Απ' αυτό προκύπτουν μια σειρά ζητήματα που αφορούν την πολιτική και το πρόγραμμα κάθε δύναμης, και βεβαίως την επεξεργασία στόχων πάλης για το εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα στη βάση του προγράμματός της. Αυτά και γνωστά είναι και συγκεκριμένο προσανατολισμό έχουν. Και παρά τις υπαρκτές διαφορές τους, φαίνεται πως υπάρχει κοινή βάση. Και αυτή βρίσκεται στο πώς αντιλαμβάνονται τις ταξικές διαφορές, (αν βεβαίως συνεχίζουν να πιστεύουν ακόμη σ' αυτό), και αν αυτό συμβαδίζει με την αντικειμενική πραγματικότητα.

Σχετικά με την πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται λαθεμένα, παρά τις όποιες διαφορές τους, τη διαχωριστική γραμμή, (κεφάλαιο - εργατική τάξη, μονοπώλια - λαός), στο κοινωνικό επίπεδο, την έκφρασή της στο πολιτικό, επομένως και τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά και τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, το περιεχόμενό τους, την πραγματοποίησή τους. Και αυτό το ζήτημα είναι καθοριστικό για κάθε πολιτική δύναμη απ' αυτές που επιδιώκουν ενότητα δράσης, συνεργασία, συμμαχία, ακριβώς επειδή αντανακλά και επιδρά, ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό, στο κοινωνικό επίπεδο. Ετσι που να προσανατολίζει σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, τον καθορισμό των ταξικών συμφερόντων, των διεκδικήσεων και των στόχων πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, την πολιτική διεξόδου για τα λαϊκά προβλήματα και το δρόμο κατάχτησής της. Καθορίζει πολύ συγκεκριμένα την ουσία των ίδιων των προβλημάτων μακριά και έξω από το πραγματικό ταξικό τους περιεχόμενο. Αρα εμποδίζει τη συνειδητοποίηση από το λαό του πραγματικού του αντίπαλου, αν δεν τον καταργεί (συναίνεση). Αρα επιδρά αρνητικά, υπονομευτικά στην ταξική πάλη, ακόμη και για τα άμεσα προβλήματα.

«Στις αρχές του 21ου αιώνα, το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να δράσει η Αριστερά και να διατυπώσει τις στρατηγικές της προτάσεις, είναι το πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, τίθενται με νέους όρους όλα τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Απορρίπτουμε την άποψη ότι η παγκοσμιοποίηση ταυτίζεται νομοτελειακά με το νεοφιλελευθερισμό.... Ο αγώνας κατά του νεοφιλελευθερισμού στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης απαιτεί μια Αριστερά που να διαθέτει όραμα για τον τρόπο οργάνωσης και διεύθυνσης του σύγχρονου κόσμου.... Η νέα παγκόσμια ρύθμιση και η πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης, σε αντίθεση με τη σημερινή κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς είναι οι μεγάλοι στόχοι που από την πλευρά της Αριστεράς πρέπει να τεθούν στην ημερήσια διάταξη των πολιτικών, κοινωνικών και θεωρητικών προταγμάτων».

Απ' όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο ΣΥΝ εκτιμά πως ο σημερινός συσχετισμός των δυνάμεων και η ηγεμονία των ΗΠΑ είναι που δίνουν στην «παγκοσμιοποίηση» νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο, προβάλλοντας ως διέξοδο για το λαό την ουτοπία της ρύθμισης του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Ετσι, οι θέσεις του κινούνται σε κατεύθυνση παρέμβασης στις εξελίξεις του καπιταλισμού, όπως διαμορφώνονται κάτω από την ηγεμονία του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, και όχι σε αντίθεση μ' αυτές. Αποδίδουν στην «πολιτική» γενικά την αιτία των οικονομικών εξελίξεων σε βάρος των λαών. Αυτή η τοποθέτηση, μεταθέτει την πραγματική αντίθεση ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο και της εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, στο επίπεδο της ρύθμισής της, με την πολιτική, ώστε να αμβλύνεται, έως ότου εξαφανιστεί!

Απ' αυτή τη βασική γραμμή ξεκινά και η πολιτική των συνεργασιών, της ενότητας δράσης κλπ. Σ' αυτή βασίζεται η επιδίωξή του να σώσει τον «κοινωνικό ιστό» από τη διάρρηξη, δηλαδή να σωθεί η καπιταλιστική κοινωνία από την κρίση, τις αντιθέσεις, και ως μέσο προτείνει μια άλλη μορφή διαχείρισης, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό! Βεβαίως, αντικειμενικά πάει κόντρα και στην ιστορική εξέλιξη, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Το σίγουρο είναι ότι προσεγγίζει την κοινωνικοοικονομική εξέλιξη από τη σκοπιά της ταξικής συνεργασίας, από τη σκοπιά της αναδιανομής προς όφελος των εργαζομένων κλπ. μέσω πολιτικής συμβιβασμού και όχι αντίστασης και αντιπαράθεσης.

Αυτές οι δυνάμεις που προβάλλουν την «ενότητα δράσης της Αριστεράς», έχοντας ως κοινή αφετηρία το νεοφιλελευθερισμό και τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», συμφωνούν στη γραμμή κατεύθυνσης της αντιμετώπισης των προβλημάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ως εξής: Αντινεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης, άσκηση πολιτικής εντός των πλαισίων του συστήματος με πυρήνα την αναδιανομή του πλούτου, πίεση στη σοσιαλδημοκρατία να γίνεται λιγότερο νεοφιλελεύθερη και κυβερνητική συνεργασία μαζί της, για να αμβλυνθούν οι κοινωνικές αντιθέσεις. Αυτή την ενότητα δράσης εννοούν.