Πιστεύουν στο ελληνικό, το ιταλικό, το γερμανικό όνειρο. Το βιώνουν, μέσα στις διαστάσεις που οι ίδιοι ορίζουν. Ο Ιλίρ ήταν στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια. Στην Αλβανία ήταν τυροκόμος. Στην Ελλάδα δούλεψε σε βενζινάδικο. Δυο βάρδιες. Τα δυο αδέλφια του στην οικοδομή. Ζούσαν σε ένα δώμα με κοινόχρηστη τουαλέτα. Ο,τι κέρδιζαν το έβαζαν στην άκρη. Τους «έκοψε» και απέφυγαν τις παρατράπεζες. Εκμεταλλευόμενοι μετά την κατάρρευση των πυραμίδων, το χάος και τις ανάγκες συμπατριωτών τους, αγόρασαν φτηνά μια έκταση και έκτισαν μια τριώροφη κατοικία. Αγόρασαν και ένα οικόπεδο στο παραμελημένο σήμερα Δυρράχιο, που οι πληροφορίες τους λένε ότι θα αναπτυχθεί τουριστικά. Θέλουν να κατασκευάσουν ξενοδοχείο. Θα πάρουν και ένα δάνειο. Από αμερικάνικη τράπεζα. Την εμπιστεύονται ότι δε θα τους κλέψει. Λένε ότι θα τα βολέψουν.

Αλβανός, στέλεχος ξένης επιχείρησης που δραστηριοποιείται στην Αλβανία, παραδέχεται ότι γίνονται μεγάλες απάτες και διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Ελληνας κατασκευαστής που ανέλαβε κάποια οδικά έργα, λένε ότι πήρε το χρήμα και έφυγε στα μισά του έργου βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες. Το αντιμετωπίζει ψύχραιμα και δηκτικά. «Εδώ κλέβουν από το ελληνικό δημόσιο, που λέτε ότι είναι καλύτερα οργανωμένο. Δε θα κλέψουν από το αλβανικό; Ασε...».

Νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν. Και αυτή η «ευρωπαϊκή ενσωμάτωση» δείχνει να τους έχει γίνει εμμονή. Στην ελληνική, επιχειρηματική παροικία των Τιράνων κυκλοφορεί η εξής ιστορία: Ενας Ελληνας πήγε εκεί και άνοιξε μια αντιπροσωπεία. Παράλληλα άνοιξε και ένα μπαρ. Οι αρχηγοί της φάρας που έλεγχε εκείνο το τμήμα της πόλης, εμφανίστηκαν ένα βράδυ στο μαγαζί. Κάθισαν με τον Ελληνα ιδιοκτήτη σε ένα τραπέζι, ήπιαν, γέλασαν. Η κουβέντα πήγε στην «προστασία». «Ποια προστασία; Εγώ σας φέρνω χρήματα. Σας κάνω καλό. Σας βάζω στην Ευρώπη. Και εσείς θέλετε να με κλείσετε. Αστε τα, ρε αδέλφια, αυτά. Και όποτε θέλετε να έρχεστε από το μαγαζί να σας κερνάω και ένα ποτό». Εφυγαν. Και όποτε εμφανίστηκαν πάλι από το «αμαγαζί», ήταν πάντα «κύριοι». Ούτε φασαρίες, ούτε μεθύσια. Ηθελαν να δείχνουν «Ευρωπαίοι».

Μια χώρα, ένας λαός που έχει κακολογηθεί τόσο, έχει ανάγκη να δείξει τα αντίθετα. Να ανήκει κάπου, όπου δε θα κατηγορείται πια συλλήβδην, από όλους τους άλλους.

Αυτή η άποψη προωθείται κύρια από την ανώτερη και μεσαία κάστα που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, κάνοντας βρωμοδουλιές ή δουλεύοντας για ξένους επιχειρηματίες, οι οποίοι πληρώνουν καλύτερα και τακτικά. Σε αυτήν την κάστα αρέσουν πολύ τα ξένα τραγούδια. Ειδικά εκείνα των χωρών που επενδύουν στην Αλβανία και ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση.