Αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης ώστε να αντιμετωπιστεί η ανεργία και να παρέχει «τις σωστές δεξιότητες για το σημερινό κόσμο» συζητούν μεταξύ άλλων οι υπουργοί Παιδείας της ΕΕ στη σύνοδό τους. Η εκπαίδευση, η απασχόληση, το μέλλον των νέων παιδιών δεν απασχολεί μόνο τους ίδιους και τις οικογένειές τους αλλά είναι αφορμή για την ΕΕ να χτυπήσει, με το πρόσχημα της κρίσης, ακόμα περισσότερο το δικαίωμα στη μόρφωση. Σύμφωνα με την ατζέντα τους, η «διέξοδος» που προκρίνουν οι υπουργοί της ΕΕ είναι οι γνωστές συνταγές: «Επενδύσεις» όπου υπάρχουν «ευκαιρίες» (βλ. όσα μπορεί να μαζέψει από ιδιώτες κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα είτε πρόκειται για Νηπιαγωγείο είτε για Πανεπιστήμιο). Αντιμετωπίζοντας την «πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου», χωρίς όμως να εξασφαλίζεται ολόπλευρη μόρφωση αλλά κατάρτιση για να αντλούν δεξιότητες προς κατανάλωση οι επιχειρήσεις. «Επιχειρηματικότητα και απασχολησιμότητα» δηλαδή συνειδήσεις και συμπεριφορές που θα υπακούν στους νόμους του κέρδους του εργοδότη. Και βέβαια, «βελτιώνοντας τη σύνδεση εκπαίδευσης και αγοράς», με την αγορά βέβαια σε ρόλο ρυθμιστή του πώς, πόσο και για ποιο σκοπό θα εκπαιδεύονται οι μελλοντικοί απασχολήσιμοί της.

Σε μία περίοδο που στον ένα ή τον άλλο βαθμό στις χώρες μέλη της τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών στενάζουν, συζητά πώς θα τους χρησιμοποιήσει για να προάγει την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων. Αυτή είναι η ΕΕ και ο στόχος της και τον μοιράζονται και όσοι περήφανα δηλώνουν κομμάτι της, αξιώνοντας από το λαό να περιμένει από αυτή τη «σωτηρία» του.