Ωραία, λοιπόν. Ας μιλήσουμε για το πρόβλημά μου. Για την απορία μου, συγκεκριμένα. Ας μιλήσουμε γι' αυτή. Στην αρχή δεν ήθελα, γιατί μου φαινόταν εγωιστικό. Ποιος νοιάζεται για τις προσωπικές μου σκέψεις; Ομως, άλλαξα γνώμη. Θα είναι κι άλλοι πολλοί σαν και μένα. Εγωιστικό θα ήταν να πιστεύω ότι είμαι ο ένας και μοναδικός. Ας τα πούμε, λοιπόν.

Μόλις κλείσαμε, θυμήθηκα τι εννοούσε. Με είχανε πάρει τα παιδιά στο τηλέφωνο, ο ένας για την τροποποίηση του Συντάγματος, ο άλλος για τον τρομονόμο, το ασυμβίβαστο του επαγγέλματος με τη βουλευτική ιδιότητα κλπ. Η απάντησή μου, πράγματι, ήταν η ίδια προς όλους. Κι η απάντησή μου είναι και η απορία μου. Ως πότε θα συζητάμε με ανθρώπους που παρανομούν και είναι συνυπεύθυνοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Ποιος αμφιβάλλει ότι ξέρανε για το απεμπλουτισμένο ουράνιο; «Κανείς», λέτε εσείς. «Πριτς», σου λένε αυτοί. Σου τραβάνε μια ψηφοφορία και με την πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ και, στην ανάγκη, και ...τη βοήθεια της ΝΔ, σου βγάζουν απόφαση, που να λέει όχι μόνο ότι δεν ξέρανε για τις μπόμπες με το απεμπλουτισμένο ουράνιο, αλλά δεν ξέρανε ακόμα ...ούτε ότι βομβαρδίστηκε η Γιουγκοσλαβία! Οταν δεν έχεις την εντιμότητα να τηρήσεις το νόμο που εσύ έφτιαξες, ακόμα κι όταν δε σε συμφέρει, τι τους θες τους καινούριους; Για να τους συναντάς μπροστά σου και να σου δίνονται περισσότερες ευκαιρίες να τραυματίζεις την αξιοπρέπειά σου; Είναι ωραία γκόμενα η αξιοπρέπεια κι όταν τη σκοτώσεις και τη χάσεις, πονάς, όσο χαμηλά κι αν έχεις πέσει.

Και, βέβαια, έχω απορίες. Μπορεί να φαίνεται παράξενο για την ηλικία μου, αλλά έχω. Πριν από μερικά χρόνια, βρήκαν ένα φορτηγάκι (Βαν), που είχε μέσα ασύρματους, τηλέφωνα, όπλα κι ό,τι χρειάζεται μια μερακλίδικη τρομοκρατική ομάδα, αλλά δεν ήταν ελληνικό. Το παράδωσαν στους ξένους κι ούτε ξανάγινε κουβέντα. Οι νόμοι μάς καλύπτουν. Δε χρειάζονται καινούριοι νόμοι. Φιλότιμο χρειάζεται.