«Οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο είναι ίδιοι. Εμείς ήρθαμε στην Ελλάδα να δουλέψουμε και να μπορέσουμε να ζήσουμε και όχι να δημιουργήσουμε προβλήματα». Τα λόγια ανήκουν στην Ιλιάνα Ιλίεβα, μετανάστρια στην Ελλάδα από τη γειτονική Βουλγαρία. Λόγια που θα σου πουν αν τους ρωτήσεις και οι υπόλοιποι περίπου 1.000.000 αλλοδαποί μετανάστες στην Ελλάδα. Ανθρωποι που η ανάγκη και το δικαίωμα για δουλιά τούς έφερε στη χώρα μας, για να μπορέσουν να επιβιώσουν, να ζήσουν την οικογένειά τους, να δώσουν στα παιδιά τους ένα καλύτερο μέλλον. Εργαζόμενοι, που η πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου τούς έχει μετατρέψει σε έρμαια στις ορέξεις του κάθε εργοδότη.

Ανασφάλιστοι, ακόμα και με πανεπιστημιακά διπλώματα δουλεύουν ως ανειδίκευτοι, με μισθούς πολύ κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις, με εργασία χωρίς ωράριο, στις πιο δύσκολες εργασιακές συνθήκες, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη οι περισσότεροι και χωρίς δικαίωμα μόρφωσης των παιδιών τους. Είναι η σχεδόν δωρεάν εργατική δύναμη που παράγει μέσα στις βιοτεχνίες, στα γιαπιά, στα χωράφια, στα καζάνια των πλοίων, στα σπίτια των πλουσίων.

Αυτή την τραγική κατάσταση έρχεται όχι απλώς να συντηρήσει αλλά και να τη θεσμοθετήσει η κυβέρνηση με τον καινούριο νόμο για τη νομιμοποίηση των μεταναστών. Ενας νόμος που στην ουσία επιβάλλει την προσωρινότητα, την ομηρία και την ψυχολογική βία για κάθε μετανάστη, νομιμοποιώντας στην κυριολεξία τη «μαύρη εργασία» και διαφοροποιώντας τους εργαζόμενους. Σκοπός, η απομάκρυνση όσων περισσότερο γίνεται από τους σημερινούς μετανάστες, ώστε από εδώ και πέρα κάθε μετανάστης που θα έρχεται να είναι ελεγχόμενος και για όσο διάστημα θέλει ο εργοδότης και τα διάφορα κυκλώματα που τους εκμεταλλεύονται.

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η όλη διαδικασία νομιμοποίησης, που ξεκίνησε στις 5 του Ιούνη, θα διαρκέσει μόλις δύο μήνες και μέχρι σήμερα εκατοντάδες είναι οι καταγγελίες που φτάνουν από τους μετανάστες για τα τεράστια εμπόδια που αντιμετωπίζουν σε όλους τους τομείς, με τη γραφειοκρατία, το χαράτσι που τους επιβάλανε και φτάνει μέχρι τις 700.000 για όποιον θέλει να πάρει προσωρινή άδεια διαμονής, αλλά και τα φαινόμενα ρατσισμού από συγκεκριμένους δήμους. Ολα αυτά, βέβαια, είναι για την πρώτη φάση χορήγησης προσωρινής παραμονής, καθώς είναι άγνωστο πόσοι θα καταφέρουν, ακόμα και αν πάρουν την εξάμηνη άδεια, να μπορέσουν να συνεχίσουν αποδεικνύοντας ότι εργάζονται νόμιμα, όταν οι εργοδότες έχουν ήδη αρχίσει να απολύουν όσους τολμούν και ζητούν ασφάλιση και μισθούς σύμφωνα με τις συμβάσεις.

Απέναντι σε όλα αυτά η μοναδική λύση για τους μετανάστες είναι ο συντονισμός της δράσης τους με τη δημιουργία σωματείων για κάθε κοινότητα. Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, προχώρησαν στην ίδρυση συντονιστικής επιτροπής, για να παλέψουν ενωμένοι και να απαιτήσουν ίσα δικαιώματα, ίση εργασία. Γι' αυτό έχουν ζητήσει, και σε αρκετές περιπτώσεις έχουν πάρει, την υποστήριξη εργατικών σωματείων και συνδικάτων. Η Συντονιστική αρκετό καιρό πριν την έναρξη της διαδικασίας νομιμοποίησης κινητοποιήθηκε. Εστειλε στη Βουλή υπομνήματα με τις προτάσεις της και πάλεψε ώστε η κυβέρνηση να ακούσει τη γνώμη των επίσημων κοινοτήτων. Αντί γι' αυτό, όμως, το υπουργείο Εσωτερικών φρόντισε μόλις πέντε μέρες πριν τις 5 του Ιούνη απλώς να τους ενημερώσει, αποδεικνύοντας ότι λίγο ενδιαφέρει τι θα πουν οι ίδιοι, ενώ η προπαγάνδα ότι ενημερώνει με τηλέφωνα και φυλλάδια αποδείχτηκε ότι στην ουσία περισσότερο παραπληροφορεί παρά εξυπηρετεί και διευκολύνει τους μετανάστες.