Το ΠΔ είναι προπομπός του γενικότερου σχεδίου ανατροπής των εργασιακών κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων γυναικών στο όνομα της «ίσης μεταχείρισης» αλλά και του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης (ΚΑ).

Δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα άλλο μέσο υλοποίησης της απαίτησης του κεφαλαίου, για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, και ενίσχυση της δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου στην ΚΑ και στην Υγεία και Πρόνοια!

Με πρόσχημα την «εξίσωση δικαιωμάτων», απαλλάσσει το κράτος και την εργοδοσία από την υποχρέωσή τους προς τις εργαζόμενες γυναίκες να πληρώνουν γι' αυτές τις παροχές. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι ρυθμίσεις του ΠΔ, δεν αγγίζουν τον τομέα των αυτοαπασχολούμενων (προς το παρόν) και το μέρος της εισφοράς που κεφαλοποιείται ή της αυτασφάλισης. Το αποτέλεσμα θα είναι η μεγαλύτερη στροφή των γυναικών στα ιδιωτικά συστήματα ΚΑ, για την εξασφάλιση παροχών που δεν τους παρέχει το κράτος. Δηλαδή, στα ιδιωτικά ασφαλιστήρια, η μεταχείριση δε θα τους πειράζει να είναι άνιση!

Το ΠΔ, με την αφαίρεση των θετικών ρυθμίσεων υπέρ των εργαζομένων γυναικών, ουσιαστικά αυξάνει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησής τους στα 65 χρόνια και γι' αυτές που εργάζονται πριν το 1993. Και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, ξεκαθαρίζει με ειδική αναφορά ότι, απαγορεύεται να υπάρχουν διαφορετικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση παροχών λόγω φύλου. Καταργεί τη δυνατότητα θέσπισης θετικών ρυθμίσεων για να μπορεί να έχει παροχές από την ΚΑ, αν δεν πληροί τις γενικές προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση. Π.χ.να υπάρχουν επιπλέον θετικές ρυθμίσεις στις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (πέρα από τη διαφορά της 5ετίας) σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων, όπως στα βαρέα και ανθυγιεινά κλπ.

Στο ΠΔ αναφέρεται ότι η εργαζόμενη δε θα μπορεί να λαμβάνει παροχές από το σύστημα της ΚΑ αν έχει μικρότερη διάρκεια απασχόλησης ή έχει μπει με διαφορετική ηλικία στο σύστημα από τα γενικά όρια εισόδου.

Ετσι θα αυξήσει τον αριθμό εκείνων των γυναικών που θα οδηγηθούν στην εξαθλίωση της λεγόμενης «εθνικής σύνταξης» και στις παροχές πτωχοκομείου στο δημόσιο σύστημα Υγείας, Πρόνοιας.

Μην πυροβολείτε τις κατακτήσεις των γυναικών, πυροβολείστε τον καπιταλισμό!

Η μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και η 5ετής διαφορά δεν είναι «άτοπα αιτήματα», όπως λένε, επειδή:

• «Τότε δε θα τεκνοποιεί η γυναίκα ή δε θα έχει μικρά παιδιά να φροντίσει». Η 5ετής διαφορά, δεν τίθεται μόνο για λόγους μητρότητας. Βεβαίως, πρέπει να διευρυνθούν οι θετικές ρυθμίσεις λόγω μητρότητας υπέρ των γυναικών, της εργατικής οικογένειας, των μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών κλπ. μέσα από ένα αναβαθμισμένο, δημόσιο και δωρεάν σύστημα παροχών σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία. Η ανάγκη όμως της 5ετούς διαφοράς δε θα εκλείψει, γιατί η γυναίκα στον καπιταλισμό δεν είναι μόνο μητέρα. Είναι διπλά καταπιεσμένη, γεγονός που χαρακτηρίζει την ανισότιμη θέση της στην κοινωνία.

