Παρασκευή 8 Ιούνη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 64
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Ο κοινός πόνος

Σκηνή πρώτη

Εχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Το δικό μου παιδί... νεκρό... Πώς; Η ματιά του γιατρού με ακολουθούσε στα μηχανικά μου βήματα μέσα στο δωμάτιο. Με συμπόνια και με κάποια αίσθηση συνήθειας. Πόσους πατεράδες θα ακολουθήσει με το βλέμμα! Ισως και την ίδια ημέρα.

«Μια ακόμη σύγκρουση με εποίκους», μου είπε χαμηλόφωνα. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Ο θάνατος είναι ανάμεσά μας. Ομως, ο δικός μου γιος; Η σκηνή χιλιοπαιγμένη, αυτούς τους μήνες. Οι νεκροί πολλοί. Ο λόγος ένας, ο θρήνος κοινός, ο πόνος μοναχικά δίκαιος και ανεπανάληπτος για τον καθένα. Σωριάστηκα στην καρέκλα. Σιωπή. Ο ήχος των λόγων του έφθανε στα αυτιά μου ανάκατος με το θρήνο στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Ο χρόνος σταμάτησε. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε.

Σκηνή δεύτερη

«

Θέλω ο γιος μου να γίνει δωρητής οργάνων», είπα. «Να δοθούν στο ισραηλινό δίκτυο μεταμοσχεύσεων». Ο γιατρός μού πρότεινε κάποια χαρτιά. Αρχισα να συμπληρώνω. «Ως φαρμακοποιός γνώριζε για το δίκτυο, και μου είχε μιλήσει για έναν Ισραηλινό που πεθαίνει και χρειάζεται μεταμόσχευση καρδιάς, εκεί θέλω να δοθεί η καρδιά του παιδιού μου». Τα λόγια μου χτύπησαν άξαφνα στον τοίχο. Τα μάτια του γιατρού στυλώθηκαν πάνω μου. «Μιλάτε σοβαρά; Είστε σίγουρος;».

«Ναι, άκουσα ότι έχει παιδιά, γονείς, γυναίκα, γιατί να μην ζήσει; Το δικό μου παιδί δε ζει πια. Ας μην το νιώσει και ο πατέρας του αυτό. Ο πόνος μας ίδιος θα είναι, όπως είναι και τώρα. Ετσι, για να μην πάει χαμένη η μικρή ζωή του γιου μου. Αλλωστε, δεν έχω κάτι να χωρίσω με αυτόν. Δεν είναι ο θάνατός του η ζωή μου. Είναι η ζωή μας απλώς».

Υπέγραψα. Ο γιατρός με κοιτούσε εμβρόντητος. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά τον χαιρέτισα χαμογελώντας. Πικρά, αλλά χαμογελώντας.

«

Είναι δύσκολο για εσάς, αλλά θα ήθελα να μας περιγράψετε τι ακριβώς έγινε, την ημέρα που σκοτώθηκε ο γιος σας». Στεκόμουν όρθιος στη μέση της αίθουσας. Τα μάτια όλων στραμμένα επάνω μου. Η φωνή του δικαστή ήρεμη σαν να αναφερόταν σε κάτι μη πραγματικό, σε έναν εφιάλτη, που για μένα δεν ξημέρωσε ποτέ.

«Ημασταν όλοι στη διαδήλωση. Πολύς κόσμος, Ισραηλινοί και Ισραηλινοί Αραβες, μαζί. Ηταν οι πρώτες μέρες της Ιντιφάντα. Ο γιος μου ήταν στην κεφαλή της πορείας. Πίσω από το πανό: «Τέρμα στην κατοχή, ναι στην ειρηνική συνύπαρξη δύο ανεξάρτητων λαών». Η αστυνομία και ο στρατός σε ασφυκτικό κλοιό. Προσπάθησαν να μας διαλύσουν. Τα δακρυγόνα βροχή. Ο ήχος από τις σφαίρες, αληθινές και λαστιχένιες, εκκωφαντικός. Μέσα στον καπνό, είδα το γιο μου να υποχωρεί, ανάμεσα σε άλλους νέους. Τον είδα να γονατίζει, να πέφτει, να χάνεται. Τον χτύπησαν δύο σφαίρες. Ηταν 18 χρόνων. Ο ίδιος ήταν περισσότερο Ισραηλινός. Σ' αυτήν τη χώρα γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ηταν μέλος του κινήματος ειρήνης, όπως και εγώ. Αυτό που ήθελε, αυτό που θέλουμε, είναι να ζήσουμε ειρηνικά, δίπλα ο ένας λαός στον άλλο, δίκαια, χωρίς κατοχή, χωρίς βία, χωρίς πόνο, αυτόν τον ίδιο πόνο, είτε εκεί, είτε εδώ. Είναι η κοινή μας ζωή, απλώς».

Υ.Γ. Την ημέρα που έγινε γνωστή η πραγματοποίηση μεταμόσχευσης καρδιάς στον Ισραηλινό ασθενή από τη δωρεά Παλαιστινίου, άρχιζαν στο Ισραήλ οι δίκες για τις δολοφονίες των 13 Ισραηλινών Αράβων, στις αρχές Οκτωβρίου, στις μεγάλες διαδηλώσεις των Ισραηλινών φιλειρηνιστών και των Ισραηλινών Αράβων με αφορμή την έναρξη της Ιντιφάντα.


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ιντιφάντα... (2004-09-29 00:00:00.0)
Η καρδιά μας στην Παλαιστίνη τουφεκίζεται... (2002-03-31 00:00:00.0)
Εναν χρόνο μετά η φωτιά εξακολουθεί να καίει (2001-09-29 00:00:00.0)
Με αφορμή τη νύχτα των Παλαιστινίων (2000-12-10 00:00:00.0)
Υψιστη ανάγκη η πολιτική συμπαράσταση στον παλαιστινιακό λαό (2000-11-05 00:00:00.0)
Πολύνεκρες συγκρούσεις στην εκπνοή του ορίου κατάπαυσης του πυρός (2000-10-21 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