Φαίνεται, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση έχει μια πολύ περίεργη αντίληψη για τα δημόσια έργα. Κατά την άποψή της αυτά δεν εκτελούνται για το κοινό όφελος και για την εξυπηρέτηση των πολιτών (άλλωστε, από τη φορολογία τους χρηματοδοτούνται συνολικά ή κατά μεγάλα ποσοστά), αλλά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγαλοεργολάβων και των προπαγανδιστικών αναγκών της ίδιας της κυβέρνησης...

Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το χολιγουντιανό σκηνικό, που έστησαν την περασμένη Κυριακή οι εκπρόσωποι της Αττικής Οδού και ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης, προκειμένου να εγκαινιάσουν ένα... ανολοκλήρωτο έργο, που πρόκειται να παραδοθεί σταδιακά μέχρι το Δεκέμβρη του 2003! Οι άνθρωποι έχουν χάσει πλέον κάθε μέτρο: Θριαμβολογούν, επειδή παραδίδουν τα πρώτα 17 χιλιόμετρα ενός δρόμου που πρέπει να έχει μήκος 72 χιλιόμετρα! Και το πιο ωραίο; Οι κάτοικοι εκατέρωθεν ακόμη των 17 αυτών χιλιομέτρων δε θα έχουν απευθείας πρόσβαση, γιατί οι απαραίτητοι ανισόπεδοι κόμβοι βρίσκονται ακόμη υπό... κατασκευήν! Ζητωκραυγάζουν, επειδή γλίτωσαν την ποινική ρήτρα των 12 εκατομμυρίων την ημέρα, που θα πλήρωναν, αν, με βάση την αποικιοκρατική σύμβαση για τα Σπάτα, δεν είχαν ολοκληρωθεί τα ελάχιστα αυτά χιλιόμετρα, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι θα λύνουν σταυρόλεξο κάθε φορά που θα κατευθύνονται στο Αεροδρόμιο ή στην περιοχή των Μεσογείων...

Και το χειρότερο; Οι ίδιοι αυτοί κάτοικοι θα είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν μετά το Πάσχα το...«συμβολικό» αντίτιμο των διοδίων των 200 δραχμών που σιγά - σιγά (με την ολοκλήρωση των τμημάτων του έργου) θα αυξάνεται για να φτάσει τις 800 δρχ. Εχουμε, λοιπόν, τα πρώτα διόδια της πόλης (38 σταθμοί, παρακαλώ), τα νέα, δηλαδή, «χαράτσια», που επιβάλλονται, εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής ιδιωτικοποίησης ακόμη και των - κατά τα άλλα - δημοσίων έργων, ξαναγυρνώντας μας στην εποχή της ΟΥΛΕΝ και Πάουερ!

Ναι - λένε μερικοί - αλλά με τη μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης το κράτος γλιτώνει λεφτά, ενώ είναι πιο δίκαιο να πληρώνουν οι χρήστες. Από πού αποδεικνύεται όμως αυτό; Ας πάρουμε για παράδειγμα την Αττική Οδό. Το έργο έχει προϋπολογισμό 500 περίπου δισ. δρχ. κι άλλα περίπου 300 δισ. στοίχισαν οι απαλλοτριώσεις που πλήρωσε αποκλειστικά το ελληνικό δημόσιο. Από τα 500 δισ. τώρα τα 140 αποτελούν χρηματοδοτική συμβολή του Δημοσίου, άλλα 300 δισ. περίπου αποτελούν δάνεια που δόθηκαν με την εγγύηση του δημοσίου και μόνο τα 55 αποτελούν τυπικά τη συμβολή των ιδιωτών κατασκευαστών που θα εκμεταλλεύονται το έργο για 23 ολόκληρα χρόνια. Και λέμε «τυπικά», γιατί μέχρι πριν λίγους μήνες οι ιδιώτες δεν έβαζαν δραχμή, ενώ το έργο κατασκευαζόταν με αλλεπάλληλες αυξήσεις των προκαταβολών και των χρηματοδοτήσεων για τα παράλληλα έργα που χορηγούσε το ελληνικό δημόσιο. Αυτή είναι η αλήθεια, κι όλα τα υπόλοιπα αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις...

Ο λαός, λοιπόν, πληρώνει πλέον διπλά τα έργα: μία κατά τη διάρκεια της κατασκευής και μία κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Κι αντί όλων αυτών η κυβέρνηση, που με το μπαράζ ιδιωτικοποίησης που προωθεί, θα τον υποχρεώσει να πληρώνει και τον αέρα που αναπνέει, τον χλευάζει κιόλας, εγκαινιάζοντας μισά κι ανέσωστα έργα! Φραγγέλιο που της χρειάζεται...