Πληθαίνουν οι αντιδράσεις μαζικών και επιστημονικών φορέων κατά του «τρομονόμου». Μετά την εκδήλωση που διοργάνωσε η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη» στην Αθήνα, όπου συγκροτήθηκε επιτροπή αγώνα κατά του «τρομονόμου», ακολούθησε η συγκρότηση ανάλογης επιτροπής στον Πειραιά, με στόχο να πάρουν οι πολίτες την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους και να αναπτυχθεί κίνημα άμυνας και επίθεσης, το οποίο θα απαντήσει στον οδοστρωτήρα που έχει ξαμολήσει η κυβέρνηση κατά των ατομικών ελευθεριών.

Εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Πάτρα και στη Λάρισα όπου τονίστηκε η ανάγκη συνδικαλιστικοί και άλλοι μαζικοί φορείς να αναλάβουν δράση. Επίσης υπογραμμίστηκε η ανάγκη της συμπαράστασης σε κάθε πολίτη που διώκεται υπερασπιζόμενος τα δικαιώματά του. Αλλωστε, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα αναμένονται δίκες αγωνιστών του φιλειρηνικού κινήματος, αγροτών, συνδικαλιστών. Επίσης, ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας, με απόφαση του ΔΣ, εξέφρασε για άλλη μια φορά την αντίθεσή του στον «τρομονόμο» και αποφάσισε να συνεργαστεί και με άλλους μαζικούς και κοινωνικούς φορείς προκειμένου να καθοριστεί κοινή δράση ώστε ν' αποτραπεί η κατάθεσή του στη Βουλή.

Στη Θεσσαλονίκη, σε εκδήλωση της Εταιρείας Νομικών Βόρειας Ελλάδας και της Ενωσης Ελλήνων Ποινικολόγων, τονίστηκε ότι οι ρυθμίσεις του «τρομονόμου» είναι χειρότερες από τους παλιότερους αντιτρομοκρατικούς νόμους, ενώ το Ποινικό Δίκαιο έχει καταστεί εργαλείο πολιτικής. Επίσης ότι επιχειρείται μια βαθιά τομή στο Δίκαιο, με πρόσχημα την πάταξη της λεγόμενης τρομοκρατίας.

Σήμερα ο «Ρ» δημοσιεύει την άποψη του Ευτύχη Μπιτσάκη, καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, και του δικηγόρου Χ. Παπαχαραλάμπους, που συμμετείχε στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή σύνταξης του «τρομονόμου», αλλά παραιτήθηκε. Την άποψή του εξέφρασε σε εκδήλωση της Ενωσης Ελλήνων Ποινικολόγων που έγινε στη Θεσσαλονίκη.

Στην άποψή του ο καθηγητής Ευτύχης Μπιτσάκης αναφέρεται στην τρομοκρατία του κράτους και επισημαίνει τις κύριες αιτίες της ανάπτυξης της εγκληματικότητας. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Τα κύρια σημεία του "αντιτρομοκρατικού" νομοσχεδίου είναι γνωστά. Πρώτη παρατήρηση: Το νομοσχέδιο δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στα εγκλήματα που έχουν (ή φαίνεται να έχουν) πολιτικά κίνητρα και στις άλλες μορφές παραβατικότητας και εγκλήματος. Αλλά η διάκριση αυτή είναι ουσιώδης.

Κατά τη γνώμη έγκυρων ειδικών, το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο αρκεί για την αντιμετώπιση των εγκλημάτων της πρώτης κατηγορίας. Αλλού συνεπώς θα έπρεπε να στραφεί η κυβέρνηση και όχι στην πάταξη της πολιτικής τρομοκρατίας με την τρομοκρατία του κράτους. Συγκεκριμένα: Πώς η αστυνομία κατόρθωνε στην εποχή του εμφυλίου πολέμου και στην περίοδο της χούντας να εξαρθρώνει αριστερές και δημοκρατικές οργανώσεις και να στέλνει χιλιάδες πολίτες στα στρατοδικεία, στα δικαστήρια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα; Και πού οφείλεται, πώς εξηγείται η σημερινή της ανικανότητα να εξαρθρώσει τις τρομοκρατικές οργανώσεις; Εκεί θα έπρεπε να στρέψει το βλέμμα της η κυβέρνηση και όχι μόνον εκεί. Ποιοι οργανώνουν, χρηματοδοτούν και προστατεύουν αυτές τις οργανώσεις; Και μέχρι ποιες ξένες υπηρεσίες φθάνει το κύκλωμα;

Αντί γι' αυτό, και με πρόσχημα την τρομοκρατία, η κυβέρνηση οργανώνει ένα πανίσχυρο και ανεξέλεγκτο κράτος, στο οποίο αναθέτει και την αντιμετώπιση του "οργανωμένου εγκλήματος", δηλαδή την αντιμετώπιση της ληστείας, των δολοφονιών, του οικονομικού εγκλήματος κλπ. Ποιες είναι όμως οι κύριες αιτίες αυτών των μορφών παραβατικότητας και εγκληματικότητας; Αυτές πρέπει να αναζητηθούν στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και στις συνέπειές τους: Στην ανεργία, στη φτώχεια, στην αμάθεια, στη διάλυση των κοινωνικών και των προσωπικών σχέσεων, στη λατρεία του χρήματος και του πλούτου, στην απληστία της κυρίαρχης τάξης. Συνολικά, στον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Αντί λοιπόν για κοινωνικά μέτρα, που θα μείωναν την ανθρώπινη δυστυχία, η κυβέρνηση κατεδαφίζει τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ξεπουλά τον κρατικό τομέα της οικονομίας και φορτώνει τα βάρη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στους εργαζόμενους. Αλλά η πολιτική αυτή θα οδηγήσει στην ένταση της αντίθεσης φτώχειας-πλούτου και σε νέες κοινωνικές εντάσεις. Φαίνεται λοιπόν ότι ο "τρομονόμος" σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίσει, προοπτικά, τον "εσωτερικό εχθρό".

