Ενα άρθρο και μια μελέτη δημοσιευμένα στον χτεσινό Τύπο, κατά σύμπτωση στην ίδια εφημερίδα, μας δείχνουν πως η μισή αλήθεια όσο κι αν ντύνεται με διάφορους αριθμούς ισοδυναμεί με έγκλημα, πολλές φορές με έγκλημα κατά της ίδιας της ζωής, στη συγκεκριμένη περίπτωση με έγκλημα κατά της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Τα δύο κείμενα δίνουν και μια απάντηση στο ερώτημα που αφελώς διατυπώνουν διάφοροι: «Πού είναι οι διανοούμενοι;». Είναι στο πλάι της τάξης που έχουν επιλέξει, είναι απέναντι στην εργατική τάξη. Ας δούμε όμως τα δύο κείμενα:
Η «μελέτη» αφήνει εκτός πεδίου έρευνας το πραγματικό γεγονός της νόμιμης φοροαπαλλαγής του μεγάλου κεφαλαίου. Η «μελέτη» αφήνει εκτός πεδίου έρευνας το πραγματικό γεγονός ότι κανένας μισθωτός δε φοροδιαφεύγει, γιατί απλά του παρακρατείται ο νόμιμος φόρος πριν ακόμα αυτός εισπράξει το μισθό του. Η «μελέτη» επιδιώκει να δημιουργήσει γενική εικόνα από τις μερικού χαρακτήρα υπαρκτές περιπτώσεις φοροδιαφυγής μεγαλογιατρών και άλλων συναφών επαγγελμάτων που καμιά σχέση δεν έχουν με την εργατική τάξη. Τα κρατάμε αυτά σαν ένα το κρατούμενο και πάμε στο επόμενο κείμενο.
Τα παραδείγματα των νεφροπαθών είναι γνωστά - πρόσφατη και η σχετική ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή. Καταγράφουμε μια επιμέρους πλευρά του προβλήματος: Διαβητικός υπερήλικας με αδυναμία αυτοελέγχου σε κρίσιμες καταστάσεις που κατά συνέπεια καταλήγει νεφροπαθής σε πρόγραμμα αιμοκάθαρσης, για να κάνει «φίστουλα» σε δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να περιμένει 2 και 3 μήνες, εξαιτίας των περικοπών που έχουν οδηγήσει τα νοσοκομεία να λειτουργούν οριακά. Αναγκάζεται έτσι - ουσιαστικά στέλνεται - να πάει σε ιδιωτική κλινική. Εκεί πληρώνει 500 ευρώ «μαύρα». Για τη συνέχεια και εφόρου ζωής πληρώνει 5 ευρώ το πήγαινε - έλα δρομολόγιο επί 3 φορές τη βδομάδα επί 4 βδομάδες το μήνα ίσον 60 ευρώ το μήνα για την μεταφορά του στην κλινική που κάνει την αιμοκάθαρση (για την επαρχία τα νούμερα είναι αστρονομικά). Πληρώνει, επίσης, στη νοσοκόμα της γειτονιάς, 3 ευρώ την επίσκεψη επί 3 φορές τη μέρα επί 30 μέρες το μήνα γιατί δεν μπορεί να μετρηθεί μόνος του και να κάνει σωστά τις ενέσεις ινσουλίνης, ίσον 270 ευρώ. Απ' όλα αυτά δεν παίρνει φράγκο από το δημόσιο ταμείο παρότι τυπικά προβλέπονται κάποια κονδύλια που όμως στην πράξη δεν καταβάλλονται (αυτήν την περίοδο επικαλούνται τις περικοπές για τις οποίες μιλά ο κύριος καθηγητής).
Το πρόγραμμα περικοπών, όμως, έχει κι άλλες επιπτώσεις: ο ΕΟΠΥΥ δικαιολογεί ένα κουτάκι με ταινίες μέτρησης του σακχάρου κάθε δυο μήνες, αλλά ο άρρωστος χρειάζεται ένα κουτάκι το μήνα, άρα πληρώνει από την τσέπη τη διαφορά των 38 ευρώ. Εχει, δηλαδή, πληρώσει ήδη - πέρα απ' το έκτακτο 500άρι - πάνω από τη μισή του σύνταξη των 590 ευρώ για εκείνα που αυτονόητα έπρεπε να του διατίθενται χωρίς πληρωμή. Βάλε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, τι μένει για την ειδική διατροφή που πρέπει να έχει ένας τέτοιος άνθρωπος;
Ζει; Δεν ζει! Μια μικρή έρευνα στα χιλιάδες «ησυχαστήρια» διαμερίσματα της Κυψέλης, των Αμπελοκήπων, του Παγκρατίου, κάθε γειτονιάς της Αθήνας, εκεί όπου ξεχασμένοι γέροντες σβήνουν με τη γειτονιά να παίρνει χαμπάρι το θάνατο από τη μυρωδιά της σήψης, αποκαλύπτει τραγωδίες, τις οποίες κανένας καθηγητής πανεπιστημίου δεν συμπεριλαμβάνει στο κείμενό του.
Σε ένα σημείο η μελέτη των καθηγητών του Σικάγου με το άρθρο του Ελληνα πανεπιστημιακού συναντώνται: Συγκαλύπτουν την αιτία για το δημόσιο χρέος, συνευθύνονται για την καλλιέργεια ενοχής στα λαϊκά στρώματα.
Συμπέρασμα πρώτο: Αλίμονο στην επιστήμη που τίθεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Αλίμονο στην εργατική τάξη που αποδέχεται την αλήθεια όπως την περιγράφει μια επιστήμη - πόρνη.
Συμπέρασμα δεύτερο: Οδηγός για τη δράση των εργατών η ίδια η εμπειρία τους. Κι αυτή η εμπειρία είναι που συναντιέται με τις αναλύσεις του ΚΚΕ που δείχνουν πως «χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». `Η, όπως το λέει ο ποιητής και υιοθέτησαν οι ΚΝίτες για το φετινό φεστιβάλ τους «Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία».