Με επίκεντρο την εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου, στις 29 Μάη στα Τρόπαια, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, αναπτύχθηκε μια πολύμορφη δραστηριότητα από την ΚΟ Δυτικής Ελλάδας, σε ολόκληρη την περιοχή.

Μέσα από όλη αυτήν τη δραστηριότητα, έγινε προσπάθεια να προβληθεί, αφενός το ίδιο το ιστορικό γεγονός, το οποίο μάλιστα έλαβε χώρα σε μια περίοδο που το αστικό κράτος επανέφερε το προπολεμικό καθεστώς - χωρίς υποχρεωτική εκπαίδευση, με πληρωμή από όσους πήγαιναν σχολείο των βιβλίων και άλλων.

Στον αντίποδα, αναδεικνύεται η σημασία που έδινε ο ΔΣΕ στην Παιδεία καθώς, σε αυτές τις συνθήκες, θεσπίζει εξάχρονη, υποχρεωτική και δωρεάν στοιχειώδη εκπαίδευση, πραγματοποιεί το τιτάνιο έργο της οργάνωσης σχολείων σε κάθε χωριό, ακόμα και αν δεν υπήρχαν διπλωματούχοι δάσκαλοι, προχωράει μέχρι και στην ίδρυση σχολής, ένα είδος Παιδαγωγικής Ακαδημίας, που πραγματοποιεί ταχύρρυθμη εκπαίδευση δασκάλων. Το Λαϊκό Διδασκαλείο εκπαίδευσε πάνω από 70 δασκάλους με πτυχία και διοριστήρια.

Στις δραστηριότητες που πραγματοποίησε η ΚΟ Δυτικής Ελλάδας, έγινε παράλληλα προσπάθεια να αναδειχθεί, τόσο μέσα από την Ιστορία όσο και μέσα από τη σύγχρονη πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο, ο τύπος του δασκάλου που χρειάζεται η λαϊκή Παιδεία. Ο δάσκαλος που θα διαπαιδαγωγεί τη νέα γενιά με τα ιδανικά και τις αξίες εκείνες που θα χαρακτηρίζουν το νέο άνθρωπο, κόντρα στις αντιεπιστημονικές θεωρίες και τη διαστρέβλωση που προβάλλει αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο οργανώθηκαν από τις ΚΟΒ ομιλίες, συζητήσεις και εκδηλώσεις για το Λαϊκό Διδασκαλείο, φανερώνοντας πως είναι μια πλευρά της ηρωικής Ιστορίας του ΔΣΕ περισσότερο άγνωστη, που όμως συγκινεί, εμπνέει, διαπαιδαγωγεί για τη δύναμη που έχει ο λαός, παλεύοντας οργανωμένα σε τέτοιες συνθήκες να φτιάχνει τη ζωή του κατά πως του αξίζει.

Ξεχωριστή ήταν η προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με επιζώντες μαθητές του Διδασκαλείου από τους νομούς της Περιοχής μας, αλλά και με απογόνους και συγγενείς εκείνων που έπεσαν στη μάχη. Στην κεντρική εκδήλωση παραβρέθηκαν από τους επιζώντες σπουδαστές του διδασκαλείου ο Γιάννης Αναστόπουλος, ο Νίκος Σακελαρόπουλος, ο Ανδρέας Τράγκας, ο Βασίλης Φωτόπουλος, που με συγκίνηση στεκόταν μπροστά στο χώρο του σχολείου, περιτριγυρισμένοι από νέους και νέες, που ήθελαν να τους ρωτήσουν, να μάθουν.

Αλλά και οι προβολές ταινιών, όπως «Το Παιδαγωγικό Ποίημα» και ο «Πρώτος Δάσκαλος» προσέλκυσαν το ενδιαφέρον ανθρώπων όλων των ηλικιών, άνοιξαν τη συζήτηση για τη μεγάλη προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης στην Παιδεία, τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις για την ανθρωπότητα.

Ιδιαίτερη ήταν η δραστηριότητα που πραγματοποίησαν οι ΚΟΒ και οι ΟΒ των Παιδαγωγικών Σχολών της ΤΟ ΑΕΙ - ΤΕΙ της Πάτρας που, ανάμεσα στ' άλλα, διοργάνωσαν εκδήλωση αφιερωμένη στους κομμουνιστές εκπαιδευτικούς Ρόζα Ιμβριώτη, Ελλη Αλεξίου και Μιχάλη Παπαμαύρο. Αναδείχτηκαν πλευρές από το τεράστιο παιδαγωγικό τους έργο, αλλά και τη στάση τους σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, προβάλλοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο, πως «η αποστολή του Δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους, μα, για να φτιάξουμε ανθρώπους, πρέπει πρώτα μεις να γίνουμε άνθρωποι. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε - δήθεν - πολιτική. Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάσουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους!», όπως έλεγε η Ρόζα Ιμβριώτη στα 1944.

Για την προετοιμασία της εκδήλωσης, σύντροφοι και φίλοι φοιτητές και απόφοιτοι των Παιδαγωγικών Σχολών είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τα βιβλία αυτών των εκπαιδευτικών, τα οποία αποτελούν πραγματική παρακαταθήκη για κάθε άνθρωπο που δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης και όχι μόνο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε, μεταξύ άλλων, το «Γ' Χριστιανικό παρθεναγωγείο» της Ελλης Αλεξίου, το «Σύστημα Νέας Παιδαγωγικής» του Παπαμαύρου και το «Παιδεία και Κοινωνία» της Ρ. Ιμβριώτη.

Μέσα από τη συζήτηση που ακολούθησε φανερώθηκε το έντονο ενδιαφέρον των φοιτητών για το έργο και την προσφορά τέτοιων εκπαιδευτικών, με αρκετές αναφορές στις θέσεις τους για τη σχέση που πρέπει να αναπτύσσεται μεταξύ δασκάλου και παιδιού (π.χ. ο Παπαμαύρος έλεγε: «Ο παιδαγωγός πρέπει να αγαπά και να σέβεται το παιδί. (...) Ποτέ να μην περιπαίζει τα παιδιά, ούτε να υποβιβάζει τη σημασία εκείνων που του διηγούνται (...) Πρέπει να ενδιαφέρεται αληθινά για τη ζωή του μαθητή του και πρέπει να συμμετέχει με αγάπη σ' αυτή, δίχως να χάνει την ανωτερότητά του"). Τέλος, απασχόλησε ιδιαίτερα το πώς θα μπορέσουν οι νέοι εκπαιδευτικοί να δράσουν με τέτοιον τρόπο στις σημερινές συνθήκες που οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση εντείνονται και ο εκπαιδευτικός ουσιαστικά ελέγχεται για το τι διδάσκει.

Πολύτιμο εργαλείο σε όλη αυτήν τη δραστηριότητα ήταν το Λεύκωμα των ΚΟ Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας για το Λαϊκό Διδασκαλείο, με το οποίο οι Οργανώσεις πραγματοποίησαν πλατύ άνοιγμα, ενώ, κέντριζε το ενδιαφέρον, άνοιγε τη συζήτηση και συγκινούσε.