Η Ευρώπη του Σένγκεν και οι εδώ διαχειριστές της ετοιμάζουν τον εργασιακό και κοινωνικό "μετα-μοντέρνο" Μεσαίωνα. Οι εργαζόμενοι οφείλουν, πέρα από πολιτικές και στρατηγικές διαφορές, να οργανώσουν την αντίσταση στην επερχόμενη θύελλα».

Στην τοποθέτησή του ο δικηγόρος Χ. Παπαχαραλάμπους ανέφερε ότι το νομοσχέδιο της κυβέρνησης «είναι εν πολλοίς χειρότερο από το Ν.1916/1990 (σ.σ. τον αντιτρομοκρατικό νόμο της ΝΔ). Επισήμανε δε ότι «δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις μπορούν να υπάγονται πλέον λόγω του κακουργηματικού χαρακτήρα του εγκλήματος εύκολα στο άρθρο 185 ΠΚ. Ειδικά για τον Τύπο δεν αποκλείεται με το άρθρο 8 του νομοσχεδίου να κριθεί, ότι με τη δημοσίευση και την αύξηση του τιράζ στοιχειοθετείται προσπορισμός στο οικείο δημοσιογραφικό συγκρότημα περιουσιακού οφέλους από πράξη των άρθρων 187 ή 272 ΠΚ "έμμεσα", ώστε να επέλθουν οι σχετικές διοικητικές κυρώσεις».

Οσον αφορά στον τίτλο του νομοσχεδίου (σ.σ. «Προστασία του πολίτη από τις εγκληματικές οργανώσεις»), τον χαρακτήρισε διπλά ψευδεπίγραφο σε σχέση με τον αντιτρομοκρατικό νόμο της ΝΔ, αφού αποσιωπά την αντιτρομοκρατική του διάσταση, «που όμως μια και δεν μπορεί να αποκρυβεί, υποβαθμίζεται με φροντίδα στην αιτιολογική έκθεση και εξαγγέλλει ρύθμιση του οργανωμένου εγκλήματος, στην οποία ουδόλως προβαίνει ή προβαίνει μεν, κατά νόθο, όμως, τρόπο και με μεθοδολογικό συγκρητισμό».

Σε άλλο σημείο είπε ότι «η ποινή για το βασικό έγκλημα της οργάνωσης (α.1) παραμένει μάλλον δυσανάλογη, αφού, ελλείψει των στοιχείων του οργανωμένου εγκλήματος, ο κοινωνικός κίνδυνος, που τότε θα τη δικαιολογούσε, δεν μπορεί αξιόπιστα να διαπιστωθεί. Την κατάσταση επιτείνει η άρση του ήδη ασθενούς στοιχείου της "συστηματικότητας" τέλεσης των σχεδιαζόμενων εγκλημάτων. Το ότι ο τίτλος της διάταξης αναφέρεται πλέον σε "οργάνωση" και όχι σε "ένωση", δεν έχει αντίκρισμα στο πραγματικό του ποινικού κανόνα. Αντίστροφη τάση διαπιστώνει κανείς στην κύρωση της οργάνωσης τέλεσης πλημμελημάτων. Τιμωρείται με την ίδια ποινή (φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους), με την οποία τιμωρούνται και τα σχεδιαζόμενα από αυτή πλημμελήματα. Ποια είναι τότε η ιδιάζουσα απαξία της;».

Σε σχέση με το άρθρο 272 επισημαίνει ότι «από αυτό το άρθρο φεύγουν η "τρομοκράτηση" και το τεκμήριο δόλου "όφειλε να γνωρίζει" μεν, οι ποινές όμως παραμένουν οι ισχύουσες υψηλές, παρά τα αντιθέτως διατεινόμενα στην αιτιολογική έκθεση, μολονότι δεν πρόκειται για έγκλημα "οργάνωσης", αυξημένης, υποτίθεται, απαξίας. Πράξεις απλής συνεργίας τιμωρούνται με κάθειρξη, δηλαδή, βαρύτερα και από το βασικό έγκλημα οργάνωσης του άρθρου 1, που προβλέπει κάθειρξη μέχρι δέκα χρόνια και αφήνει ατιμώρητη την απλή συνεργία! Πρόκειται για πρωτοφανή έλλειψη εναρμόνισης, που δεν οφείλεται σε αβλεψία, αλλά σε ανυπαρξία καθοδήγησης των συντακτών από κριτήρια, των οποίων στερείται η ελευθέρως διαστελλόμενη και συστελλόμενη διάταξη της παραγράφου 1 του άρθρου 1».