Σε φλέβα χρυσού για λίγες μεγάλες επιχειρήσεις μετατρέπεται σταδιακά ο κλάδος του λεγόμενου τεχνικού ελέγχου των αυτοκινήτων, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι κάθε ξεχωριστό κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής αποτελεί μέρος ενός συνολικού παζλ, που στόχο έχει την, με κάθε τρόπο, ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.

Είναι γνωστό ότι εδώ και χρόνια έχει καθιερωθεί ο θεσμός του τεχνικού ελέγχου των οχημάτων. Ενας έλεγχος που αρχικά είχε ανατεθεί σε δημόσιες υπηρεσίες, για να αποφευχθούν, όπως έλεγαν οι τότε κυβερνώντες, οι διαπροσωπικές σχέσεις στην αξιολόγηση της καταλληλότητας των οχημάτων.

Ορίστηκαν, λοιπόν, κάποια σημεία ελέγχου και οι ενδιαφερόμενοι, πότε με κάποια ταλαιπωρία, πότε με περισσότερη, διεκπεραίωναν μια υποχρεωτική διαδικασία, πληρώνοντας και το σχετικό χαράτσι.

Επειδή, όμως, στο χώρο υπήρχε ψωμί, οι κυβερνώντες συμφώνησαν και έφτιαξαν το πλαίσιο για τα δεδομένα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και ιδιωτικά ΚΤΕΟ. Ε, από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα δημόσια ΚΤΕΟ τα πήρε η κάτω βόλτα. Τα ιδιωτικά ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, η κυβέρνηση υποβάθμισε τα δημόσια και η παλάντζα άρχισε να γέρνει υπέρ των ιδιωτικών, τα οποία αποδείχτηκαν νομισματοκοπεία.

Η διαμόρφωση της συγκεκριμένης αγοράς δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα. Ωστόσο, για να καταλάβει κανείς ποιοι βρίσκονται πίσω από την πολιτική που θέλει να υπονομευτούν, μέχρι να κλείσουν, τα δημόσια ΚΤΕΟ, για να κερδίζουν ακόμα περισσότερο αυτοί που στήνουν τα ιδιωτικά, να πούμε ότι όσοι πρωτοεμφανίστηκαν στο χώρο μέσα σε λίγα χρόνια έχουν ανοίξει δεύτερο και τρίτο σταθμό. Eδώ δραστηριοποιείται πολυεθνική με 50 σταθμούς ελέγχου και με τα ΚΤΕΟ συνεχίζει να κερδίζει για τα αφεντικά της και μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες...