Πρόσφατα, είδε το «φως» της δημοσιότητας το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος με τίτλο «Καθορισμός χρήσεων γης και όρων και περιορισμών δόμησης στην εκτός σχεδίου και εκτός των ορίων οικισμών προ του έτους 1923 ευρύτερη περιοχή Μεσογείων Αττικής».

Με το παρόν σχέδιο ΠΔ επαναλαμβάνεται, μάλλον προς το χειρότερο, η πολεοδομική πελατειακή καταστροφική πρακτική δεκαετιών, αν όχι ενάμιση αιώνα, από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Στη λεκάνη των Μεσογείων, που αποτελεί παραγωγική, αλλά και περιβαλλοντική ανάσα της Αθήνας, επιχειρείται μια σημαντική επέκταση των δυνατοτήτων δόμησης, αυτών που ήδη επιτρέπονται στις εκτός σχεδίου περιοχές, όπως και αυτών που επιτράπηκαν στην περιοχή αυτή με πληθώρα πρόσφατων θεσμοθετήσεων (Διατάγματα «προστασίας» Πεντέλης και Υμηττού, δημιουργία εκτεταμένων Ζωνών Οικιστικού Ελέγχου - ΖΟΕ - στο σύνολο της ανατολικής παραλιακής Ζώνης και έγκριση ή υπό έγκριση πληθώρας Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων).

Ετσι, στην ήδη αστικοποιημένη, κατακερματισμένη και οικοπεδοποιημένη περιοχή, δίνεται νέα ώθηση αστικοποίησης και οικοπεδοποίησης, με την πολυποίκιλη μείωση των αρτιοτήτων που επιτρέπει η «δόμηση εκτός σχεδίου» και με τη σχεδόν γενικευμένη πτώση της αρτιότητας στα δύο στρέμματα (κυρίως στα σημεία του άρθρου 3, παράγραφοι 2 και 4). Επιπλέον δίνεται η δυνατότητα να προχωρήσει η κατάτμηση και σε μικρότερα οικόπεδα, κάτω από ειδικά διαμορφούμενες συνθήκες, ακόμη και σε ευρεία κλίμακα, στα σημεία που επιτρέπονται τα περισσότερα του ενός κτίσματα στο οικόπεδο ή στα σημεία των θερμοκηπίων, γεωργικών αποθηκών, υδατοδεξαμενών κλπ.

Ξεχωρίζει, λοιπόν, το βασικό περιβαλλοντικό και χωροταξικό - αναπτυξιακό έγκλημα: Η παραπέρα ώθηση της καταστροφής της παραγωγικής γεωργικής γης των Μεσογείων, για επέκτασης του τέρατος της Αθήνας, μέσα στα πλαίσια του εντεινόμενου υπερσυγκεντρωτισμού, αντίθετα σε κάθε έννοια χωροταξικής, παραγωγικής και περιφερειακής ανάπτυξης, στα πλαίσια της δημιουργίας μιας Αθήνας των υπηρεσιών και της μεσιτείας, εξάρτημα των διεθνών μονοπωλίων και σκάλα για τις επεκτατικές και νεοαποικιοκρατικές επεμβάσεις τους στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή. Και παρά την κατ' επίφαση «δημιουργία» ή διατήρηση παραγωγικών ζωνών, γεωργικών, μεταποιητικών και τουρισμού, που και αυτές δέχονται αρτιότητες, δυνατότητες δόμησης, τεμαχισμών και οικοπεδοποίησης, όλοι γνωρίζουν ότι στις έντονα κερδοσκοπικές για οικιστική χρήση περιοχές, καταστρέφεται η γεωργική παραγωγή, για την οποία πλέον κανένας δεν ενδιαφέρεται, όχι γιατί όλοι θα πλουτίσουν, αλλά γιατί όλοι θα φαντάζονται πως θα πλουτίσουν, ενώ θα επωφελούνται οι ισχυροί και κάποιοι, που αποτελούν τα καλύτερα δολώματα αυτής της πολυποίκιλα αντιδραστικής και αντιλαϊκής πολιτικής, που ανάμεσα στα άλλα αλλοιώνει και τις συνειδήσεις των εργαζομένων. Ηδη, οι αγορές κομματιών από μεγαλοκαρχαρίες, ακόμα και στην προστατευόμενη περιοχή της Βραυρώνας, ακολουθούν την πρώτη τερατώδη σπέκουλα που έγινε υπέρ της «Χόχτιφ» με τα 22.000 στρέμματα σε επαφή με το αεροδρόμιο, που μάλιστα υποχρεώνεται να αγοράσει με ό,τι έχει κτιστεί (...) το ελληνικό κράτος, μετά από κάποιες δεκαετίες απομύζησης από τους Γερμανούς.

