«Ανομία δεν είναι οι μισθοί των 570 ευρώ μεικτό; Ανομία δεν είναι να βάζει χαράτσι για το σπίτι σου, το προσωπικό; Εδώ, όταν παραδείγματος χάριν ένας γονιός δίνει το σπίτι στο παιδί του να μένει και δεν του παίρνει νοίκι, το φορολογεί σαν εισόδημα. Αυτό δεν είναι ανομία; (...)

(...) Αυτό το κράτος πρέπει να πολεμηθεί. Και βεβαίως αυτός ο πόλεμος πρέπει να έχει ένα στόχο: Την ανατροπή του, λέμε εμείς. Αυτό το καθεστώς πρέπει να πολεμηθεί. Γιατί τότε, στο όνομα της νομιμότητας της κοινοβουλευτικής δεν αλλάζει τίποτα. Σκύβεις το κεφάλι. Να σας πω, νόμιμη είναι η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο παίρνει αποφάσεις που τυπικά είναι νόμιμες, δεν λέει κανείς ότι έγινε κανένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Και μάλιστα, αυτά που ακούω στη Βουλή, που λένε τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ότι είναι εκτροπή στη Βουλή, είναι αστεία πράγματα. Αλλο πράγμα ότι είναι άδικος ένας νόμος, και άλλο πράγμα είναι παράνομος. Τον άδικο νόμο τον ανατρέπεις. Για να τον ανατρέψεις όμως πρέπει να υπάρχει μια λαϊκή πλειοψηφία, η οποία παρεμβάλλει εμπόδια, δυσκολεύει. Πώς θα αλλάξει η κατάσταση; Εχετε δει καμία αλλαγή κατάστασης εφαρμόζοντας τους νόμους; Παλεύοντας (...)

(...) Η πολιτική αλλάζει με το να δημιουργηθεί μια τεράστια διάσταση ανάμεσα στην πλειοψηφία του λαού και την κυβέρνηση και την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου και αυτή η διάσταση δεν μπορεί να πάρει το χαρακτήρα μόνο ενός συνθήματος. Πρέπει να είναι έμπρακτη. Γιατί, κοιτάξτε να δείτε, μέσα στα σπίτια αναστενάζουν οι πάντες (...) Εμείς έχουμε πει πολύ έγκαιρα ότι σε συνθήκες κρίσης το κίνημα ή θα υποστεί μια μεγάλη ήττα, η οποία θα κρατήσει κάποια χρόνια, ή θα κάνει ένα, δύο, δέκα - δεν μπορούμε να το καθορίσουμε εμείς βάσει σχεδίου - βήματα μπροστά. Δεν υπάρχει μέσος δρόμος. 'Η το ποτάμι αυτό θα συμπαρασύρει τα πάντα ή θα υποστεί ήττα»

(από την προχτεσινή συνέντευξη της Αλ. Παπαρήγα στη ΝΕΤ / παρουσίαση στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).