Οπως ανακοίνωσε χτες η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μίνα Αντρέεβα, το σχέδιο αυτό συζήτησε ο Ζ. Κ. Γιούνκερ και με άλλους ηγέτες και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα το παρουσιάσει στις 15 Δεκέμβρη. Οπως είπε, πρόκειται «για σχέδιο επανεγκατάστασης από την Τουρκία, σε εθελοντική βάση». Δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung» κάνει λόγο για 400.000 πρόσφυγες που βρίσκονται στην Τουρκία από τους άνω των δύο εκατομμυρίων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που σημειώνει ότι έχει η εφημερίδα από πηγές που συμμετέχουν στη διαπραγμάτευση, το μεγαλύτερο βάρος θα σηκώσει η Γερμανία.

Ακόμα η Αντρέεβα ανέφερε ότι η Επιτροπή θα παρουσιάσει το Μάρτη του 2016 πρόταση για ένα σχέδιο μόνιμης μετεγκατάστασης προσφύγων στην ΕΕ, όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά και από άλλες, τρίτες, χώρες.

Ενδιαφέρον, πάντως, έχει και ο τρόπος που παρουσιάζει ο γερμανικός Τύπος τα αποτελέσματα της Συνόδου ΕΕ - Τουρκίας. Στην πλειοψηφία του είναι επικριτικός, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την αποτελεσματικότητά της. Η «Die Zeit» σε άρθρο γνώμης, με τίτλο «μεταξύ πανικού και ρεαλισμού» θέτει το ερώτημα, αν μπορούν «τα κράτη - μέλη της ΕΕ να αποφασίζουν ελεύθερα, εφόσον η Τουρκία μπορεί πλέον να απειλεί ότι θα αφήσει τους πρόσφυγες να περάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος». «Αυτός είναι ο πρώτος κίνδυνος της νέας συνεργασίας: Η ΕΕ πρέπει να προσέξει στη σχέση της με την Τουρκία να μη βρεθεί να εκβιάζεται», σημειώνει. Για «συμφωνία υποκρισίας με την Τουρκία», μιλάει η «Suddeutsche Zeitung», η οποία προσθέτει ότι για τα κράτη - μέλη της ΕΕ η επίλυση της προσφυγικής κρίσης είναι πιο σημαντική από την ελευθερία του Τύπου και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης στην Τουρκία.

Σε ανάλογο ύφος κινείται και το περιοδικό «Der Spiegel», το οποίο υπογραμμίζει ότι «η Τουρκία μπορεί να είναι ικανοποιημένη», καθώς επέβαλε τις περισσότερες απαιτήσεις της.

Οι επικρίσεις αυτές γίνονται ταυτόχρονα και με την προσπάθεια αστικών επιτελείων να αξιοποιήσουν τους πρόσφυγες ως φτηνό εργατικό δυναμικό, θεωρώντας την εισροή χιλιάδων μεταναστών και ως «λύση» για τη διεύρυνση της καπιταλιστικής παραγωγής άρα και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.