Σε αντίθετη ρότα, για την οποία θα πρέπει πάντα να παλεύουμε να πείσουμε τον ελληνικό λαό και τους Αθηναίους, θα έπρεπε ό,τι έχει απομείνει από γεωργική γη, να διαφυλαχτεί και να δοθούν κίνητρα και εξασφαλίσεις εκσυγχρονισμού και κοινωνικής αποδοτικότητας για την αγροτική παραγωγή και τη σχετική με αυτήν μεταποίηση. Εστω, σ' αυτήν τη φάση, να μη δοθούν παραπέρα διευκολύνσεις της ήδη ραγδαίας οικοπεδοποίησης και εγκατάλειψης των αγροτικών και σχετικών μεταποιητικών δραστηριοτήτων. Αλλά η ενθάρρυνση των παραγωγικών δραστηριοτήτων είναι σε αντίθεση με το να γεμίζουν, για παράδειγμα, με όλο περισσότερα γαλλικά καρότα και μαρούλια τα ράφια των «σούπερ μάρκετ» μας...

Από την άλλη μεριά, η οικοπεδοποίηση και οι οικοδομήσεις χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόβλεψη κοινόχρηστων και κοινωφελών χώρων, αποτελούν την πρακτική, που κατέληξε στην καταστροφή των αστικών μας κέντρων και της Αθήνας. Σε μια περιοχή, που φροντίζουν να έχει και θα αποκτήσει τεράστιες οικιστικές πιέσεις, λόγω αεροδρομίου, δίνεται η δυνατότητα να ενταθεί η αναρχία, για να είναι ακόμη δυσκολότερες οι πολεοδομικές ρυθμίσεις στο μέλλον. Γενικά, ευνοείται η δημιουργία κερδοσκοπικών - πελατειακών καταστάσεων στο έδαφος, που είναι έξω από την πολεοδομική ρύθμιση μέσω σχεδίου πόλης, στοιχειώδους δηλαδή πολεοδομικής ρύθμισης. Πρόκειται για συνέχιση της πάγιας αντιπολεοδομικής, αντιπεριβαλλοντικής πρακτικής, που σήμερα έχει αποδειχθεί πλήρως ο ανορθολογικός έως καταστροφικός της χαρακτήρας, με κορύφωση την εγκληματική πρακτική της δικαίωσης των εμπρησμών, που τους τροφοδοτεί με γεωμετρική μάλλον πρόοδο. Ακόμα και στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας δεν κρατιούνται και θα καταντήσει η περιοχή σαν το Ελληνικό, να περνάνε τα αεροπλάνα ξυστά από τις ταράτσες των πολυκατοικιών...

Σε ό,τι αφορά μια λεπτομερέστερη εξέταση των συγκεκριμένων ρυθμίσεων του προτεινόμενου διατάγματος, σημειώνουμε τα παρακάτω:

Δίνονται δυνατότητες κατάτμησης για οικόπεδα μικρότερα των 2 στρεμμάτων, με τα «περισσότερα κτίσματα» στο οικόπεδο μέσω της παραδοσιακής και ονομαστής πρακτικής «υδατοδεξαμενών». Δυνατότητες τέτοιες έχουμε στις «αγροτικές αποθήκες», στα «θερμοκήπια», στις «κτηνοτροφικές και σταυλικές εγκαταστάσεις» και στις «υδατοδεξαμενές» (περιοχές Γ1 και Γ2 Γεωργική Γη). Για τις υδατοδεξαμενές κάνει ειδική μνεία (τεράστιες επιπλέον δυνατότητες) στο άρθρο 3 παρ. 6 με κάποιο περιορισμό (όχι απαγορευτικό) σε 6 από τις 19 στις οποίες χωρίζει την περιοχή.

Δίνονται δυνατότητες σημαντικών εγκαταστάσεων (κατοικίες και «αγροτικές αποθήκες») στους κατέχοντες αμπελοκαλλιέργειες, δηλαδή σε μεγάλο μέρος της γης των Μεσογείων, από 10 στρέμματα και πάνω, με τις «οινοποιητικές εγκαταστάσεις» ακόμα και στο χώρο που χαρακτηρίζεται Αττικό Πάρκο (Β3).

Παρέχονται όλες οι δυνατότητες παράβασης της νομοθεσίας με την απόσταση από τα όρια (άρθρο 3, παρ. 20α), το «τεχνητό έδαφος» (παρ. 21), τις κλίσεις εδάφους και την πελατειακή ευχέρεια των ΕΠΑΕ (παρ. 22).