Η εργαζόμενη γυναίκα, αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της βασικής παραγωγικής δύναμης, της εργατικής τάξης (ΕΤ), η οποία παράγει τον κοινωνικό πλούτο. Το κεφάλαιο καρπώνεται μεγαλύτερη υπεραξία από τις γυναίκες, γιατί οι αμοιβές τους είναι σχεδόν στο 70-80% των αποδοχών των ανδρών. Είναι τα μαζικότερα θύματα της υποαπασχόλησης, της ανεργίας και των ανασφάλιστων. Η εξέλιξη της τεχνολογίας, η εντατικοποίηση της παραγωγής από τους καπιταλιστές, συμβάλλουν πολύ πιο γρήγορα και με πιο σύνθετες νέες ασθένειες, στη φθορά της εργατικής δύναμης, και ιδιαίτερα των γυναικών λόγω της αναπαραγωγικής της φύσης. Γι' αυτό η μείωση των ηλικιακών ορίων και η 5ετής διαφορά, τίθεται πάνω από όλα, ως ελάχιστο μέτρο για την αναγνώριση της ανισοτιμίας της.

• «Θα σταματήσει την επαγγελματική εξέλιξη σε θέσεις υψηλής ευθύνης». Από το ισόγειο, τη λάντζα και την ευελιξία στην παραγωγή, που είναι σήμερα οι εργαζόμενες, δε θα ανέβουν στον... ουρανοξύστη, από την 10ετή διαφορά στη συνταξιοδότηση, και μάλιστα σε μια παραγωγική ηλικία που φθίνει... Για τη μη επαγγελματική εξέλιξη των γυναικών φταίνε, κυρίως, οι ελλείψεις των δημόσιων παροχών προς την οικογένεια, η αυξανόμενη ανεργία στις πιο παραγωγικές ηλικίες, η περιστασιακή δουλιά, με τη γενίκευση των ευέλικτων μορφών εργασίας, οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση των παιδιών από τα λαϊκά στρώματα και γενικά η καπιταλιστική αγορά εργασίας, που στο κέντρο της έχει το κέρδος και όχι τον άνθρωπο και την εξυπηρέτηση των αναγκών του. Εξάλλου το αίτημα του γυναικείου κινήματος, είναι γενική μείωση της συντάξιμης ηλικίας στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες, με πλήρη και σταθερή δουλιά, με δημόσιο, δωρεάν σύστημα Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας.
• «Οι γυναίκες ζούνε περισσότερο έναντι των ανδρών». Δηλαδή θα πρέπει να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε; Μετά από αυτή την εκτίμηση, να περιμένουμε αίτημα από τις γνωστές φεμινίστριες για 5ετή αύξηση των ηλικιακών ορίων έναντι των ανδρών. Η θέση αυτή, δε σέβεται, δεν εκτιμά τον τεράστιο μόχθο και κούραση που έχει συσσωρεύσει η εργαζόμενη γυναίκα όλα αυτά τα χρόνια, για να φτάσει σε μια ηλικία που να απαιτεί μια ανθρώπινη αξιοπρεπή ξεκούραση. Αποκρύπτει τη μεγαλύτερη αύξηση πλούτου από την εκμετάλλευση της γυναικείας εργατικής δύναμης. Είναι γνωστό για ποια εργασιακά Νταχάου προορίζονται οι εργαζόμενες ηλικίες άνω των 50 χρόνων, που μαστίζονται από την ανεργία και κάθε είδους εξευτελισμό. Προορίζονται για τα σκλαβοπάζαρα ως ενοικιαζόμενες εργάτριες των ιδιωτικών ΟΑΕΔ, και ως μπέιμπι - σίτερ στα εργασιακά προγράμματα των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης που προωθεί το αντίστοιχο Εθνικό Σχέδιο Δράσης. Βοηθά τις επιδιώξεις της κυβέρνησης να αποδώσει όσο το δυνατόν λιγότερες παροχές από τις εισφορές, που έχει καρπωθεί τα προηγούμενα χρόνια από τους εργαζόμενους.
• «Ο ισοκαταμερισμός των ευθυνών στα δυο φύλα αναιρεί «τα επιπρόσθετα βάρη» που επωμίζονται οι γυναίκες». Ο ισοκαταμερισμός ευθυνών στην οικογένεια, ακόμα και αν επιτευχθεί, δε θα μειώσει τα βάρη, το αντίθετο μάλιστα. Αναγκαστικά θα ασχολούνται και οι δυο πιο πολύ με τη φροντίδα της οικογένειας, γιατί αυξάνονται σημαντικά οι ανάγκες της, από τη μείωση των δημόσιων παροχών του κράτους!

