Δεν προκύπτει από το φωτοστέφανο των «Μάγων με τα δώρα», ούτε από την αναζήτηση του λυτρωτή θεανθρώπου. Δεν προκύπτει από το άστρο του Δαβίδ. Προκύπτει από μια σύντομη υπαρκτή ιστορία γεγονότων. Τα γεγονότα αυτά αναδεικνύουν τον Ανθρωπο ως δέκτη και ταυτόχρονα πομπό της ίδιας της ιστορίας του. Η εναγώνια αναζήτηση της μοναδικότητάς του τον οδηγεί στη δίνη των Παθών και στη Σταύρωση. Ο Θάνατος και η Ανάσταση έρχονται για να επιβεβαιωθεί η Πασχαλινή γιορτή ως λύτρωση στον αέναο κύκλο των αντιφάσεων. «Ω, γλυκύ μου Εαρ»! Αγαλλίαση, τη στιγμή της αγωνίας και του δράματος, του ανθρώπινου δράματος, της ανθρώπινης ψυχής. Του δράματος της αγωνίας και της αναζήτησης. Του οικουμενικού δράματος. Του δράματος που απλώνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μοιράζοντας απλόχερα σε κάθε φύλο και ηλικία, είτε τη στέρηση, τη φτώχεια και το φόβο, είτε την ανυπόφορη μοναξιά της αδράνειας, της βαριεστιμάρας και της χαύνωσης, είτε και όλα μαζί.

Τα ναρκωτικά υποκαθιστούν την έλλογη ενατένιση της ψυχής προς το Σύμπαν. Ο φόβος γίνεται όσο ποτέ άλλοτε πιστός σύντροφος της στέρησης. Η παντοειδής κλοπή γίνεται τρόπος ζωής στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας που εννοούν να αυξάνουν τα άνομα προνόμιά τους με κάθε μέσο. Το εμπόριο όπλων παίρνει ανεξέλεγκτη διάσταση κι η βία επιβάλλεται από τους ισχυρούς εναντίον οιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει την ανεξέλεγκτη εξουσία τους. Τα έθνη, αργά αλλά σταθερά, χάνουν την ιστορική τους φυσιογνωμία.

Λαοί με μεγάλο ιστορικό βάθος και συμβολή στην ανθρώπινη ανέλιξη καταδικάζονται στην υποταγή μιας κοσμοπολίτικης βαρβαρότητας που θέλει να περνάει για σύγχρονος πολιτισμός. Κυβερνήσεις λακέδων συνομολογούν στα κελεύσματα μιας διεθνούς κάστας αβανταδόρων που κι αυτοί με τη σειρά τους υλοποιούν τα συμφέροντα μιας ανεξέλεγκτης υπερεθνικής ολιγαρχίας που θέλει να ονομάζεται Νέα Τάξη Πραγμάτων. Εργάτες, αγρότες, σπουδαστές, όλοι αυτοί που μαζί με επιστήμονες και καλλιτέχνες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης κοινωνικής προόδου, αυτοί που στο σύνολό τους συνθέτουν τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού, υποχρεώνονται να υπερασπιστούν δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων θεμελιωμένων στο λίπασμα νεκρών και νεκρών.

Σε αυτό το ανήθικο αλισβερίσι πρωτοστατούν μίσθαρνα όργανα της πολιτικής, της τέχνης και της δημοσιογραφίας καταγραμμένα στην ανθρώπινη συνείδηση για τη στιγμή της Λύτρωσης. Σε αυτήν, ακριβώς τη Λύτρωση μπορούν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους τα εκατομμύρια των Χριστιανών. Οι πατέρες της Εκκλησίας καλούνται να δείξουν την υπαρκτή ανθρώπινη διάσταση των Παθών, την Ανάσταση και της Λαμπρινής ημέρας βγαλμένης μέσα από το αίμα και τα βάσανα του ανθρώπου.