Η ανάγκη για συναίνεση προβάλλεται από το κεφάλαιο, με αφορμή και τις εξελίξεις στα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο σχόλιο κυριακάτικης εφημερίδας, στο οποίο σημειωνόταν ότι «η περιοχή μας βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην αβεβαιότητα και το χάος», ότι η στάση της Τουρκίας «θα έχει επιπτώσεις που θα μας επηρεάσουν», καθώς «η Αθήνα θα κληθεί σύντομα να πάρει σημαντικές αποφάσεις» και μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις «κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να αντιληφθούν την κρισιμότητα των περιστάσεων και να χαράξουν μια εθνική στρατηγική γραμμή». Βέβαια, η «αβεβαιότητα» και το «χάος» δεν έπεσαν από τον ουρανό. Αποτελούν ένδειξη της συσσωρευμένης έντασης από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, που στην ευρύτερη περιοχή μας εκφράζονται και με πόλεμο. Σ' αυτές τις αντιθέσεις, η Ελλάδα όχι μόνο δεν διαχωρίζει τη θέση της (δεν θα μπορούσε άλλωστε, ως τμήμα ευρύτερων στρατιωτικο - πολιτικών ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ), αλλά η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, με τη βαθύτερη εμπλοκή τους, διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο έναντι της Τουρκίας. Επομένως, η συναίνεση που ζητάει το κεφάλαιο από τις πολιτικές του δυνάμεις αφορά την καλύτερη, αποτελεσματικότερη και ταχύτερη προώθηση αυτών των συμφερόντων, που μόνο κινδύνους κρύβουν για το λαό. Να γιατί πρέπει να απορρίψει τη συναίνεση, διαχωρίζοντας τη θέση του από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τα παιχνίδια με τη φωτιά που εξελίσσονται στην περιοχή μας.