Οι αποφάσεις των δικαστηρίων, στηρίζονται στις γενικότερες πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ για ίση μεταχείριση ανδρών - γυναικών και τα διάφορα παραθυράκια άρσης των θετικών ρυθμίσεων προηγούμενων οδηγιών και νόμων. Εκεί στηρίχτηκε και η συγκεκριμένη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Δε διαπραγματευόμαστε την ύπαρξη θετικών ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών. Αυτές ήταν και είναι αναγκαίες στο σύστημα που ζούμε.

Η θέση αυτή δεν είναι αμυντική, αλλά επιθετική. Ξεκινάει από την αντίληψη ότι τα παραγόμενα κοινωνικά αγαθά ανήκουν σε αυτούς που τα παράγουν.

Η ύπαρξη θετικών ρυθμίσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού, η ικανοποίηση δηλαδή μέρους των κοινωνικών αναγκών, μέσα από ένα δημόσιο σύστημα παροχών, με τη συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας, είναι μέσα απόσπασης της κλεμμένης υπεραξίας. Συμβάλλουν στην αποτροπή της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης των γυναικών και ανοίγουν το δρόμο της πάλης για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία των εργαζομένων γυναικών.

Ισότητα δικαιωμάτων ποιας τάξης με ποια στον καπιταλισμό, έτσι μπαίνει αντικειμενικά το ζήτημα. Ο αγώνας πρέπει να γίνεται για τα δικαιώματα των γυναικών της ΕΤ, ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών της αστικής τάξης. Διότι οι γυναίκες της ΕΤ, ουδέποτε απέκτησαν και ούτε μπορούν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τις γυναίκες της άρχουσας τάξης. Αυτές δεν τις αγγίζει η εκμετάλλευση, αφού ανήκουν στην τάξη που την παράγει. Ζούνε στη χλιδή που την εξασφαλίζουν από την εξαθλίωση της ΕΤ.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου «βοήθησε» την ιδεολογική προσπάθεια ορισμένων να αποδώσουν την ευθύνη των δεινών, στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, σε κακούς χειρισμούς της ΕΕ.

Ούτε η ΕΕ, ούτε η κυβέρνηση είναι όμηροι κάποιων «κακών» συσχετισμών. Η ΕΕ είναι ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Η συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων, είναι πολιτική επιλογή που εξασφαλίζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης παγκόσμια και στη χώρα μας.

Το ελληνικό κράτος μέσω και της σημερινής κυβέρνησής του, δεν αναγκάζεται να υλοποιεί αυτές τις ρυθμίσεις. Είναι το κράτος - όργανο της ταξικής καταπίεσης της αστικής απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ενισχύει όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Αλήθεια που είναι εκείνες οι «φεμινίστριες» που έσκιζαν τα ιμάτιά τους για το «άβατο» του «Αγίου Ορους»; Δύσκολο το καπιταλιστικό άβατο. Αυτό είναι δουλιά των κομμουνιστών!

Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, πρέπει να αντεπιτεθεί ακόμα πιο αποφασιστικά, να καταδικάσει τα αστικά ιδεολογήματα, να αποκαλύψει το ρόλο των συμβιβασμένων ηγεσιών του απέναντι στις πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου. Να εμποδίσει να εφαρμοστούν τα κυβερνητικά μέτρα που οδηγούν τις εργαζόμενες σε μεσαιωνικές συνθήκες δουλιάς, ασφάλισης και κοινωνικής θέσης.

Για ν' ανοίξει ο δρόμος για την ισοτιμία, απαιτείται η συσπείρωση των γυναικών ενάντια στην πολιτική που παίρνει πίσω λαϊκές κατακτήσεις και ωφελεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Απαιτείται κατάργηση της τάξης των εκμεταλλευτών, λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία, με θέσπιση «άνισων δικαιωμάτων», ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες της εργατικής τάξης, δηλαδή θετικών ρυθμίσεων υπέρ των εργαζομένων γυναικών, ώσπου οι ίδιες οι υλικές συνθήκες και η κοινωνία συνολικά να φτάσει σε εκείνο το σημείο που θα καταργήσει κάθε στοιχείο κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.