Σαν υπνωτισμένος διέσχισε όλο το διάδρομο μέχρι να φτάσει στο δικό του γραφείο και ν' αρχίσει να μαζεύει τα λιγοστά προσωπικά του υπάρχοντα. Τα αυτιά χτυπούσαν στο ρυθμό των νευρικών βημάτων του. Νταπ! Νταπ! Νταπ! Ενας απόλυτος συντονισμός, βημάτων και καρδιάς, ενώ το αίμα χτυπούσε με βία τα τύμπανα των αυτιών του, σε μία ύστατη προσπάθεια να δραπετεύσει από το λιπόψυχο σώμα.

Ξανακοίταξε τον καθρέφτη. Θα μπορούσε σε τελευταία ανάλυση να είναι θύμα μιας ψευδαίσθησης. Δεν είχε φανταστεί λοιπόν την απόλυση, αλλά είχε πράγματι απολυθεί, αλλά... αυτή δεν ήταν παρά ένα γέννημα της φαντασίας του, μια πλαστή απόλυση. Εξάλλου, δε θα μπορούσε να είναι αληθινή. Εκανε πάντα ό,τι τού πρόσταζαν οι γονείς του, οι φίλοι του, ο κοινωνικός του περίγυρος. Καλός μαθητής, είχε σπουδάσει πληροφορική, είχε αμέσως βρει δουλιά σε μια εκ των «νέων και δυναμικών επιχειρήσεων του Διαδικτύου». Ηταν ένας «ουσιαστικός» παράγοντας της νέας οικονομίας των ΗΠΑ...

Ντριν! Ντριν! «Ναι;». «Ελα, ο Τζον είμαι. Δε θά 'ρθεις ούτε σήμερα να υποβάλλεις τα χαρτιά σου στο γραφείο ευρέσεως εργασίας;».

Για άλλη μια φορά, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί κι έφερε τα δάχτυλά του στο δεξί του αυτί, καθώς ξαναθυμόταν πόσο έντονος ήταν ο πόνος που είχε αισθανθεί στη διάρκεια εκείνου του ονείρου...