρακτηριστικά που απαιτεί ο καιρός ή θα γίνουν το καζάνι για μια μετεκλογική σούπα, όπως αυτή που ευαγγελίζονται οι οπαδοί του ευρωμονόδρομου, είναι σε εξέλιξη.