Στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ που εδρεύει στη Γενεύη, συζητήθηκε η πρόταση της κυβέρνησης της Τσεχίας, περί καταδίκης της Δημοκρατίας της Κούβας για δήθεν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Είναι η τρίτη χρονιά, που η Τσεχία παίζει το βρώμικο παιγνίδι των ΗΠΑ, της χώρας της διπλής ηθικής, με αντάλλαγμα την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, δηλαδή στην ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική εξάρτησή της. Οι ΗΠΑ, επειδή φοβούνται μια ακόμα διπλωματική ήττα, όπως ακριβώς έχει συμβεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, στο θέμα της άρσης του οικονομικού αποκλεισμού της Κούβας, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, καθώς και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1998, χρησιμοποιούν τη χώρα αυτή ως όργανό τους. Είναι φανερό ότι οι ενέργειες αυτές αποβλέπουν σε έναν και μόνο σκοπό, στην υπονόμευση και ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός της σύλληψης τον περασμένο Γενάρη από τις κουβανικές αρχές μετανάστευσης των δύο Τσέχων πολιτών, του Ζαν Μπουμπένικ και του Ιβάν Πιλίπ στο Γιέγκο ντε Αβίλα. Σύμφωνα με τις κουβανικές αρχές, οι δύο αυτοί Τσέχοι πολίτες παραβίασαν την ιδιότητά τους ως τουρίστες και, βρισκόμενοι κάτω από τις διαταγές της κουβανοαμερικανικής μαφίας των ΗΠΑ, πραγματοποίησαν επαφές με μέλη μικρών αντεπαναστατικών ομάδων, που κατοικούν σε αυτήν την περιοχή.

Σύμφωνα με το Ασοσιέιτεντ Πρες, ο Πιλίπ είναι πρώην υπουργός Οικονομικών και βουλευτής του Τσεχικού Κοινοβουλίου. Ο Μπουμπένικ έπαιξε σημαντικό ρόλο το 1989 στη λεγόμενη «βελούδινη επανάσταση» και υπήρξε ένας από τους ηγέτες του αντεπαναστατικού κινήματος ενάντια στο σοσιαλισμό στην πρώην Τσεχοσλοβακία. Σήμερα, στην επιβολή της «νέας τάξης πραγμάτων», οι πολιτικοί εκπρόσωποι του πολυεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου προσπαθούν να πείσουν ότι είναι οι μοναδικοί προστάτες των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ετσι, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, συντάσσουν εκθέσεις με επικρίσεις και παρατηρήσεις για την κατάσταση των δικαιωμάτων του ανθρώπου άλλων χωρών, παραποιούν εις γνώσιν τους την κατάσταση και σιωπούν για το τι ακριβώς συμβαίνει στο συγκεκριμένο τομέα στις χώρες τους.

Τι είναι, όμως, τα δικαιώματα του ανθρώπου; Ο σύγχρονος πολίτης απαιτεί ικανοποίηση κυρίως της βιολογικής του ανάγκης να συντηρηθεί, να μορφωθεί και να αναπτυχθεί, δηλαδή, προβάλλει τα ουσιαστικά δικαιώματά του και αναμένει την αναγνώριση και ουσιαστική κατοχύρωσή τους. Ετσι, με βάση τις σκέψεις αυτές, η βιοσυντήρηση και η πνευματική ανάπτυξη είναι τα δυο αληθινά θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου. Τροφή, οίκηση, ενδυμασία, υγεία, στηρίζουν και διατηρούν στη ζωή τον άνθρωπο. Η απαίτηση για ικανοποίηση αυτών συνιστά το ένα θεμελιακό δικαίωμα κάθε ανθρώπου - πολίτη απέναντι στους συμπολίτες του και την πολιτεία. Η παρατήρηση του έξω κόσμου, που συντελείται με τη μορφωτική διαδικασία και την πνευματική καλλιέργεια και που έχει σκοπό την αναζήτηση των μέσων προς συντήρηση και απόλαυση της ζωής, αποτελεί μια άλλη απαίτηση της φύσης του ανθρώπου. Και αυτή εμφανίζεται ως θεμελιακό δικαίωμα, το της πνευματικής ανάπτυξης που αναμένει διαρκή ικανοποίηση ατομικά και συλλογικά από την πολιτεία.

Στην ιστορική πορεία, βλέπουμε να παρατηρείται μεταβολή στην ουσία, στη φύση και στο περιεχόμενο των δικαιωμάτων. Και τα δικαιώματα αυτά κοινωνικού και οικονομικού περιεχομένου που αναφέρονται επιγραμματικά πιο πάνω περιλήφθηκαν στα αστικά συνταγματικά κείμενα ως τυπικές νομικές προϋποθέσεις. Σε μια αστική κοινωνία, με την ταξική διάρθρωση που έχει, με την ατομική ιδιοκτησία ιερή και απαραβίαστη, με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν μπορεί να γίνει σοβαρός λόγος για ουσιαστική κατοχύρωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και την προάσπιση των θεμελιωδών ελευθεριών του.

