Είναι δυνατόν να ξεπουλιέται ένας μύθος, έστω και σε τεράστια τιμή; Είναι δυνατόν οι θαυμαστές της μοναδικής Μαρίας Κάλλας να αγοράζουν τις κρεμάστρες της, το πιρέξ της, τα γυαλιά της, που ποτέ δεν αποχωριζόταν αλλά και τα εσώρουχά της, όλα αυτά δεν προσβάλλουν τη μνήμη μιας μεγάλης γυναικείας μορφής με την ανήκουστη αγοραπωλησία που έγινε στο Παρίσι πριν ενάμιση μήνα; Οχι δεν είναι, παρόλο που έγινε. Τουλάχιστον οι πανάκριβες αγορές δεν έγιναν από αγάπη, από εκτίμηση, από ευγνωμοσύνη και από θαυμασμό - όπως θα όφειλαν - για την καλλιτέχνιδα. Την καλλιτέχνιδα που η φωνή της ήταν μια και μοναδική, όπως ακριβώς και ανθρώπινη ζωή. Μοναδική, θαυμαστή, ξεχωριστή, ανεπανάληπτη, θα λέγαμε. Τα ενθύμια ενός μύθου δεν είναι ασφαλώς το πιρέξ, ούτε τα ασπρόρουχα, τα ενθύμια είναι η κληρονομιά που άφησε στο λυρικό τραγούδι και στο κοινό, τα ενθύμια είναι οι εξαιρετικές, οι υπέροχες ερμηνείες της.

Ολα τα άλλα είναι φετιχισμοί, νεοπλουτισμοί, υστερισμοί. Βέβηλες λεηλασίες είναι. Συνολικά 2.000 αντικείμενα, χωρισμένα σε 415 ενότητες, ξεπουλήθηκαν στην αίθουσα του οίκου «Drouot -Montaigne», στην οποία επιτράπηκε η είσοδος σε 650 πλειοδότες. Για μας, που την αγαπάμε πραγματικά, η Μαρία Κάλλας είναι δυο μεγάλα εκφραστικά μαύρα μάτια, μια υπέροχη φωνή, μια εξαιρετική σκηνική παρουσία, που τη βλέπει κανείς στις λιγοστές βιντεοταινίες που υπάρχουν στο εμπόριο, όπως εκείνη που έχει όλη τη δεύτερη πράξη της «Τόσκα» του Τζιάκομο Πουτσίνι και τα CD της.

Για μας, η Μαρία Κάλλας θα μείνει για πάντα ζωντανή ως η πιο φλογερή Κάρμεν, ως η καλύτερη Νόρμα, ως η πιο τραγική Μήδεια, ως η πιο δυστυχισμένη Τραβιάτα, η πιο βασανισμένη και αποφασιμένη Τόσκα. Για μας, η Μαρία Κάλλας είναι εκείνη που έδωσε τόσα πολλά στην Οπερα, τόσα πολλά στην Ελλάδα από την ελληνική καταγωγή της, χωρίς να πάρει ως αντάλλαγμα, έστω και μετά θάνατον, ένα δρόμο που να φέρει το όνομά της. Γι' αυτό και δεν έχουμε ανάγκη από ένα μικροαντικείμενό της, που αγόρασε ή της χάρισαν, εκείνο που έχει ύψιστη αξία είναι η φωνή της, που δε χάνουμε την ευκαιρία να την ακούμε. Είκοσι τρία χρόνια μετά το θάνατό της η Κάλλας ζει μέσα στο σπίτι μας και μέσα στην καρδιά μας.