Δίνεται η δυνατότητα αλλαγής χρήσης με πολλές δυνατότητες ευνοϊκής μεταχείρισης στην παρ. 16 του άρθρου 3.

Με την «αιολική ενέργεια» παρουσιάζεται τεράστιο περιβαλλοντικό πρόβλημα, γιατί θα ανήκει σε ιδιώτες, που θα μπορούν να κάνουν πολλές αυθαιρεσίες και κτίσματα, να αλλάζουν τη χρήση κλπ., πέραν του περιβαλλοντικού προβλήματος που δημιουργούν αυτά τα μεγαθήρια.

Ευτυχώς σε 7 περιοχές (Α, Β2, Β3, Γ1, Γ2, Θ1, Θ2) απαγορεύει τις ΠΕΡΠΟ - ιδιωτική πολεοδόμηση - αλλά τις επιτρέπει στις υπόλοιπες 12!

Για τα δημόσια και δημοτικά «καθιστικά», δε λέει υπόστεγα, αλλά κτίρια ύψους μέχρι 6 μέτρων! Αυτό στη ζώνη «πρασίνου» Α και «μέσης προστασίας τοπίου και αρχαιολογικών χώρων» (Β2).

Στη Βραυρώνα, η παρέκκλιση των 4 στρεμμάτων αρτιότητας αποτελεί και αυτή παραπέρα οικοπεδοποίηση.

Στην παραλιακή ζώνη για «υπαίθρια διημέρευση εκδρομέων» δε λέει υπόστεγα, αλλά κτίσμα 4 μέτρων και 200 τ.μ. Για εγκαταστάσεις λουομένων μέχρι 5 μέτρα και για περισσότερα κτίρια (και εδώ δυνατότητα κατάτμησης, τουριστικής αυθαιρεσίας, νοικιαζόμενα κ.λπ.).

Στην περιοχή Θ2 «αναψυχή - τουρισμός», για την υπαίθρια αναψυχή και το θαλάσσιο αθλητισμό μπορούν να γίνουν εκμεταλλεύσεις 400 τ.μ. με ύψος 5 μέτρα και με διασπορά κτισμάτων (και εδώ δυνατότητα κατάτμησης), για εστιατόρια, αναψυκτήρια, καφενεία κλπ. Δεν επιτρέπεται η «διασπορά» των κτισμάτων, αλλά προφανώς επιτρέπονται τα πολλά κτίσματα (δυνατότητα κατάτμησης). Στα ξενοδοχεία δίνεται και παρέκκλιση 8 στρεμμάτων (διευκόλυνση παραπέρα οικοπεδοποίησης σε σχέση με τα ισχύοντα).

Στις ζώνες Κ1 «δευτερογενής και τριτογενής τομέας» και Κ2 «επιχειρηματικό πάρκο», επιτρέπονται τα πάντα (ξενοδοχεία, εστιατόρια, αναψυκτήρια κλπ.).

Το συμπέρασμα είναι πως ο λαϊκός παράγοντας και οι οργανώσεις του, που αντιστέκονται στη γενικότερη καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, πρέπει να δώσουν το βάρος στην ανάγκη αλλαγής της πολιτικής, που συνεχίζει το ξεγύμνωμα της επαρχίας, την υπερσυγκέντρωση της Αθήνας, την καταστροφή των γεωργικών παραγωγικών δραστηριοτήτων, την περιβαλλοντική καταστροφή της Αττικής. Να σταματήσει η συνέχιση της σποραδικής και άναρχης «πολεοδόμησης» κάθε χώρου, τοπίου κλπ. Οτι είναι καιρός, αν θέλουμε να αντιστραφεί το τρομερό πλέον κλίμα των εμπρησμών, αλλά και της μη εξεύρεσης γης για στοιχειώδεις κοινωνικές - παραγωγικές ανάγκες (χωματερές, βιολογικοί καθαρισμοί, ζώνες βιοτεχνίας κ.λπ.), να εγκατασταθεί χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός, που μόνο αυτός να περιλαμβάνει πλέον τις οποιεσδήποτε δυνατότητες δόμησης και οικοπεδοποιήσεων.

Και επειδή είναι έξω από τη φύση του υπάρχοντος καθεστώτος και πολιτικής, να προχωρήσει σε τέτοια κατεύθυνση, πρέπει με τις κινητοποιήσεις του ο λαός να σταματήσει τοπικά τα εξαμβλώματα που δημιουργεί αυτή η πολιτική και να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να ανατραπεί.