Οι καπιταλιστικές χώρες, με πρώτη τις ΗΠΑ, ουδέποτε έθεσαν, αλλά ούτε διαφαίνεται ότι υπάρχει προοπτική να θέσουν σε εφαρμογή μία πολιτική σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο λόγος είναι προφανής. Στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, με εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι αδύνατη η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής. Γι' αυτό έντεχνα οι χώρες αυτές περιορίζουν το περιεχόμενο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ μόνο σ' αυτά που αναφέρονται στις ατομικές ελευθερίες. Ομως, τα άρθρα 22-26 της Διακήρυξης αναφέρουν και μια σειρά άλλα, όπως το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, στην εργασία, στην ελεύθερη εκλογή του επαγγέλματος, των κατάλληλων συνθηκών εργασίας, το δικαίωμα στην ανάπαυση και την ετήσια άδεια, στη ζωή και την υγεία, στη σωστή διατροφή και την αξιοπρεπή κατοικία, το δικαίωμα στη μόρφωση.

Διαφορετική, όμως, είναι η κατάσταση στην Κούβα. Στα 42 χρόνια της Επανάστασης, ακολούθησε μία θριαμβευτική πορεία, υπεράσπισης, κατοχύρωσης, διεύρυνσης και προαγωγής των δικαιωμάτων του ανθρώπου, που άρχισε με τη νίκη της Επανάστασης και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, κάτω από συνθήκες οικονομικού αποκλεισμού και μόνιμης στρατιωτικής απειλής. Εξαλείφθηκαν πλήρως ο αναλφαβητισμός, η φτώχεια, η πείνα και η αθλιότητα, ό,τι έχουν το μοιράζονται εξίσου. Οι τιμές στα βασικά είδη διατροφής παραμένουν οι ίδιες από το 1959. Για νοίκι η κάθε κουβανέζικη οικογένεια δεν πληρώνει σήμερα πάνω από το 3% των εισοδημάτων της, ανεξάρτητα από το μέγεθος του διαμερίσματος. Οι μισθοί και οι συντάξεις τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν σημαντικά. Η ανεργία εξαλείφτηκε τελείως από τη δεκαετία του 1960. Οι φυλετικές και άλλες διακρίσεις πέρασαν οριστικά στο παρελθόν. Η γυναίκα κατάκτησε στην κοινωνία της Κούβας ισότιμη θέση με τον άνδρα. Η δωρεάν ιατρική περίθαλψη, εκπαίδευση, κοινωνική πρόνοια είναι εξασφαλισμένα για όλα χωρίς εξαίρεση τα μέλη της κοινωνίας.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί ότι υπό συνθήκες οικονομικού αποκλεισμού δεν έγινε η ελάχιστη περικοπή από τον Κρατικό Προϋπολογισμό σε κονδύλια που αναφέρονται σε υγεία, εκπαίδευση και κοινωνική πρόνοια, ενώ στις αναπτυγμένες και πολιτισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο όνομα της δήθεν ανταγωνιστικότητας, συνεχώς μειώνονται. Σήμερα η Κούβα είναι υπερήφανη για το σύστημα υγείας που έχει και οι γιατροί της, εκπληρώνοντας το διεθνιστικό τους καθήκον, προσφέρουν τις ανθρωπιστικές τους υπηρεσίες στους καταδυναστευμένους από τον ιμπεριαλισμό ανθρώπους των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Μα, και στον τομέα των δημοκρατικών ελευθεριών δεν υστέρησε. Κανένας νόμος δεν ισχύει, πριν συζητηθεί εξονυχιστικά από τις λαϊκές συνελεύσεις. Το ίδιο έγινε και με το Σύνταγμα του 1976, που το συζήτησαν εκατομμύρια πολίτες. Στα δημοτικά συμβούλια έχουν δικαίωμα να εκλέγονται όσοι έχουν συμπληρώσει τα 16 τους χρόνια και στην εθνοσυνέλευση τα 18. Το Σώμα των εκλογέων έχει το δικαίωμα να ανακαλεί οποιονδήποτε βουλευτή, διότι ισχύει το σύστημα της εντολής. Τα συνδικάτα, οι μαζικές οργανώσεις, οι επιτροπές υπεράσπισης της Επανάστασης παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων του ανεξάρτητου και ελεύθερου λαού της Κούβας.

Κι όμως, οι ΗΠΑ, με φαρισαϊσμό και θρασύτητα, εμφανίζονται στους διεθνείς οργανισμούς σαν Ηρακλείς και προστάτες των δικαιωμάτων του ανθρώπου καθ' ην στιγμή το στρατιωτικό βιομηχανικό τους σύμπλεγμα εκκολάπτει και επιβάλλει σε μια σειρά χώρες στρατιωτικά πραξικοπήματα και κάθε μορφής δικτατορίες και σιωπούν γι' αυτά που συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας τους.

