Με την προώθηση της ιδιωτικοποίησης από την ελληνική κυβέρνηση της εταιρείας φυσικού αερίου ΔΕΠΑ και της θυγατρικής της ΔΕΣΦΑ, που είναι διαχειριστής του συστήματος φυσικού αερίου, προέκυψε εκδήλωση ζωηρού ενδιαφέροντος για την αγορά της από το ρωσικό μονοπώλιο «Gazprom». Και προέκυψε προειδοποιητική παρέμβαση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, με σαφή επιδίωξη την αποτροπή εισόδου στην ελληνική ενεργειακή αγορά των ρωσικών μονοπωλίων. Προφανώς, γίνεται φανερός ένας οξύτατος ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία στον ενεργειακό τομέα και μάλιστα στο έδαφος της Ελλάδας, αλλά υπάρχει το ερώτημα: Η κόντρα γίνεται για τις ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ; Πρόσφατα η εφημερίδα «Financial Times» έγραψε ότι η ανάδυση των ρωσικών εταιρειών ως φαβορί για την αγορά της ΔΕΠΑ προκάλεσε προειδοποιήσεις από την ΕΕ (σ.σ. βασικά Γερμανία, Γαλλία) και τις ΗΠΑ για το άνοιγμα της ελληνικής αγοράς σε ρωσικά συμφέροντα, επειδή η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να γίνει κόμβος μεταφοράς αερίου για την Ευρώπη. Επομένως, εδώ βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης. Και έχει σχέση με τη γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Γιατί, αν πράγματι τα ρωσικά μονοπώλια μπουν στην αγορά της Ελλάδας αναβαθμίζουν τη θέση τους σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Ελλάδας βεβαίως αλλά ως ενεργειακού κόμβου και όχι τόσο της εσωτερικής αγοράς της.

Ταυτόχρονα, έχει αρχίσει η συζήτηση για την προετοιμασία της κυβέρνησης να ανακηρύξει Αποκλειστικές Οικονομικές ζώνες (ΑΟΖ), και μάλιστα στη συζήτηση έχουν εμπλακεί και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και αντιθέσεις, αφού στην υπόθεση ΑΟΖ της Ελλάδας εμπλέκεται και η Τουρκία, αλλά και χώρες της Βόρειας Αφρικής (Αίγυπτος, Λιβύη), από τις οποίες η Ρωσία έχασε κάποια μερίδια που είχε στους υδρογονάνθρακες μετά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τη λεγόμενη Αραβική Ανοιξη. Πρέπει δε να πούμε ότι με τις έως τώρα μελέτες για τους υδρογονάνθρακες της Ελλάδας, φαίνεται να έχουν εκδηλωθεί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε μονοπώλια των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Γερμανίας. Ενώ την υπόθεση ανακήρυξης ΑΟΖ από την Ελλάδα ανακινούν οι ΗΠΑ. Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι έχει χαραχτεί ενεργειακός άξονας Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα, μετά τις στρατηγικές συμφωνίες Ισραήλ - Κύπρου, Ισραήλ - Ελλάδας, για εξόρυξη και μεταφορά υδρογονανθράκων, με τον οποίο συγκλίνουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ενώ ενδιαφέρον γι' αυτόν έχει δείξει και η Γερμανία.

Τα δύο ζητήματα, ιδιωτικοποίηση ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, υδρογονάνθρακες της Ελλάδας έχουν σχέση μεταξύ τους, δηλαδή όποια μονοπώλια μπουν στην ελληνική αγορά Ενέργειας μέσω ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ προσδοκούν μερίδια και από τους υδρογονάνθρακες, πέρα από μερίδια στη μεταφορά Ενέργειας, μέσω Ελλάδας. Το θέμα με τις ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες είναι μπλεγμένο και ενταγμένο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στα πλαίσια της ανισότιμης αλληλεξάρτησης της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας. Ετσι, ενώ εμφανίζεται ως πλεονέκτημα της Ελλάδας, μπορεί να γυρίσει και μπούμερανγκ σε βάρος της, αρκεί να αναλογιστούμε τους ανταγωνισμούς που προαναφέραμε. Οχι μόνο μεταξύ ΗΠΑ - Ρωσίας - Γερμανίας κ.λπ. αλλά και μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας.

«...τα μονοπώλια, ξεπηδώντας από τον ελεύθερο ανταγωνισμό, δεν τον καταργούν, μα υπάρχουν ΠΑΝΩ Σ' ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ Σ' ΑΥΤΟΝ, γεννώντας έτσι μια σειρά εξαιρετικά οξείες και βίαιες αντιθέσεις, προστριβές, συγκρούσεις», έγραφε στο έργο του «Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» ο Β. Ι. Λένιν το 1916 («Απαντα» τ. 27, σελ. 392).

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι όποια λύση και αν δοθεί όταν δοθεί, μπορεί διάφορα τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα που ενδιαφέρονται για τη μια ή την άλλη επιλογή, επειδή δραστηριοποιούνται στον τομέα Ενέργειας και τη μεταφορά της, να ωφεληθούν, αλλά ο λαός θα είναι έτσι κι αλλιώς χαμένος, δε θα μπορεί ούτε πετρέλαιο και φυσικό αέριο θέρμανσης να αγοράζει. Ενώ ελλοχεύουν και άλλοι κίνδυνοι, λόγω της γενικότερης κατάστασης στην Ανατολική Μεσόγειο, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των οξύτατων ανταγωνισμών. Αυτοί οι ανταγωνισμοί διαπλέκονται με ανταγωνισμούς ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα που έχουν σχέσεις με μονοπώλια διαφορετικών ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, άλλοι με ΗΠΑ, άλλοι με Ρωσία, Κίνα, όχι μόνο στον τομέα της Ενέργειας, αλλά και στις μεταφορές. Και μόνο το πρωτοσέλιδο σχόλιο της χτεσινής «Καθημερινής» ότι «είναι παράλογο να διατυπώνονται γεωπολιτικές αντιρρήσεις εκ μέρους Ευρωπαίων ή Αμερικανών έναντι των προσφορών ρωσικών ή κινεζικών εταιρειών. Κάθε διαγωνισμός κερδίζεται λογικά από όποιον προσφέρει την υψηλότερη τιμή και όσοι έχουν γεωπολιτικές αντιρρήσεις θα έπρεπε να υποβάλουν οι ίδιοι προσφορές αντί να παραπονούνται», αναδεικνύει αυτή τη διαπλοκή των ανταγωνισμών. Είναι ένα ακόμη παράδειγμα που αποκαλύπτει την αναγκαιότητα της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την κοινωνικοποίησή τους, για τη λαϊκή οικονομία.