Η Πάρμα του 1813, τη χρονιά που ο Τζιουζέπε Βέρντι έβλεπε το φως της ζωής, ήταν ακόμη μια πρωτεύουσα του δουκάτου που γεύτηκε μια καλή διακυβέρνηση από το χαρισματικό πολιτικό και υπουργό Du Tillot, την υψηλή αισθητική του μεγάλου αρχιτέκτονα της εποχής Petito, (ο οποίος έχτισε την πόλη), της απίστευτης ομορφιάς κήπους του παλάτσο Ντουκάλε καθώς και άλλες εξαιρετικές γωνιές αυτής της υπέροχης, της μοναδικής Πάρμας του 18ου αιώνα. Ο Βέρντι ήταν μόλις τριών χρόνων όταν το Μάρτη του 1816 η Μαρία Λουίζα η δεύτερη σύζυγος του Βοναπάρτη, μέσα σε μια κλειστή άμαξα διέσχισε την πόλη ντυμένη με ένδυμα μεγαλοπρεπές κεντημένο με πολύτιμους λίθους.

Δίνουμε σημασία στο ντύσιμο, επειδή η επιθυμία της νέας αυτοκράτειρας έδωσε το σύνθημα: Πολυτέλεια: το Δουκάτο οφείλει από εδώ και στο εξής να είναι μεγαλοπρεπές και εύθυμο... Ηδη ο Ναπολέων είχε επιβάλει τη νεοκλασική γραμμή στα ανδρικά κοστούμια και με τη Μαρία Λουίζα, που προτιμούσε τη μεγαλοπρέπεια η μόδα εξισορρόπησε και καθιερώθηκε για τα επόμενα χρόνια. Οι ζωγράφοι εκείνου του αιώνα ευτυχώς μας άφησαν μια πλούσια και ρεαλιστική εικόνα για τη ζωή, τις συνήθειες, το ντύσιμο, τις κινήσεις της εποχής.

Και τώρα που η γενέτειρα του μεγαλύτερου συνθέτη της Οπερας, του Τζιουζέπε Βέρντι γιόρτασε τη χιλιετία μπαίνει το απλοϊκό ερώτημα. Η Πάρμα του χτες ή του σήμερα είναι πιο όμορφη; Η πόλη θα επαναπαυτεί στη δόξα του παρελθόντος, θα «συμπεριφερθεί» ως μια πλούσια κληρονόμος με σημάδια παρακμής ή θα δεχτεί την πρόκληση του αύριο και θα ανταποκριθεί; Η απάντηση είναι βολική μα αληθινή. Μια πόλη με τόση παράδοση, που ακόμα και τα σύννεφα που καλύπτουν τον ουρανό της τραγουδούν τον «Ριγκολέτο», το «Ναμπούκο», την «Αΐντα», τους «Σικελικούς Εσπερινούς», τους «Λομβαρδούς», τον «Μάκβεθ», αλλά και όλες τις υπέροχες άριες από τα αριστουργήματα του συνθέτη, είναι αποφασισμένη να κρατήσει και να αξιοποιήσει την κληρονομιά της, να πλουτίσει από την «πείρα» της. Ομως την ίδια στιγμή επιθυμεί τη νεότητα: προσπαθεί να γίνεται καθημερινά όλο και πιο νέα, πιο σύγχρονη, πιο όμορφη, πιο γοητευτική, πιο αποτελεσματική. Και το έχει κατορθώσει.

Το παιδί της πόλης

Ο Τζιουζέπε Φορντουνίνο - Φραντσέσκο- Βέρντι γεννήθηκε στο Ρονκόλε της Πάρμας από πατέρα πανδοχέα. Τη στιγμή που τα παιδιά της ηλικίας του μόλις άρχιζαν να μιλούν και να περπατούν, δηλαδή στα τρία του χρόνια, εκείνος άρχισε να παίρνει μαθήματα μουσικής από το οργανίστα του χωριού του. Στα 16 του διδάχτηκε αντίστιξη και σύνθεση στο Μπουσέτο, στο γυμνάσιο του οποίου φοιτούσε. Ελάχιστοι συνθέτες γνώρισαν τόσα πλούτη και τιμές, ενώ ακόμα ζούσαν, όσες εκείνος. Εκλέχτηκε μέλος του πρώτου Εθνικού Κοινοβουλίου της Ιταλίας το 1860 από το οποίο αξίωμα παραιτήθηκε. Το 1875 προτάθηκε ως γερουσιαστής αλλά αρνήθηκε τον τίτλο του μαρκησίου του Μπουσέτο, που ο βασιλιάς θέλησε να του απονείμει μετά το θρίαμβο της όπερας «Φαλστάφ». Ο Βέρντι δεν ήταν μόνο μια μουσική μεγαλοφυία, δεν ήταν μόνο ο πιο σημαντικός συνθέτης όπερας, ήταν επίσης, ένας μεγάλος πατριώτης, ένας άνδρας με αρχές, ένας ασυμβίβαστος αγωνιστής, ένας αξιοπρεπής άνθρωπος που υπηρέτησε τη μουσική, την ελευθερία και την Ιταλία.. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε παρά νοερά να βρεθούμε στη γενέτειρά του, καθώς θα διαβάζουμε αυτές τις γραμμές ας βάλουμε στο Σ-ι ντι πλέιερ να παίζει η «Τραβιάτα» ή κάποιο άλλο του έργο του και ας το απολαύσουμε.