ΤΟ ΑΡΘΡΟ: «Το κύριο ζητούμενο στο Μνημόνιο είναι η συνολική δαπάνη υγείας να μην υπερβεί το 9% του ΑΕΠ και η δημόσια δαπάνη το 6% (...) Η χώρα έχει εκπληρώσει και τους δύο αυτούς στόχους (...) Δυστυχώς, τα αποτελέσματα αυτά δεν είναι γνωστά στον δημόσιο διάλογο (...) Ετσι, κυριαρχεί ακόμη (...) το στερεότυπο περί "λίπους της υγείας", το οποίο (...) έχει γίνει η "συμβατική αλήθεια" των ΜΜΕ και της εκάστοτε αντιπολίτευσης (...) Για πολλούς και διάφορους λόγους, οι δαπάνες υγείας μειώθηκαν τόσο, που περαιτέρω μείωση είναι μη επιθυμητή και ίσως επικίνδυνη (...) Η υγεία στην Ελλάδα σήμερα είναι βαθιά πληγωμένη (...) Οι δείκτες υγείας χειροτερεύουν ραγδαία και μένουμε πίσω στις επιστημονικές εξελίξεις. Τις ελλείψεις αυτές θα τις πληρώσουμε κάποτε» (από άρθρο του Λ. Λιαρόπουλου, ομότιμου καθηγητή της Οικονομίας και Οργάνωσης Υπηρεσιών Υγείας του Πανεπιστημίου Αθηνών / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΜΕΛΕΤΗ: «Επιστημονική μελέτη του Πανεπιστημίου του Σικάγου συνέκρινε τα δηλωθέντα εισοδήματα (...) και τις δόσεις αποπληρωμής των δανείων (...) Από τους υπολογισμούς προκύπτει ότι η φοροδιαφυγή αποτέλεσε μια βασική - αν όχι τη βασικότερη - αιτία στέρησης εσόδων από το κράτος (...) Η στέρηση φορολογικών εσόδων αναγκάζει το κράτος στην επιβολή υψηλότερων φορολογικών συντελεστών και κοινωνικο-ασφαλιστικών εισφορών επιβαρύνοντας (...) το συνολικό κόστος εργασίας» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).