Τη στρατηγική της ΕΕ και μία προς μία τις επιλογές για διαχείριση της κρίσης και έξοδο απ' αυτήν προς όφελος των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, υπερασπίστηκε ο επίτροπος Ο. Ρεν, αρμόδιος για θέματα οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, κατά την ακρόασή του απ' την επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου που υποτίθεται ότι ελέγχει τα πεπραγμένα της τρόικα στις χώρες με μνημόνια. Απ' τη σκοπιά του κεφαλαίου δήλωσε πως «δεν υπήρχε επιλογή, διότι η εναλλακτική θα ήταν μια ελεύθερη πτώση και άτακτη χρεοκοπία» και πως «ενώ σίγουρα η δουλειά μας εντός της τρόικας και ως ΕΕ δεν υπήρξε πάντα τέλεια και ιδανική, αυτή η στρατηγική παρόλα αυτά παράγει τώρα μια οικονομική ανάκαμψη και οι χώρες ολοκληρώνουν με επιτυχία τα προγράμματά τους».

Ξεκαθάρισε ακόμα πως τα Μνημόνια προέκυψαν κατόπιν συνομιλιών μεταξύ ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και κυβερνήσεων. Επανέλαβε πολλές φορές ότι οι κυβερνήσεις των κρατών σε πρόγραμμα «διάσωσης» ήταν που είχαν την «τελική ευθύνη» για τα μέτρα λιτότητας που συνόδευσαν τη «βοήθεια» και πως όπου οι κυβερνήσεις ανέλαβαν την ευθύνη των μέτρων, όπως στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Σλοβενία, τα «προγράμματα διάσωσης λειτούργησαν».

Υπεραμύνθηκε του ρόλου της τρόικα, υποστηρίζοντας πως τα προγράμματα «διάσωσης», την υλοποίηση των οποίων αυτή επιβλέπει, απέτρεψαν μια γενικευμένη οικονομική καταστροφή στην ΕΕ. Εντούτοις, δήλωσε, πως η τρόικα δημιουργήθηκε κάτω από «ακραία πολιτική πίεση και πίεση χρόνου» και ότι έγιναν συμβιβασμοί «στο ξέσπασμα της κρίσης» αλλά ότι έκτοτε «λειτουργεί αρκετά καλά». Σε ό,τι αφορά, άλλωστε, στις αντιθέσεις μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ παραδέχτηκε πως δε συμφωνούν πάντα, ωστόσο συντάχτηκε με δηλώσεις που έκανε στην Ελλάδα ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Β. Στάινμαγιερ, ότι «οι σωστοί θεσμοί αντιπροσωπεύονται στην τρόικα και ακόμη και αν δεν υπάρχει πλήρης συμφωνία παντού για αυτό, είμαι της άποψης ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ στην τρόικα δεν είναι μία απόφαση που σηκώνει κριτικής». Πάνω σ' αυτό ο Ο. Ρεν συμπλήρωσε «σεβάστηκα ό,τι είπε ο Φρανκ Στάινμαγιερ, υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, και με άλλα λόγια, η νέα μεγάλη συμμαχία της Γερμανίας είναι, χωρίς αμφιβολία, υπέρ της συνέχισης της συνεργασίας ανάμεσα στους τρεις θεσμούς. Επιπλέον, δεν είναι μυστικό ότι το Γιούρογκρουπ και τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης συμμερίζονται αυτήν την άποψη, που φυσικά δημιουργεί ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο για την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Ο Ο. Ρεν υπερασπίστηκε τη λιτότητα και τα «επώδυνα» μεταρρυθμιστικά μέτρα ως συστατικό στοιχείο των προγραμμάτων αυτών. Απέκρουσε την κατηγορία περί «σφαλμάτων» στην πρόγνωση από πλευράς και της Κομισιόν και σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα δήλωσε πως το πρόγραμμα πήγε χειρότερα απ' ό,τι αναμενόταν λόγω της «πολιτικής αναταραχής». «Η ευθύνη πρέπει αρχικά να αναληφθεί από εκείνους που άφησαν να συσσωρευτούν οι οικονομικές ανισορροπίες. Τα προγράμματα διάσωσης δε σηματοδότησαν την αρχή της κρίσης αλλά μια αρχή της επίλυσής τους», υποστήριξε.

Σε ό,τι αφορά στο «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδας ο Ο. Ρεν δήλωσε πως η επιλογή αυτή δεν προκρίθηκε κατευθείαν για να μη γίνει διασπορά της ζημιάς σε άλλα κράτη-μέλη και στις τράπεζές τους. Σχετικά με τους μισθούς ανέφερε ότι «σε μία κατάσταση ισχυρής συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας και της συνεχιζόμενης ψηλής ανεργίας οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα πρέπει να προσαρμόζονται πιο άμεσα, ώστε να αντικατοπτρίζουν την παραγωγικότητα, να προωθήσουν την παραγωγικότητα...». Μάλιστα, ενοχοποίησε τους μισθούς για την ανεργία ισχυριζόμενος πως «όσο ισχυρότερος είναι ο βαθμός ακαμψίας των μισθών τόσο μεγαλύτερος ο αρνητικός αντίκτυπος στην ανεργία. Και οι μισθοί του δημόσιου τομέα έπρεπε να μειωθούν».

«Είναι επίσης γεγονός , είπε, ότι χώρες με μεγάλη εξωτερική ανισορροπία πριν την κρίση, έπρεπε να αλλάξουν το μοντέλο ανάπτυξής τους, όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία, και να ανακατανείμουν τις θέσεις εργασίας ώστε να δημιουργηθούν επενδύσεις σε πιο παραγωγικούς τομείς. Και αυτό διευκολύνεται, μεταξύ άλλων, από πιο ανταγωνιστικές συνθήκες εργασίας και μία διαδικασία άμεσης κινητικότητας», κατέληξε ομολογώντας ότι δεν πρόκειται για νέες θέσεις εργασίας, παρά μόνο ελάχιστες, κακοπληρωμένες και δίχως δικαιώματα.