Η επίθεση που δέχεται σήμερα η Κούβα στο πεδίο των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τις ΗΠΑ δεν αποτελεί παρά συνέχιση της επιθετικής τους πολιτικής, που ξεκίνησε με τη νίκη της Επανάστασης, στην αρχή με τις ένοπλες αντεπαναστατικές ομάδες στο Εσκαϊμπράι, μετά με την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, το ναυτικό και οικονομικό αποκλεισμό, αργότερα με το βακτηριολογικό πόλεμο. Το έτος 1986, για πρώτη φορά, οι ΗΠΑ θέτουν στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ θέμα Κούβας, δεν υποστηρίζονται, όμως, από καμία χώρα και έτσι το θέμα δε συζητιέται στην επιτροπή. Το 1987, μη κυβερνητικές οργανώσεις καταγγέλλουν την Κούβα στην Επιτροπή για παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και προσπαθούν να περάσουν καταδικαστική απόφαση, αλλά χωρίς επιτυχία.

Το 1988 εμφανίζεται στην επιτροπή σαν επικεφαλής της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ ο Αρμάντο Βαγιαδάρες, πρώην αστυνομικός του Μπατίστα που είχε συλληφθεί και φυλακιστεί για τρομοκρατική δράση το έτος 1960. Ετσι, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, με τη λιγότερη συνείδηση, ήθος και ηθική, έστειλε στη Γενεύη έναν πρώην αστυνομικό, βασανιστή, στην υπηρεσία του δικτάτορα Μπατίστα να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η επιτροπή κάνει τελικά δεκτή την πρόταση της Κούβας να σχηματιστεί μια ειδική επιτροπή, που να επισκεφθεί τη χώρα και να εξετάσει επιτόπου την κατάσταση. Το σχέδιο απόφασης παρουσιάστηκε από την Κολομβία στο όνομα της Αργεντινής, του Μεξικού και του Περού. Το σχέδιο απόφασης εγκρίθηκε ομόφωνα από τα μέλη της Επιτροπής. Στη σύνοδο αυτή των μελών της Επιτροπής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, ο υφυπουργός Εξωτερικών Σχέσεων της Κούβας, Ραούλ Ρόα Κουρί, ανάμεσα στα άλλα είπε: «Πριν καταποντιστεί στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας ο Ρίγκαν, προσπάθησε να καθίσει την Κουβανική Επανάσταση στο εδώλιο του κατηγορουμένου», και τόνισε, «δεν υπάρχει δύναμη ικανή να εξαγοράσει ή να εκφοβίσει χώρες με αξιοπρέπεια. Για την Κούβα, η έγκριση του σχεδίου απόφασης από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ σημαίνει ότι για μια ακόμη φορά η αξιοπρέπεια νίκησε την ατιμία».

Η Επιτροπή επισκέφθηκε την Κούβα και ύστερα από συστηματική έρευνα διαπιστώνει στη θετική εισήγησή της ότι δεν υπάρχουν παραβιάσεις. Μέσα στο έτος 1989, παρουσιάστηκαν 8 καταγγελίες ενάντια στην Κούβα, που, ωστόσο, δεν έφτασαν να συζητηθούν στην Επιτροπή στη Γενεύη, γιατί απορρίφθηκαν από την Υποεπιτροπή σαν αβάσιμες. Αφορούσαν την έξοδο Κουβανών από τη χώρα, αλλά αποδείχτηκε ότι οι ΗΠΑ τούς είχαν αρνηθεί τη βίζα.

Η σπουδαιότερη καταγγελία ήταν από την Αγγλία, που κατάγγειλε την Κούβα στην Υποεπιτροπή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ότι χρησιμοποίησε χημικά όπλα στην Αγκόλα. Και αυτή η καταγγελία κρίθηκε αβάσιμη και απόρρίφθηκε από την Υποεπιτροπή. Φυσικά, κάθε φορά χρησιμοποιούν όλα τα γνωστά μέσα: Πολιτικές πιέσεις, οικονομικοί εκβιασμοί, εξαγορά συνειδήσεων.

Το Μάρτη του 1987, οι κυβερνήσεις που αρνήθηκαν να καταδικάσουν την Κούβα κατηγορήθηκαν από τις ΗΠΑ σαν δορυφόροι και οπαδοί της. Η μέχρι σήμερα τακτική των ΗΠΑ δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι θα εξακολουθήσει και στο μέλλον την ίδια επιθετική πολιτική και στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γι' αυτό όλοι εμείς που πραγματικά πιστεύουμε στις αρχές και τα ιδανικά της διεθνούς αλληλεγγύης επιβάλλεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όπως με άρθρα, ανακοινώσεις, ανοιχτές συζητήσεις κλπ., να συμβάλουμε στην ενημέρωση της ελληνικής κοινής γνώμης, παρουσιάζοντας την πραγματική κατάσταση. Το ληστή δεν τον ακινητοποιείς με παρακάλια, αλλά με ενωμένες δυνάμεις, περνώντας στην αντεπίθεση. Και ο διεθνής ιμπεριαλισμός είναι ένας ληστής, αφού με κάθε μέσο και τρόπο αφαιρεί το προϊόν του μόχθου των φτωχών και ταπεινών της Γης.