Οι συγχωνεύσεις είναι μέρος της συγκέντρωσης του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια και αποτελούν αδήριτο νόμο του καπιταλιστικού συστήματος. Συμβαίνουν και στη φάση της ανάπτυξης και στη φάση της κρίσης, με τους κεφαλαιοκράτες που πρωταγωνιστούν σε αυτή τη διαδικασία να προσπαθούν να γίνουν πιο ισχυροί έναντι των ανταγωνιστών τους.

Η συγχώνευση δημιουργεί μια επιχείρηση μεγαλύτερου μεγέθους και είναι φυσικό να ελέγχει μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς στην οποία δραστηριοποιείται. Η άλλη πλευρά της συγχώνευσης είναι ότι μπορεί να επιτύχει μείωση των λεγόμενων λειτουργικών εξόδων που κατά βάση σημαίνει μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Η συγχώνευση των δύο τραπεζών σημαίνει και συγχώνευση τομέων τους. Για παράδειγμα, δεν μπορούν να υπάρχουν δύο λογιστήρια, ούτε δύο μηχανογραφικά κέντρα. Δεν μπορούν να υπάρχουν δύο καταστήματα στην ίδια γειτονιά ή περιοχή. Η ενοποίησή τους απαιτεί λιγότερο αριθμό υπαλλήλων από ό,τι απαιτεί η πρότερη ξεχωριστή λειτουργία τους. Οδηγεί λοιπόν αντικειμενικά σε απολύσεις.

Τα παραπάνω με τη σειρά τους τροφοδοτεί, δυναμώνει περισσότερο το νέο κεφαλαιοκρατικό μόρφωμα. Το καθιστό πιο ισχυρό οικονομικά και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει άμεση αντανάκλαση στο πεδίο της ταξικής πάλης. Τα συμφέροντα κεφαλαιοκρατών - εργατών είναι διαμετρικά αντίθετα. Θα μπορούσε να ειπωθεί σε «ελεύθερη μετάφραση» ότι το κακό του ενός είναι το καλό του άλλου. Είναι επόμενο το κεφάλαιο που δυναμώνει να δυναμώσει και την επίθεσή του στους εργαζόμενους. Στόχος πάντα ο ίδιος: να μειώσει αυτό που αποκαλεί εργατικό κόστος. Να μειώσει μισθούς, να καταργήσει παροχές, να απαιτήσει παραπέρα χτύπημα των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Και η απαίτηση αυτή γίνεται ακόμα πιο ισχυρή όσο πιο ισχυρός είναι αυτός που τη διατυπώνει.

Οταν λοιπόν η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ μιλά για διαβούλευση προκειμένου να εξασφαλισθούν οι θέσεις εργασίας, λέει ψέματα. Συνολικά, οι εργαζόμενοι στις τράπεζες δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό από τις συγχωνεύσεις. Ούτε συνολικά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μπορούν να ωφεληθούν από τις συγχωνεύσεις. Είναι, επίσης, ψέμα ότι οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις προσφέρουν φθηνότερα και καλύτερα προϊόντα. Αντιθέτως, όσο πιο ισχυρά μονοπώλια διαμορφώνονται, τόσο πιο εύκολο είναι για αυτά να διαμορφώσουν τις τιμές των προϊόντων πολύ πάνω από το πραγματικό τους τίμημα, το ίδιο και την ποιότητά τους.

Η ισχυροποίηση των κεφαλαιοκρατών προβάλλει επιτακτικά την άμεση οργάνωση των αγώνων με πρώτο στόχο να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι το μάρμαρο. Ενας αγώνας δύσκολος ειδικά στις σημερινές συνθήκες και ενώ η πλειοψηφία του λαού δε βάζει στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ομως, αυτός ο αγώνας μπορεί να βάλει εμπόδια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές εξελίξεις, να διαλύσει τις αυταπάτες και να συμβάλει στη διαμόρφωση συνειδήσεων που να θέτουν το στόχο της ανατροπής.