Ακόμα και η μέθοδος της απαγωγής και της παράδοσης στο ΝΑΤΟικό δικαστήριο είναι αποκαλυπτική των ιμπεριαλιστικών προθέσεων, που με κάθε τρόπο επιδιώκουν να εμπεδωθεί στους λαούς η υποταγή. Είναι σαν να λένε «θα κάνουμε ό,τι θέλουμε πλέον και αλίμονο σε όποιον στέκεται εμπόδιο...».
Ομως, και οι λαοί δε στέκονται με σταυρωμένα χέρια. Αντιδρούν και αυτό οξύνει ακόμα περισσότερο την ανασφάλεια του ιμπεριαλισμού, που οδηγείται σε όλο και πιο τρομοκρατικές μεθόδους. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η υπόθεση απαγωγή - παράδοση Μιλόσεβιτς γέννησε θύελλα αντιδράσεων από μαζικές οργανώσεις, πολιτικούς, προσωπικότητες της επιστήμης και του πολιτισμού.
Ομως, για άλλη μια φορά, η ελληνική κυβέρνηση, διά στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου, δείχνει πως «δε χαμπαριάζει» από ευαισθησίες και ανησυχίες του ελληνικού λαού. Δίνοντας, για άλλη μια φορά, εξετάσεις στους ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, εφ' όσον υποκριτικά δήλωσε σεβασμό για τις προσωπικότητες που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία, μετά άρχισε τα μαθήματα υποταγής στον ιμπεριαλισμό, ισχυριζόμενος πως το λεγόμενο Διεθνές Δικαστήριο είναι νόμιμο, αφού έχει ψηφιστεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και ότι η απόφαση παράδοσης ήταν, τάχα, του γιουγκοσλαβικού λαού για να κερδίσει τη σταθερότητα...
Με τέτοια τερτίπια δε γλιτώνει από τις ευθύνες της η ελληνική κυβέρνηση. Με τον ίδιο τρόπο που συμμετείχε στο βάρβαρο εγκληματικό πόλεμο ενάντια στο γειτονικό λαό, για να μη χαλάσει χατίρι στον ιμπεριαλισμό, με τον ίδιο τρόπο σήμερα, ουσιαστικά, συμμετέχει στο έγκλημα.