Ηρθαν στη χώρα μας από το Ιράν, κυνηγημένοι για την πολιτική δράση τους εναντίον του καθεστώτος της πατρίδας τους. Υπέβαλαν, προ μηνών και κάποιοι απ' αυτούς προ ετών, στις αρμόδιες ελληνικές αρχές αίτημα παροχής πολιτικού ασύλου, χωρίς, ωστόσο, να λάβουν καμία θετική απάντηση. Η απογοήτευση και κυρίως ο κίνδυνος μιας πιθανής απέλασης, τους ανάγκασαν να πραγματοποιήσουν επί σχεδόν ενάμισι μήνα πολυήμερη διαμαρτυρία έξω απ' τα γραφεία της αντιπροσωπείας της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα (στο Παλιό Ψυχικό). Η διαμαρτυρία αυτή θεωρήθηκε ότι παρενοχλεί τη λειτουργία των συγκεκριμένων γραφείων, με αποτέλεσμα να ζητηθεί η συνδρομή της Αστυνομίας, η οποία τους συνέλαβε στις 4 Απρίλη. Σήμερα οι έντεκα αυτοί Ιρανοί συνεχίζουν να κρατούνται σε διάφορα αστυνομικά τμήματα της Αττικής και ο κίνδυνος της απέλασής τους είναι πλέον κάτι παραπάνω από βέβαιος...

Η συγκεκριμένη ιστορία είναι μία ακόμα απόδειξη για ό,τι το τελευταίο διάστημα λέγεται και γράφεται, σχετικά με το δικαίωμα του πολιτικού ασύλου. Οτι, δηλαδή, αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα - κυριολεκτικά ζωής και θανάτου - τείνει στη χώρα μας να καταργηθεί. Κι είναι μια διαπίστωση πραγματικά θλιβερή, αν αναλογιστεί κανείς πως η Ελλάδα «δέχεται» τα τελευταία χρόνια - κυρίως απ' τη γειτονική Τουρκία - χιλιάδες κυνηγημένους για τις πολιτικές θέσεις τους ανθρώπους, τους οποίους πολλές φορές απελαύνει, στέλνοντάς τους έτσι κυριολεκτικά στο απόσπασμα.

Ακριβώς σ' αυτή τη λογική, κινήθηκε και το διάβημα που έκανε προ ημερών ο βουλευτής του ΚΚΕ Αντώνης Σκυλλάκος, προς τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης Δ. Ευσταθιάδη, σχετικά με τη συγκεκριμένη ιστορία. «Εάν οι έντεκα πολιτικοί πρόσφυγες απελαθούν απ' τη χώρα μας στο Ιράν, οι ίδιοι θεωρούν βέβαιο ότι θα υποστούν σοβαρότατες διώξεις (φυλακίσεις κλπ.) και ίσως απειληθεί η ίδια η ζωή τους, εξαιτίας της προηγούμενης πολιτικής δράσης τους εναντίον του ιρανικού καθεστώτος. Επιπλέον, κάποιοι απ' αυτούς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, ανάμεσά τους και κάποιος που πάσχει από σοβαρή καρδιακή πάθηση», αναφέρει στο διάβημά του ο Αντ. Σκυλλάκος.

Καμία δέσμευση, καμία απάντηση δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής απ' το αρμόδιο υπουργείο στο συγκεκριμένο διάβημα. Οι έντεκα πολιτικοί πρόσφυγες κρατούνται σε διάφορα αστυνομικά τμήματα της Αττικής (Ωρωπός, Καπανδρίτι και Νέα Χαλκηδόνα), διότι η αστυνομία θεώρησε πως για λόγους ασφαλείας έπρεπε να τους «σκορπίσει». Πρόκειται για τους: Μοράντι Χασέρ, Μονίρι Σμαϊλι, Χεϊντάρι Σαϊντ, Μοχάμεντ Χαμπρέγκ, Σρίφι Νουρίζι, Ρανγκμπάρ Χασάν (είναι αυτός που έχει σοβαρό καρδιακό πρόβλημα), Νταρόσι Τζοβάνι, Ραμεζάνι Μέχντι, Σαϊντ Αλί, Χουσάν Μουσλιμέ και Μαχμούντι Μαχμούντ. Μαζί τους βρισκόταν και μια οικογένεια Ιρανών, με ένα 15χρονο παιδί, που ήταν και οι μόνοι που αφέθηκαν ελεύθεροι.

Ενδιαφέρον, ωστόσο, έχει η ιστορία του Σαΐντ Αλί, η οποία αποδεικνύει την ταλαιπωρία - άνευ, μάλιστα, αποτελέσματος - που βιώνουν στη χώρα μας οι πολιτικοί πρόσφυγες. Κατέφυγε στην υπηρεσία πολιτικού ασύλου και έκανε αίτηση το Νοέμβρη του 1999. Το πρώτο ραντεβού - διότι για να δοθεί πολιτικό άσυλο ο αιτούμενος πρέπει να περάσει από τη διαδικασία συνέντευξης - κλείστηκε για το Φλεβάρη του 2000. Εγιναν πέντε αναβολές αυτού του «ραντεβού» και η νέα συνάντηση ορίστηκε για τις 21 Ιούνη του 2001! Βέβαια, μέχρι τότε ο Σαΐντ μπορεί να έχει ήδη απελαθεί...

Να υπενθυμίσουμε πως τα ίδια τα στοιχεία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης επιβεβαιώνουν πως το δικαίωμα του πολιτικού ασύλου τείνει να καταργηθεί. Σύμφωνα μ' αυτά, από το 1980 έως και το τέλος του 1999, «ο συνολικός προσφυγικός πληθυσμός της Ελλάδας έφτανε τα 6.291 άτομα», που σημαίνει ότι εδώ και 19 χρόνια η προσφυγική ιδιότητα έχει αναγνωριστεί μόλις και ούτε σε 6.500 ανθρώπους! Συγκεκριμένα, το 1995 το ποσοστό εγκρίσεων πολιτικού ασύλου ήταν 24,4%, το 1996 έπεσε στο 22%, το 1997 έφτασε στο απίστευτο 5,5%, το 1998 ακόμα πιο κάτω στο 4%, το 1999 καλύτερα, αλλά και πάλι χαμηλά (8,5%), ενώ το πρώτο 9μηνο του 2000 (Ιανουάριος - Σεπτέμβρης) έγιναν 2.145 αιτήσεις και αναγνωρίστηκαν μόλις οι 169.