Εργατικά τραγούδια που ερμηνεύθηκαν από το μεγάλο λαϊκό βάρδο Στέλιο Καζαντζίδη, τραγούδια που βρέθηκαν για δεκαετίες στα χείλη Ελλήνων εργατών όπου Γης, τραγουδήθηκαν ξανά από τους καλλιτέχνες και τον κόσμο που συμμετείχε στη συναυλία που διοργάνωσε, το Σάββατο 13/12, η ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στο κατάμεστο γήπεδο του Σπόρτιγκ.

Το ερασιτεχνικό συγκρότημα, που έπαιξε στην εκδήλωση, ταξίδεψε τους συμμετέχοντες σε αυτή σε μια διαδρομή μισού αιώνα, μέσα από τραγούδια που ερμήνευσε ο Στ. Καζαντζίδης: Από το «Απόψε μάνα σε συλλογιέμαι» του 1956 ως τις «Φάμπρικες της Γερμανίας» και το «Βράχο - Βράχο» του 1961. Από το «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια» του 1964 ως το «Ψωμί της ξενιτιάς» του 1970, το «Βουνά σας χαιρετώ» του 1974 και το «Ερχονται χρόνια δύσκολα», στο γύρισμα του 20ού αιώνα. Τραγούδια μέσα από τα οποία αντηχεί η περπατησιά του λαού σε δίσεκτα χρόνια, που βάδιζε και βαδίζει ξέροντας πως «Τα όνειρα χτίζονται» παλεύοντας.

Στην εκδήλωση μίλησαν ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του γραφείου της ΕΠ της ΚΟΑ, και ο Γιώργος Μηλιώνης, μέλος του τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Γ. Μηλιώνης, μιλώντας για το έργο του Στ. Καζαντζίδη, σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι «ήταν ο άνθρωπος που έκανε τα διαβατήρια των Ελλήνων εργατών, όπου Γης, να τραγουδούν», ενώ επισήμανε ότι «στοιχείο που φέρνουν ιδιαίτερα τα εργατικά τραγούδια που ερμήνευσε συνίσταται στο ότι δεν "ενσωματώνονται", διατηρούν ένα, καταρχήν, ταξικό εργατικό πρόσημο. Είναι τραγούδια που απευθύνθηκαν σαφώς, και ο χρόνος θα δείξει αν θα εξακολουθούν να απευθύνονται, σε σύνολο και όχι σε "παρέες" και ταυτόχρονα δεν προσφέρθηκαν, κυρίως λόγω του στίχου τους, για "γλέντι", όπου διασκεδάζουμε "όλοι -ταξικά εννοούμε- μαζί".

Η μελαγχολία του Καζαντζίδη ήταν η μελαγχολία ενός κόσμου ολόκληρου. Στον τεράστιο "όγκο" της φωνής του, αποτυπώνεται το μακρόσυρτο "ανατολίτικο" στοιχείο της υπομονής και της επιμονής που έπρεπε να έχουν χιλιάδες άνθρωποι για να βρουν ένα "τόπο να πατήσουν", όχι για να υποταχθούν αλλά για να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή τους.

Αυτά τα δυο στοιχεία πάλευαν στο μέλος της ερμηνείας του, συναντιόνταν σε ένα τραγούδι που έπρεπε να "γιάνει πληγές" και ταυτόχρονα να δίνει ελπίδα. Οι λαϊκοί αγώνες απαιτούν ρυθμό, το τραγούδι που ενώνει και εμψυχώνει για άλματα, το τραγούδι της μάχης απαιτούσε μια άλλη ερμηνεία που γεννιόταν από την προηγούμενη πορεία του».

Την ίδια ώρα, η εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας αντικειμενικά εντάχθηκε στην πολιτική δράση - παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις που ξετυλίγει όλες αυτές τις μέρες η ΚΟ Αττικής.

Ο Γ. Μερεντίτης, απευθυνόμενος στους παρευρισκόμενους, τόνισε ότι οι εργάτες δεν πρέπει να υποκύψουν στους εκβιασμούς και τα ψευτοδιλήμματα από κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, αφού «είτε τώρα γίνουν εκλογές είτε αργότερα, είτε ξαναβγεί η ίδια κυβέρνηση είτε βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις θα συνεχίσει να επικρατεί η ίδια κατάσταση».

Μόνη απάντηση των εργαζομένων πρέπει να είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ: «Οσο πιο ισχυρό γίνεται το ΚΚΕ», σημείωσε, «τόσο θα δυναμώνει το εργατικό κίνημα, οι αγώνες του. Σήμερα κάθε καλοπροαίρετος και τίμιος εργάτης από την ίδια του την πείρα μπορεί να διαπιστώσει ότι χωρίς ισχυρό ΚΚΕ δύσκολα θα ανασυνταχθεί η εργατική πάλη, θα στοχεύσει σωστά και θα αποφύγει παγίδες».